Oudejaarsdag heeft Max zijn ingreep gehad. De circumcisie. Een te strakke voorhuid is een familie kwaal en Max als laatste in de rij jongens hier, was nu aan de beurt.
Hij had er veel zin in. Wel wat gespannen, maar toch heel blij dat nu ook hij eindelijk iets had. Het kon alleen maar tegen vallen………..
Josephine is stik jaloers en blijft maar zeggen dat oorbuisjes en neusamandelen ook heel erg zijn!!!
Kwart over acht moesten we ons melden. Max kreeg alles nog eens uitgelegd en hij moest zijn operatie hesje aan. Cadeautjes gekregen en bekeken, hij was helemaal blij: "ik vind het zo fijn mam..!"
In de operatie kamer kwamen we wederom Henk Gerritsen tegen. Zoals hij zelf ook zei: het is net of er geen andere anesthesist is in het ziekenhuis, ik heb de binnenkant van de operatie kamers van het DZ toch al heel vaak gezien (met en zonder Bram), maar ik kom altijd hem tegen, toch lopen er nog 10 anderen rond in het DZ.
Ik vond het zelf wel fijn en vertrouwd. Het kapje ging prima, Max sliep snel en rustig als een roosje. Een uur later mocht ik me melden op de uitslaapkamer. Daar was Max, totaal in paniek. Half bedwelmd, geen benul, nog besef van waar hij was, wild zwaaiend met zijn armen en gillend van angst. Eerst probeerde ik de lieve woordjes tactiek, maar dat werkte niet, dus de strenge tactiek en dat werkte. Langzaam kwam hij bij zijn positieven en kon ik weer tot hem doordringen. De morfine zorgde er voor dat hij geen pijn had, hij was gelukkig niet misselijk en dus ging alles daarna snel. Om 3 uur waren we weer thuis.
Het verband viel er vrij snel af, niet gek want het is nog maar heel klein zijn piemeltje. Max schrok zich een hoedje en ik moet zeggen dat ik ook acuut pijn in mijn lenden voelde, brrrrr… Als of er een stoomlocomotief over zijn hele kleine piemeltje heen gereden was, pimpel paars met een geschaafd hoedje en een randje van knoopjes, zo zielig….
Nu, 5 dagen later ziet het er niet echt beter uit. Vanmiddag gaan we maar even langs de huisarts. Ik kan me niet herinneren dat het er zo uitzag bij Bram en dat het zo lang duurde eer het opklaarde, of ik ben echt een heel slechte moeder en omdat Bram natuurlijk nooit klaagt ben ik misschien wel heel hard en makkelijk geweest voor Bram, ik weet het niet meer, zo zie je maar, ’t arme kind…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten