Ik mis de lente, 't moet maar snel komen!

Hoe doe je dat toch, altijd weer door gaan?

Max is ziek, koorts, verkouden, gewoon griep, maar ik mis mijn vrijheid, iemand die het even van me over neemt, weg van de sleur, weg van de verantwoordelijkheid, weg van er altijd moeten zijn………

Bram had gisteren een hele vrolijke dag, was de hele dag uitgelaten in beweging en geluid, lag om 1 uur vannacht nog de horlepiep te dansen in zijn bed. Vandaag is slecht begonnen, wilde natuurlijk niet echt wakker worden en toen Max hem een kus wilde geven volgde een enorme TC. En de dag daarvoor ging ook zo. Ongeveer 2 van de 7 dagen zijn best leuk, soms een uitschieter naar erg leuk en regelmatig dramatisch…..

Het houd mij permanent bezig.

Ik heb het gevoel dat ik een weg opgeduwd wordt die ik helemaal niet wil bewandelen. Een weg waar alleen maar slachtoffers zijn........

Ik kan Bram niet loslaten, maar vasthouden kost me ook alle energie die ik heb en die energie heb ik ook zo brood nodig voor de rest van het leven, dat van mijn kinderen, dat van mijn gezin, dat van onze relatie en hoe egoïstisch het ook moge klinken voor sommigen, dat van mij.

Ik denk oprecht dat zou Bram meer uit het leven kunnen halen, zelfstandig met hulp, zou hij kunnen zeuren en dreinen, ik hem los zou kunnen laten, met pijn maar toch. Ik zou denken het maakt niet uit, hij regelt het wel voor zich zelf, een beetje aandacht, een beetje fun. Ons herkennen doet hij toch niet, als ze maar een beetje lief voor hem zijn en dan plannen we nog een aantal leuke dagen tussendoor, thuis.

Maar dat kan hij niet, dat zie ik op het KDC, dat zie ik als ik een slechte dag heb of de PGB-er, hij is de eerste die aan het korte eind trekt. Met moeite schuif ik dan toch maar weer naar voren om te doen wat er gebeuren moet, geven wat gegeven moet, te zorgen wat verzorgt moet. Maar ik ben moe en begrijp vaak niet meer waarom, waarvoor.

Ik mis vast iets. Ik zie iets over het hoofd. Er moet iets fijn zijn aan zijn leven waar ik blind voor ben geworden, hoe kan het anders dat er soms zo wreed gereageerd wordt op mijn woorden, dat sommigen niet zien hoe ik aan het worstelen ben en blijkbaar denken dat deze gedachten een keuze zijn.

Als ik zou willen is het morgen voorbij, zover ben ik gekomen met mijn zoektocht naar een uitweg, dit weet ik al een jaar, maar weten en kunnen liggen een wereld uit elkaar. Mijn rationele ik zegt doe het morgen, mijn emotie zegt alleen maar ik kan het niet. En zo blijf ik hangen in een gebied van verdriet, van zorgen en onzekerheid.

Hoe pak je jezelf elke dag weer op om door te gaan. Om een feestje te bouwen wanneer er feest gevierd moet worden. Waar vindt je de rust om naast hem te gaan zitten en er gewoon voor hem te zijn? Ik doe dat wel, maar het liefst ren ik heel hard weg, heel ver weg.

Weg van het verdriet, weg van de verantwoordelijkheid, weg van mensen die mijn emoties lijken te veroordelen, weg van mensen die mijn bedoelingen in twijfel trekken, weg van alle pijn...........

Ik denk niet dat ik kan wat anderen lijken te kunnen en dat maakt me bang.
Al die emoties, het is zo eenzaam, hoe doe je dat?