Chronisch verdriet bij moeders van gehandicapte kinderen

www.tijdschriftvoororthopedagogiek.nl/Archief/032004DeHoo.pdf

Bovenstaand artikel trof ik ergens op het internet, een publicatie van een hele tijd geleden, 2004. Het is een boeiend stuk, met veel herkenning, niet alleen van mijn kant, maar een heleboel moeders met mij, enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

De meesten herkennen het vermijdend gedrag, de boosheid en toch ook het verdriet. Niet zo zeer om het waarom, het ziek zijn of het ontbreken van de beoogde ontwikkelingsmijlpalen zoals beschreven, want dat hebben we inmiddels allang ver achter ons gelaten, dat ging eigenlijk relatief snel. Maar wel omdat we eeuwig moeten blijven strijden en door alle negativiteit keer op keer de leuke dingen en herinneringen weer naar de achtergrond zien verdwijnen.

Dus ja, er is chronisch van alles aan de hand met ons, maar voor chronisch verdriet hebben we niet veel tijd.

Veel effectiever om resultaat te boeken (op de korte termijn) is het inzetten van onze chronische boosheid, het negeren van chronische vermoeidheid en stress en dan maar even toe te geven aan al ons chronisch vermijdend gedrag!?

Nog even volhouden, want hoe fijn en goed het ook is dat hier eindelijk eens onderzoek naar is gedaan en hoe herkenbaar de resultaten ook mogen zijn, ook de jaren na de publicatie van het stuk, heb ik helaas zelden iemand ontmoet aan de andere kant van de tafel die werkelijk begrijpt wat het met je doet, of op zijn minst blijk heeft gegeven het stuk te hebben gelezen.

Voorlopig dus toch maar blijven inzetten op de effectiviteit want er komt nog heel wat op ons af de komende jaren denk ik......