Een nieuwe fase

 

Het loslaten. 

Bram is een puber en die moet je loslaten. Moeilijk genoeg. Iets waar iedere ouder van droomt en huivert tegelijk. Een hoop puberzaken zijn bij ons nog geen issue, maar deze wel.

Kinderen van 12 gaan naar de middelbare school. Veel vriendinnen van mij hebben het er over, er verandert opeens zoveel. Het is spannend, emotioneel, leuk en dood eng tegelijk. Sommige moeders stoppen midden in hun zin, het is lief bedoeld, ze weten dat ik niet mee kan doen en zijn bang me te kwetsen. Anderen babbelen er niets vermoedend vrolijk op los. 

Toch begrijp ik waar ze het over hebben. Ondanks dat Bram natuurlijk niet mee doet, zich niet bij het clubje voegt in de ochtend om in weer en wind naar school te fietsen, weet ik beter dan zij zich realiseren wat ze bedoelen, want wij zitten ook in de volgende fase en ook hier lijkt alles opeens zo snel te gaan.

Bram is zich niet aan het losweken, wil niet ‘uit’ en heeft geen vriendinnetje. Ook met het hoe en waarom van het leven houdt hij zich niet bezig.

Nee, hij niet, maar ik wel. Ik ben me aan het losweken, ik wil ‘uit’ en ik wil graag bij mijn ‘vriendje’ in Zurich zijn, terwijl ik weet dat dit niet kan. In mijn hoofd ben ik eindeloos bezig met het hoe, het waarom en het hoe dan wel.

Tot mijn verdriet merk ik dat ik moet toegeven dat ik Bram niet meer kan tillen, of op schoot kan nemen voor een knuffel. Los van het feit dat hij daar helemaal geen behoefte aan heeft, hij ligt liever te ‘chillen’ naast mij op de bank of op de fat-boy buiten, merk ik gewoon dat het fysiek onmogelijk is geworden.

Aan de andere kant, moet ik tot mijn schande bekennen dat het eeuwige getrut met aankleden, luiers verschonen, flesjes geven, hapjes voeren en de gebroken nachten, mij steeds moeilijker vallen.

Ik moet loslaten en ik droom en huiver hiervan tegelijk, net als iedere andere ouder met een puberende zoon, maar toch anders...

Please take into account I am not English. This translation is just an attempt. Several of  the people who find my Blog are disappointed that they are unable to read it.

Letting go…..

Bram has reached puberty and that is the point one knows one has to let go bit by bit. Difficult enough for any parent, something to long for but at the same time to hate, dread and hide for. Many adolescent issues pas us by, but this one does not.

Twelve-year-old kids go to high school in Holland. Many of my friends are talking about it, because so much seems to be changing. It’s exciting, emotional, fun and scary all at the same time. Some mom's stop in the middle of their sentence; they mean well, they suddenly realize, how painful this must be for me. Others just happily babble on, not aware of my thoughts.

But they need not worry. Even though Bram is obviously not taking part, will not join the others on his bike to cycle to school in the morning, weather or no weather, I do understand more than they can imagine. We too have moved on to a next phase, we too find things to go so very quick all of a sudden.

No, they are right, it is not Bram who wants to discover the world on his own and make his own mistakes, he does not want to have a friend and is not thinking about world changing issues. No, in this case it is me who feels it is time to let go bit by bit. It is me who wants to go out again every now and then. It is me who wants to visit my friend in Zurich, but I know that given the circumstances, it is just not possible. It is me who is thinking of how things should be and would be if all were different.

It makes me sad having to admit I can no longer lift Bram, or take him on my lap for a big cuddle. Apart from the fact that he no longer seems to want these baby type cuddles and he rather sits by my side on the couch, or is ‘chilling’ on his Fat-boy on the lawn, it just is not physically possible any more.

On the other hand, to my disgrace, I have to admit that the years of rattles, nappies, feeding bottles, mashed foods, broken nights and so on have taken their toll as well. I find it more and more difficult to motivate myself day in day out.

I have to let go and it scares me and gives me hope at the same time, just like other parents of 12 year old, but then in a complete different way….