Goed, dan heb je één kind dat niet lekker loopt (helemaal niet loopt, maar ik bedoel figuurlijk natuurlijk ;o)
Dan krijg je nog een kindje (Max), die loopt pas met 16 mnd. Beangstigend, maar je sluit je af. Epilepsie zit je op te wachten (de gedachte is dat het ten alle tijden toe kan slaan), maar stiekem ga je er van uit dat de rest wel losloopt. Met ander half kletste hij ons de oren van de kop in vloeiend Nederlands, maakte prachtige tekeningen en kon uren aan één spelen. Er was eigenlijk niets om ons zorgen te maken……………
Je beperkt je vizier, hoopt dat je kind gelukkig zal zijn en iig gemiddeld mee zal kunnen komen. Op de peuterspeelzaal merk je wel dat hij angstig is. Angstig voor andere kinderen en dan vooral leeftijdgenootjes.
Je probeert je kind te begeleiden en over zijn angst heen te helpen. Het moeilijke is dat het maar matig lukt, maar iedereen om je heen zegt dat het wel los loopt en dat is wat je wil, dat het losloopt……
Je krijgt nog een nummer drie (Josephine) en die is weer heel anders. Die neemt gelukkig nummer twee op sleeptouw en nummer twee komt met nummer drie een heel eind!
De basis school start voor Max en je ziet dat hij zich enorm weet te drukken en door de mazen van het net weet te glippen. De juf weet dat ie er is, maar weet eigenlijk niet wat ie doet of gedaan heeft. De alarm bellen gaan af.
Groep 1 en 2 zitten in de zelfde klas en je kijkt het aan. De juf beloofd beterschap en meer oplettendheid in groep 2. Door de duo baan en het verschil tussen de twee juffen en hun individuele interpretatie van wat er gaande is met Max, heb je je twijfels, maar je probeert, gesterkt door andere ouders het vertrouwen te houden.
Dan mag Josephine ook opschool beginnen en is het tegenovergestelde van Max.
Aan het einde van groep 2 vallen de toetsen van Max iedereen erg tegen. Je beleving van je kind is heel anders, maar ja, iedereen zegt geen reden tot paniek, hij is wat jong en van eind julli!
We verhuizen. Benadrukken bij de nieuwe school dat Max een risico leerling is. Dat we pertinent willen dat jaar 2 wordt gedoubleerd. Faalangst is evident maar in de loop van het jaar trekt hij redelijk bij. Wel hebben wij zorgen dat hij zich niet voorbereid zal voelen op groep 3. Als je blieft wat meer werkjes…………… Helaas, die komen niet, een kind moet zo lang mogelijk lekker kunnen spelen.
Josephine wordt zo langzamerhand heel vervelend en opstandig in de omgang. Halve dagen naar school, veel teveel thuis, en maar wachten tot het echte schoolwerk gaat beginnen…… Het valt op dat ze steeds luier en ongeïnteresseerder wordt om iets te leren en stort zich volledig op alles wat met uiterlijkheden te maken heeft. In de basis was dit al aanwezig, maar het wordt ernstig versterkt. Risico leerling 2 staat op!?
Na de zomer start groep 3 voor Max, hij heeft er wel en geen zin in. Josephine gaat in haar beleving ook eindelijk beginnen…………Groep 2!!
Na een paar maanden zitten we al in zak en as. Max wordt geplaagd/gepest op het plein, zijn beste vriendje heeft hem ingeruild voor iemand anders en de werkjes gaan steeds moeizamer en Josephine? Die vindt alles saai…………
Gesprekken volgen, er zullen gesprekken komen met RT voor beiden, wordt vervolgd.
Wat eigenlijk? De sneeuwklokjes zijn inmiddels bijna uitgebloeid en ik heb nog steeds nooit met iemand gesproken of er nog iets van gehoord.
We hebben zelf contact gezocht met een speltherapeut (ST) in Harfsen, Max vindt het heerlijk en we zien ook nog eens resultaat. Hij zit beter in zijn vel en lijkt minder zorgelijk. Daarbij is het vermoeden van ‘beelddenker’ ontstaan. Het lijkt hem te passen. Nu nog de juiste weg vinden om zijn omgeving hem te laten helpen. Helaas is dat niet zo makkelijk. Wederom een gesprek met de juf en wederom de afspraak dat we eens met RT gaan praten……….. Max zijn Cito rekenen was nl. ronduit slecht, onderin de D.
I.p.v. contact met RT te krijgen, kregen wij zomaar een nieuwe diagnose. ADD. Nu weet ik behalve van epilepsie en aanverwanten, bijzonder weinig, maar ADD is het gewoon niet!! Maar aub, laten we niet met zijn allen een etiketje op dat jong willen plakken. Laten we meer aandacht besteden aan moederinstinct, de mensen die er voor geleerd hebben laten zoeken naar de oorzaak of reden van zijn angsten en verwarring als hij moet presteren en de juiste RT’er Max laten helpen met zijn schoolwerk. Ik denk dat iedereen dan uiteindelijk de kans krijgt het beste uit zichzelf te halen en met name Max!
Het zou natuurlijk heel fijn zijn als school daar ook een rol in zou kunnen spelen. Het hoofd van de school heeft gezegd er op terug te komen……..
En Josephine? Ik hoop dat Josephine niet te veel schrikt van alles wat ze straks moet en niet meer mag, want ze heeft geen idee. Ik hoop dat ze toch ergens weer de leergierigheid en zelfstandigheid terug vindt die ik van vroeger zo goed herinner.
Gek hè, heb je drie kinderen. Eentje kan maar heel weinig. Nummer twee heeft faalangst en heeft moeite op school en nummer drie vindt alles saai. Om alle drie maak je je druk en maak je je zorgen. En door al die zorgen zou je bijna het aller belangrijkste vergeten. Iets wat je jezelf steeds voorhoud niet te zullen vergeten. Het enige dat echt belangrijk is, gelukkig zijn!!
Gisteren waren we in Den Haag bij mijn moeder. Zomaar midden in de week op bezoek bij oma. Het was een heerlijke dag en het was heel gezellig. We hadden zomaar uit het niets een bijzonder zonnige dag. Twee kinderen die geen genoeg konden krijgen van de branding, de schelpen, het zand en spelen met elkaar, zo fijn om te zien. Thuisgekomen sprak ik de oppas van Bram en ook die is heel gelukkig en geniet van zijn logeerpartij.
Kijk en daar gaat het natuurlijk werkelijk om!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten