Ik wilde een brief schrijven aan onze Koningin. Sinds haar zoon ook niets meer kan, voel ik een verwantschap, maar ook een nieuwsgierigheid. Niet zo’n vervelende nieuwsgierigheid die je in kranten en bladen leest, maar meer of ze zich af en toe ook zo wanhopig voelt en intens verdrietig. 

Ik zou zo graag weten wat zij van alle bezuinigingen in de zorg vindt. Niet die van de huisarts en specialist en ook niet die van de huishoudelijke hulp en rollator. Ik zit meer te denken aan de zorg voor bedlegerige mensen. Vaak ook hele jonge mensen die uitzichtloos leven en voor werkelijk alles  afhankelijk zijn van anderen, zoals onze zonen dat zijn.  

Ik ben benieuwd of het haar ook opvalt dat er best heel veel geld beschikbaar wordt gesteld voor onze kinderen, maar dat het heel moeilijk is om het ook effectief aan je kind besteed te krijgen. Hoe lastig  het is dat iedereen een graantje mee wil pikken van die budgetten. Niet alleen de managers, de toeleveranciers, indicatiestellers en dienstverleners, maar zelfs groepsgenoten in instellingen en op de dagbesteding. Allemaal profiteren zij mee van de budgetten van de aller zwaksten.  

Ik vraag mij soms af of zij zich ook zorgen maakt over het einde. Dood gaan is ingewikkeld en soms zelfs heel akelig in Nederland als je wilsonbekwaam bent, maar met de huidige bezuinigingen, de verwachtingen over een voortdurende economische crisis en de desinteresse voor de aller zwaksten binnen onze samenleving, hoop je pijnlijk genoeg als moeder toch dat je beschadigde kind er stiekem tussenuit floept, of dat je de staatsloterij zal winnen. 

Joep van 't Hek heeft dat ook eens gedaan in zijn column voor het NRC, brieven aan onze Koningin schrijven. Ik zag Joep gisteren op televisie en bedacht me dat ik dat niet moet doen, een blog aan onze koningin richten. Als ik haar al zou schrijven, dan doe ik dat privé. Op enig andere wijze, hoe verleidelijk ook, is just not done…..