De spanning is te voelen in huize Vega, de sint en zijn pieten zijn in het land. Ondanks de kou en een brandende schoorsteen, dalen ze toch 1 à 2 keer per week door het kanaal naar beneden om de schoentjes te vullen. De verbazing is groot dat wij in de weide omgeving de enige zijn die gekleurde pepernoten krijgen bij de cadeautjes……
Parallel aan deze sint spanningen lopen de voorbereidingen voor kerst. Josephine oefent mee voor het zingen in het engelen koor in de plaatselijke kerk. Er worden veel vragen over god en geloof op mij afgevuurd: waarom geloven mensen in god? Spoken of geesten of zo bestaan toch niet? En Jezus is toch dood gegaan aan het kruis? En als je dood bent, dan ben je toch weg, heb je nooit meer pijn of verdriet, dan stopt alles toch? Dan leef je toch alleen maar als herinnering in de harten van mensen die aan je denken? Dus dan denken ze toch aan een dooie in de kerk, Jezus en andere doden en zo? Waarom is het dan feestelijk in de kerk? Dat zou toch verdrietig moeten zijn. Het is wel huil-muziek die we daar moeten zingen, dus dat klopt wel……….
Op een goed moment zeg ik dat god een beetje is als sinterklaas. Ik wil nog meer zeggen, maar dat is niet nodig, er komt een grote Oooo, nou snap ik het….!!!! En het gesprek is klaar. Pffff, dat was een makkie!
Een paar middagen verder is er een vriendje te spelen en Josephine vertelt trots dat ze een surprise heeft gemaakt en een gedicht. Het jongetje vat dat begrijpelijk verkeerd op en zegt blij verrast: geloof jij ook niet meer in sinterklaas? Jawel zegt Joos. Het is even stil, het jongetje krijgt een enorm rood hoofd en vlekken in zijn nek en ik doe of ik niets gehoord heb.
Joos: gelooft je broer ook niet? Nee. En je vader en moeder ook niet? Nee, die ook niet……
Geloof je in god? Ja, natuurlijk, dat wel. Nou daar geloven wij niet in, wij geloven in Sinterklaas!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten