Zo, ik ben trots op ons!!
Een vriendin schreef vorig jaar “voetbalmoeder van het jaar”, nou zo voel ik me vandaag!!
Alfred is dit weekend in Zwitserland, dus we zijn met zijn viertjes. Over het algemeen geen probleem, als een strak geleid kamp en met niet teveel eisen, redden wij ons meestal wel.
Grote verandering is echter dat Max graag profvoetballer wil worden en nu teamlid is van de F4 van FC Gorssel. Elk weekend een wedstrijd en dit weekend weer een uitwedstrijd. Tot nu toe is het steeds soepel verlopen en was Alfred de meeste wedstrijden thuis om zijn zoon langs de zijlijn aan te moedigen.
Toen Max hoorde dat Alfred in Zwitserland bleef zei hij: Cool, dan kom jij! Tja dat moet dan maar dacht ik nog heel opportunistisch, me niet realiserende dat we al om 8:15 moesten verzamelen!!
De wekker om 6:45 gezet, iedereen in de kleren, ontbijt mee en op naar schalkhaar wat later deventer bleek te zijn (foutje van de organisatie). Het plensde van de regen, de buggy van Bram is bij de welzorg om gerepareerd te worden en we hebben een kolos van een leen rolstoel. (zijn echte eigen rolstoel is pas een jaar in de maak :o(
Voordat we goed en wel op weg waren, was ik al doorweekt en door mijn rug en stond op het punt de hele boel af te blazen. Maar dat koppie op de achterbank……., wat moet dat moet, hij straalde!
Het was even zoeken, maar we hebben het gevonden. Een clubhuis met een hoop kale vaders en moeders die het veld aan het verticuteren waren met hun stiletto’s, gezellig!
De eerste helft ging goed. Ze stonden 1-0 voor, Max had ook een schot op het doel gewaagd (tegen de lat) en dat is een enorme overwinning, de spirit zat er nog goed in! De tweede helft zakte alles een beetje in helaas. De F4-tjes waren moe en nat, Joos was nat en had jeuk aan d’r spikkels en Bram had het ook duidelijk gehad, de ene aanval na de andere. De eindstand laat ik dan ook maar even in het midden………….
Douchen, limonade drinken en op naar huis.
Nu is het 11:00 uur, allemaal op het kleed bij de DVD van Tinkerbel, de haard is aan, de pokemon kaarten worden nogmaals goed bekeken, een beker warme chocomelk en een rol koekjes.
Even tijd voor mij, een welverdiende kop koffie, al zeg ik het zelf. Gek idee dat vannacht de “zomer-tijd” al weer in gaat……………brrrr, koud!
zaterdag 28 maart 2009
donderdag 26 maart 2009
spikkelbeest!
 | |||
| Foto is weggehaald omdat Josephine er op school mee gepest werd. |
Josephine heeft de waterpokken, is hartstikke fit, kletst de oren van mijn kop, maar zolang er nog spikkels bij komen en ze nog nat zijn, mag ze niet naar school.
Max en Bram hebben ooit < 10 spikkels gehad, dus ik houd mijn hart vast, straks heb ik drie van die spikkelbeesten....... Bram zit helaas nog steeds in een NCSE. Soms is hij er even uit, met name 's nachts. Hij is dan helemaal hyper, maakt geluid of hij aan het hyperventileren is en wappert met zijn handen. Het klinkt of ie hoopjes lol heeft, maar het moet dodelijk vermoeiend zijn. Vannacht ben ik om 1/2 3 ergens in slaap gevallen, maar hij was nog bezig. Ik hoop dat hij er snel weer uitkomt. Overdag een knikkend, kwijlend hoopje dat niet drinkt, nauwelijks kan slikken en niet kan zitten en 's nachts hyperactief, maar wil geen contact, is helemaal in zijn eigen wereld. Moeilijk om te zien. Hopelijk, ondanks de spikkels toch dinsdag bij de prof. Kan ik kijken wat zijn visie is. Maandag was de uitslag van het EEG nog niet binnen, dus dat was een kort gesprek......
vrijdag 20 maart 2009
Lekker weekje..........?
Dat programma, en ik zat er niet eens in, heeft me toch gegrepen. Ik weet het, op dat forum reageren veel mensen die er geen snars van snappen en ook een aantal die het er om doen.
Toch vertegenwoordigen al deze mensen ook de mensen die ik tegen kom. Ik kijk maar niet meer op het forum, het voegt niets toe.
Ik heb wel contact gehad met de moeder van Livia. Voor die genen die hier lezen en haar hard vonden, ik kan jullie verzekeren dat ze dat niet is. Ook zij houd van haar dochter en ja, net als ik heeft ze moeite met het bestaan van haar dochter. Ook Livia en haar familie hebben een hele historie. Gedachten en uitspraken als deze komen niet zomaar uit het niets, of omdat je geen zin meer hebt. Er zit veel meer achter.
Dinsdag had ik weer een gesprek op school over Max, dit keer de RT-er. Hij heeft zijn Cito rekenen niet goed gedaan. Dat is nog tot daar aan toe, maar vooral zijn onzekerheid en faalangst daarbij, maken hem erg kwetsbaar. Helaas vindt de school het nog niet erg genoeg en moet Max echt in de gevarenzone komen eer ze wat willen doen. Ik moet daar nog maar eens heel hard over nadenken.
Woensdag moesten wij voor een EEG. Bram en ik vertrokken om ½ 9. Op naar het WKZ in utrecht. Op de A1 ter hoogte van de A50 was een ongeluk gebeurd en er was een kluwe van files en zo ook op de A27, dus besloten om via de N348 te rijden naar de A12. Nou, dat doe ik dus nooit meer. Stapvoets naar Dieren, bijna geen benzine en geen pomp. Bij Dieren kon ik gelukkig tanken en de snelweg op. Bram had het al helemaal gehad. De ene aanval na de andere kwam voorbij. Ik had inmiddels al gebeld dat ik te laat zou zijn. Bij de afslag A12-A27 mocht ik er niet langs. Weer een ongeluk! Tja en dan gaat het echt mis. Om een lang verhaal kort te maken, ik kwam pas om 11 in utrecht aan……..
Het EEG was een drama, Bram zat in een status. 100% activiteit. Tja ten opzichte van 98% is het niet zo schokkend. Maar schokkend is het natuurlijk wel en dat vond men in het WKZ ook. We hebben hem 10 mg stesoliet gegeven, maar het haalde niets uit en we zijn naar huis gegaan.
Donderdag naar de gehandicapten-beurs in utrecht. ’s Nachts was joos opeens aan het spugen, dus ik dacht dat het hem niet ging worden. Maar gelukkig werd ze heel vrolijk wakker en wilde graag naar school! Verder niet over hebben en gaan met die banaan!!
Het verkeer was weer een drama. Op de beurs goeie dingen gezien, veel wat ik zou willen hebben en ooit hebben we misschien het geld ;o) Erg gelachen met een vriendin en op weer naar huis. Dat is wederom weer makkelijker gezegd dan gedaan. Om 7 uur was ik pas thuis. Gelukkig had Lina de kinderen mee genomen naar de speeltuin en daarna getrakteerd op frietjes. Zij blij en ik ook blij.
Vrijdag naar de spalkendokter. Bram moet nu 24 uur per dag spalken aan anders krijgt hij echt last van zijn spitsvoeten, aldus de revalidatie arts die een uur uitliep met zijn spreekuur………
Na het maken van de gipsafdrukken van zijn voeten, als een speer naar huis, onderweg snel de school gebeld dat ik iets later zou zijn, de welzorg om te klagen over Bram’s zitvoorzienig. Bram naar zijn schooltje en gelukkig maar 5 minuten te laat op de vullerschool!
Vanmiddag gelukkig gezellig in de zon bij een vriendin en ook daar gegeten. Morgen het lente feest.
Maandag de uitslag van het EEG.
Toch vertegenwoordigen al deze mensen ook de mensen die ik tegen kom. Ik kijk maar niet meer op het forum, het voegt niets toe.
Ik heb wel contact gehad met de moeder van Livia. Voor die genen die hier lezen en haar hard vonden, ik kan jullie verzekeren dat ze dat niet is. Ook zij houd van haar dochter en ja, net als ik heeft ze moeite met het bestaan van haar dochter. Ook Livia en haar familie hebben een hele historie. Gedachten en uitspraken als deze komen niet zomaar uit het niets, of omdat je geen zin meer hebt. Er zit veel meer achter.
Dinsdag had ik weer een gesprek op school over Max, dit keer de RT-er. Hij heeft zijn Cito rekenen niet goed gedaan. Dat is nog tot daar aan toe, maar vooral zijn onzekerheid en faalangst daarbij, maken hem erg kwetsbaar. Helaas vindt de school het nog niet erg genoeg en moet Max echt in de gevarenzone komen eer ze wat willen doen. Ik moet daar nog maar eens heel hard over nadenken.
Woensdag moesten wij voor een EEG. Bram en ik vertrokken om ½ 9. Op naar het WKZ in utrecht. Op de A1 ter hoogte van de A50 was een ongeluk gebeurd en er was een kluwe van files en zo ook op de A27, dus besloten om via de N348 te rijden naar de A12. Nou, dat doe ik dus nooit meer. Stapvoets naar Dieren, bijna geen benzine en geen pomp. Bij Dieren kon ik gelukkig tanken en de snelweg op. Bram had het al helemaal gehad. De ene aanval na de andere kwam voorbij. Ik had inmiddels al gebeld dat ik te laat zou zijn. Bij de afslag A12-A27 mocht ik er niet langs. Weer een ongeluk! Tja en dan gaat het echt mis. Om een lang verhaal kort te maken, ik kwam pas om 11 in utrecht aan……..
Het EEG was een drama, Bram zat in een status. 100% activiteit. Tja ten opzichte van 98% is het niet zo schokkend. Maar schokkend is het natuurlijk wel en dat vond men in het WKZ ook. We hebben hem 10 mg stesoliet gegeven, maar het haalde niets uit en we zijn naar huis gegaan.
Donderdag naar de gehandicapten-beurs in utrecht. ’s Nachts was joos opeens aan het spugen, dus ik dacht dat het hem niet ging worden. Maar gelukkig werd ze heel vrolijk wakker en wilde graag naar school! Verder niet over hebben en gaan met die banaan!!
Het verkeer was weer een drama. Op de beurs goeie dingen gezien, veel wat ik zou willen hebben en ooit hebben we misschien het geld ;o) Erg gelachen met een vriendin en op weer naar huis. Dat is wederom weer makkelijker gezegd dan gedaan. Om 7 uur was ik pas thuis. Gelukkig had Lina de kinderen mee genomen naar de speeltuin en daarna getrakteerd op frietjes. Zij blij en ik ook blij.
Vrijdag naar de spalkendokter. Bram moet nu 24 uur per dag spalken aan anders krijgt hij echt last van zijn spitsvoeten, aldus de revalidatie arts die een uur uitliep met zijn spreekuur………
Na het maken van de gipsafdrukken van zijn voeten, als een speer naar huis, onderweg snel de school gebeld dat ik iets later zou zijn, de welzorg om te klagen over Bram’s zitvoorzienig. Bram naar zijn schooltje en gelukkig maar 5 minuten te laat op de vullerschool!
Vanmiddag gelukkig gezellig in de zon bij een vriendin en ook daar gegeten. Morgen het lente feest.
Maandag de uitslag van het EEG.
zaterdag 14 maart 2009
rondom 10
Naar aanleiding van het interview in het NRC door Brigit Kooijmans is er een uitzending van Rondom 10 tot stand gekomen, die vadaag life wordt uitgezonden om 21:05.
http://www.rondom10.nl/
Voor deze uitzending is ook een forum geopend.
Als je de uitzending moet missen en hem toch wilt belijken, kan dat bij uitzendinggemist.nl!
http://www.rondom10.nl/
Voor deze uitzending is ook een forum geopend.
Als je de uitzending moet missen en hem toch wilt belijken, kan dat bij uitzendinggemist.nl!
.JPG)
donderdag 12 maart 2009
Gelukkig zijn, daar draait het om!
Goed, dan heb je één kind dat niet lekker loopt (helemaal niet loopt, maar ik bedoel figuurlijk natuurlijk ;o)
Dan krijg je nog een kindje (Max), die loopt pas met 16 mnd. Beangstigend, maar je sluit je af. Epilepsie zit je op te wachten (de gedachte is dat het ten alle tijden toe kan slaan), maar stiekem ga je er van uit dat de rest wel losloopt. Met ander half kletste hij ons de oren van de kop in vloeiend Nederlands, maakte prachtige tekeningen en kon uren aan één spelen. Er was eigenlijk niets om ons zorgen te maken……………
Je beperkt je vizier, hoopt dat je kind gelukkig zal zijn en iig gemiddeld mee zal kunnen komen. Op de peuterspeelzaal merk je wel dat hij angstig is. Angstig voor andere kinderen en dan vooral leeftijdgenootjes.
Je probeert je kind te begeleiden en over zijn angst heen te helpen. Het moeilijke is dat het maar matig lukt, maar iedereen om je heen zegt dat het wel los loopt en dat is wat je wil, dat het losloopt……
Je krijgt nog een nummer drie (Josephine) en die is weer heel anders. Die neemt gelukkig nummer twee op sleeptouw en nummer twee komt met nummer drie een heel eind!
De basis school start voor Max en je ziet dat hij zich enorm weet te drukken en door de mazen van het net weet te glippen. De juf weet dat ie er is, maar weet eigenlijk niet wat ie doet of gedaan heeft. De alarm bellen gaan af.
Groep 1 en 2 zitten in de zelfde klas en je kijkt het aan. De juf beloofd beterschap en meer oplettendheid in groep 2. Door de duo baan en het verschil tussen de twee juffen en hun individuele interpretatie van wat er gaande is met Max, heb je je twijfels, maar je probeert, gesterkt door andere ouders het vertrouwen te houden.
Dan mag Josephine ook opschool beginnen en is het tegenovergestelde van Max.
Aan het einde van groep 2 vallen de toetsen van Max iedereen erg tegen. Je beleving van je kind is heel anders, maar ja, iedereen zegt geen reden tot paniek, hij is wat jong en van eind julli!
We verhuizen. Benadrukken bij de nieuwe school dat Max een risico leerling is. Dat we pertinent willen dat jaar 2 wordt gedoubleerd. Faalangst is evident maar in de loop van het jaar trekt hij redelijk bij. Wel hebben wij zorgen dat hij zich niet voorbereid zal voelen op groep 3. Als je blieft wat meer werkjes…………… Helaas, die komen niet, een kind moet zo lang mogelijk lekker kunnen spelen.
Josephine wordt zo langzamerhand heel vervelend en opstandig in de omgang. Halve dagen naar school, veel teveel thuis, en maar wachten tot het echte schoolwerk gaat beginnen…… Het valt op dat ze steeds luier en ongeïnteresseerder wordt om iets te leren en stort zich volledig op alles wat met uiterlijkheden te maken heeft. In de basis was dit al aanwezig, maar het wordt ernstig versterkt. Risico leerling 2 staat op!?
Na de zomer start groep 3 voor Max, hij heeft er wel en geen zin in. Josephine gaat in haar beleving ook eindelijk beginnen…………Groep 2!!
Na een paar maanden zitten we al in zak en as. Max wordt geplaagd/gepest op het plein, zijn beste vriendje heeft hem ingeruild voor iemand anders en de werkjes gaan steeds moeizamer en Josephine? Die vindt alles saai…………
Gesprekken volgen, er zullen gesprekken komen met RT voor beiden, wordt vervolgd.
Wat eigenlijk? De sneeuwklokjes zijn inmiddels bijna uitgebloeid en ik heb nog steeds nooit met iemand gesproken of er nog iets van gehoord.
We hebben zelf contact gezocht met een speltherapeut (ST) in Harfsen, Max vindt het heerlijk en we zien ook nog eens resultaat. Hij zit beter in zijn vel en lijkt minder zorgelijk. Daarbij is het vermoeden van ‘beelddenker’ ontstaan. Het lijkt hem te passen. Nu nog de juiste weg vinden om zijn omgeving hem te laten helpen. Helaas is dat niet zo makkelijk. Wederom een gesprek met de juf en wederom de afspraak dat we eens met RT gaan praten……….. Max zijn Cito rekenen was nl. ronduit slecht, onderin de D.
I.p.v. contact met RT te krijgen, kregen wij zomaar een nieuwe diagnose. ADD. Nu weet ik behalve van epilepsie en aanverwanten, bijzonder weinig, maar ADD is het gewoon niet!! Maar aub, laten we niet met zijn allen een etiketje op dat jong willen plakken. Laten we meer aandacht besteden aan moederinstinct, de mensen die er voor geleerd hebben laten zoeken naar de oorzaak of reden van zijn angsten en verwarring als hij moet presteren en de juiste RT’er Max laten helpen met zijn schoolwerk. Ik denk dat iedereen dan uiteindelijk de kans krijgt het beste uit zichzelf te halen en met name Max!
Het zou natuurlijk heel fijn zijn als school daar ook een rol in zou kunnen spelen. Het hoofd van de school heeft gezegd er op terug te komen……..
En Josephine? Ik hoop dat Josephine niet te veel schrikt van alles wat ze straks moet en niet meer mag, want ze heeft geen idee. Ik hoop dat ze toch ergens weer de leergierigheid en zelfstandigheid terug vindt die ik van vroeger zo goed herinner.
Gek hè, heb je drie kinderen. Eentje kan maar heel weinig. Nummer twee heeft faalangst en heeft moeite op school en nummer drie vindt alles saai. Om alle drie maak je je druk en maak je je zorgen. En door al die zorgen zou je bijna het aller belangrijkste vergeten. Iets wat je jezelf steeds voorhoud niet te zullen vergeten. Het enige dat echt belangrijk is, gelukkig zijn!!
Gisteren waren we in Den Haag bij mijn moeder. Zomaar midden in de week op bezoek bij oma. Het was een heerlijke dag en het was heel gezellig. We hadden zomaar uit het niets een bijzonder zonnige dag. Twee kinderen die geen genoeg konden krijgen van de branding, de schelpen, het zand en spelen met elkaar, zo fijn om te zien. Thuisgekomen sprak ik de oppas van Bram en ook die is heel gelukkig en geniet van zijn logeerpartij.
Kijk en daar gaat het natuurlijk werkelijk om!
Dan krijg je nog een kindje (Max), die loopt pas met 16 mnd. Beangstigend, maar je sluit je af. Epilepsie zit je op te wachten (de gedachte is dat het ten alle tijden toe kan slaan), maar stiekem ga je er van uit dat de rest wel losloopt. Met ander half kletste hij ons de oren van de kop in vloeiend Nederlands, maakte prachtige tekeningen en kon uren aan één spelen. Er was eigenlijk niets om ons zorgen te maken……………
Je beperkt je vizier, hoopt dat je kind gelukkig zal zijn en iig gemiddeld mee zal kunnen komen. Op de peuterspeelzaal merk je wel dat hij angstig is. Angstig voor andere kinderen en dan vooral leeftijdgenootjes.
Je probeert je kind te begeleiden en over zijn angst heen te helpen. Het moeilijke is dat het maar matig lukt, maar iedereen om je heen zegt dat het wel los loopt en dat is wat je wil, dat het losloopt……
Je krijgt nog een nummer drie (Josephine) en die is weer heel anders. Die neemt gelukkig nummer twee op sleeptouw en nummer twee komt met nummer drie een heel eind!
De basis school start voor Max en je ziet dat hij zich enorm weet te drukken en door de mazen van het net weet te glippen. De juf weet dat ie er is, maar weet eigenlijk niet wat ie doet of gedaan heeft. De alarm bellen gaan af.
Groep 1 en 2 zitten in de zelfde klas en je kijkt het aan. De juf beloofd beterschap en meer oplettendheid in groep 2. Door de duo baan en het verschil tussen de twee juffen en hun individuele interpretatie van wat er gaande is met Max, heb je je twijfels, maar je probeert, gesterkt door andere ouders het vertrouwen te houden.
Dan mag Josephine ook opschool beginnen en is het tegenovergestelde van Max.
Aan het einde van groep 2 vallen de toetsen van Max iedereen erg tegen. Je beleving van je kind is heel anders, maar ja, iedereen zegt geen reden tot paniek, hij is wat jong en van eind julli!
We verhuizen. Benadrukken bij de nieuwe school dat Max een risico leerling is. Dat we pertinent willen dat jaar 2 wordt gedoubleerd. Faalangst is evident maar in de loop van het jaar trekt hij redelijk bij. Wel hebben wij zorgen dat hij zich niet voorbereid zal voelen op groep 3. Als je blieft wat meer werkjes…………… Helaas, die komen niet, een kind moet zo lang mogelijk lekker kunnen spelen.
Josephine wordt zo langzamerhand heel vervelend en opstandig in de omgang. Halve dagen naar school, veel teveel thuis, en maar wachten tot het echte schoolwerk gaat beginnen…… Het valt op dat ze steeds luier en ongeïnteresseerder wordt om iets te leren en stort zich volledig op alles wat met uiterlijkheden te maken heeft. In de basis was dit al aanwezig, maar het wordt ernstig versterkt. Risico leerling 2 staat op!?
Na de zomer start groep 3 voor Max, hij heeft er wel en geen zin in. Josephine gaat in haar beleving ook eindelijk beginnen…………Groep 2!!
Na een paar maanden zitten we al in zak en as. Max wordt geplaagd/gepest op het plein, zijn beste vriendje heeft hem ingeruild voor iemand anders en de werkjes gaan steeds moeizamer en Josephine? Die vindt alles saai…………
Gesprekken volgen, er zullen gesprekken komen met RT voor beiden, wordt vervolgd.
Wat eigenlijk? De sneeuwklokjes zijn inmiddels bijna uitgebloeid en ik heb nog steeds nooit met iemand gesproken of er nog iets van gehoord.
We hebben zelf contact gezocht met een speltherapeut (ST) in Harfsen, Max vindt het heerlijk en we zien ook nog eens resultaat. Hij zit beter in zijn vel en lijkt minder zorgelijk. Daarbij is het vermoeden van ‘beelddenker’ ontstaan. Het lijkt hem te passen. Nu nog de juiste weg vinden om zijn omgeving hem te laten helpen. Helaas is dat niet zo makkelijk. Wederom een gesprek met de juf en wederom de afspraak dat we eens met RT gaan praten……….. Max zijn Cito rekenen was nl. ronduit slecht, onderin de D.
I.p.v. contact met RT te krijgen, kregen wij zomaar een nieuwe diagnose. ADD. Nu weet ik behalve van epilepsie en aanverwanten, bijzonder weinig, maar ADD is het gewoon niet!! Maar aub, laten we niet met zijn allen een etiketje op dat jong willen plakken. Laten we meer aandacht besteden aan moederinstinct, de mensen die er voor geleerd hebben laten zoeken naar de oorzaak of reden van zijn angsten en verwarring als hij moet presteren en de juiste RT’er Max laten helpen met zijn schoolwerk. Ik denk dat iedereen dan uiteindelijk de kans krijgt het beste uit zichzelf te halen en met name Max!
Het zou natuurlijk heel fijn zijn als school daar ook een rol in zou kunnen spelen. Het hoofd van de school heeft gezegd er op terug te komen……..
En Josephine? Ik hoop dat Josephine niet te veel schrikt van alles wat ze straks moet en niet meer mag, want ze heeft geen idee. Ik hoop dat ze toch ergens weer de leergierigheid en zelfstandigheid terug vindt die ik van vroeger zo goed herinner.
Gek hè, heb je drie kinderen. Eentje kan maar heel weinig. Nummer twee heeft faalangst en heeft moeite op school en nummer drie vindt alles saai. Om alle drie maak je je druk en maak je je zorgen. En door al die zorgen zou je bijna het aller belangrijkste vergeten. Iets wat je jezelf steeds voorhoud niet te zullen vergeten. Het enige dat echt belangrijk is, gelukkig zijn!!
Gisteren waren we in Den Haag bij mijn moeder. Zomaar midden in de week op bezoek bij oma. Het was een heerlijke dag en het was heel gezellig. We hadden zomaar uit het niets een bijzonder zonnige dag. Twee kinderen die geen genoeg konden krijgen van de branding, de schelpen, het zand en spelen met elkaar, zo fijn om te zien. Thuisgekomen sprak ik de oppas van Bram en ook die is heel gelukkig en geniet van zijn logeerpartij.
Kijk en daar gaat het natuurlijk werkelijk om!
zondag 1 maart 2009
moeders kunnen gewoon niet ziek zijn!
Wat een ellende..........
Ik voelde het al aan komen, had al een tijdje keelpijn en het lukte maar niet om hem met tragitol weg te vechten. Tja en toen ging het woensdag echt mis.
Ons bezoek aan utrecht dinsdag ging goed, een fijn gesprek, het filmpje was duidelijk (en werkte gelukkig), Bram deed het in het echt ook nog even voor en hij heeft nieuw bloed achter gelaten. We zijn met een EEG afspraak voor maandag weer huiswaards gekeerd. Nog precies op tijd om de kinderen op te halen van school ook!
Aan het eind van de middag voelde ik de koorts opkomen, het slikken werd steeds moeilijker, tja en dan gaat het mis......
Geen oog dicht gedaan en opgestaan met grote witte vlekken in mijn keel. Om stipt 8 uur de huisarts gebeld of ik aub een kuurtje Broxil kon krijgen...? Moest om 9 uur maar even komen. Daar lag Azitromycine voor me klaar. Drie pillen...... Ik vertrouwde het voor geen meter. Broxil werkt, dat weet ik, daar heb ik gewoon te vaak een angina voor.
Maar, dit zou een veel sterker middel zijn wat tegenwoordig juist voor angina wordt voorgeschreven, dus ok, wie ben ik dan, niet meer dan een huismoeder met keel pijn................
Vol goede moed naar huis, de boel een beetje aan kant maken voor mijn moeder die op bezoek zou komen, de aannemer van de geemeente ontvangen om de offerte van de aannemer die wij voor de verbouwing hadden bedacht te checken.
Wat een feest! Er kwam een enorme Paulus de Boskabouter (1.99 meter) binnen, die wist binnen 10 minuten te melden dat hij zelf ook een gehandicapt kind had en alleen een mengkraan vergoed had gekregen............. Deze offerte ging niet goed gekeurd worden!
Leuk, fijn en bedankt!
Ik moest maar 2 nieuwe offertes aanvragen en die naar de gemeente sturen. Ik vroeg hem nog waarom ik dat allemaal moest doen als de gemeente toch de beslissing neemt over het hoe en wat. Tja, wist dit licht te melden, wij waren toch de opdrachtgever.................. duhhh, gek hè, het voelt heel anders.............
Mijn moeder kon niet komen, die was die nacht niet lekker geworden. Ze vond het heel naar. Ik vond het ook heel naar om dat te horen, eigenlijk is dit de eerste keer dat ik tussen de regels door hoor dat ze zich "echt" niet meer lekker voelt.
Kinderen teleurgesteld en in tranen, ze hadden er zo naar uitgekeken. Dus over naar plan B. lunchen bij de HEMA in de stad. Dat was heel gezellig, nog wat kleren gekocht bij de H&M, het is niet alleen Bram die als kool blijft groeien en toen weer naar huis. Joos naar Ballet, eten voorbereiden en Joos weer ophalen. Tegen die tijd had ik het koud en warm tegelijkertijd en voelde me honds beroerd. Wat had ik graag in een heel klein holletje gekropen. Om 1/2 8 lagen wij allemaal in bed en was het ligt uit.
Om een lang verhaal bordevol zelfmedelijden korter te maken, vrijdag heb ik met tegenzin van de HA (40+ graden koorts en één grote witte dikke massa achter in mijn keel en op mijn amandelen) eindelijk Broxil gekregen.
Vrijdag middag begon ik me werkelijk al wat beter te voelen........ Vandaag, zondag, kan ik zowaar weer wat beter slikken, heb geen koorts meer en zie het moederschap zowaar weer een beetje zitten............... Lang leven BROXIL!!!!!!!
Ik voelde het al aan komen, had al een tijdje keelpijn en het lukte maar niet om hem met tragitol weg te vechten. Tja en toen ging het woensdag echt mis.
Ons bezoek aan utrecht dinsdag ging goed, een fijn gesprek, het filmpje was duidelijk (en werkte gelukkig), Bram deed het in het echt ook nog even voor en hij heeft nieuw bloed achter gelaten. We zijn met een EEG afspraak voor maandag weer huiswaards gekeerd. Nog precies op tijd om de kinderen op te halen van school ook!
Aan het eind van de middag voelde ik de koorts opkomen, het slikken werd steeds moeilijker, tja en dan gaat het mis......
Geen oog dicht gedaan en opgestaan met grote witte vlekken in mijn keel. Om stipt 8 uur de huisarts gebeld of ik aub een kuurtje Broxil kon krijgen...? Moest om 9 uur maar even komen. Daar lag Azitromycine voor me klaar. Drie pillen...... Ik vertrouwde het voor geen meter. Broxil werkt, dat weet ik, daar heb ik gewoon te vaak een angina voor.
Maar, dit zou een veel sterker middel zijn wat tegenwoordig juist voor angina wordt voorgeschreven, dus ok, wie ben ik dan, niet meer dan een huismoeder met keel pijn................
Vol goede moed naar huis, de boel een beetje aan kant maken voor mijn moeder die op bezoek zou komen, de aannemer van de geemeente ontvangen om de offerte van de aannemer die wij voor de verbouwing hadden bedacht te checken.
Wat een feest! Er kwam een enorme Paulus de Boskabouter (1.99 meter) binnen, die wist binnen 10 minuten te melden dat hij zelf ook een gehandicapt kind had en alleen een mengkraan vergoed had gekregen............. Deze offerte ging niet goed gekeurd worden!
Leuk, fijn en bedankt!
Ik moest maar 2 nieuwe offertes aanvragen en die naar de gemeente sturen. Ik vroeg hem nog waarom ik dat allemaal moest doen als de gemeente toch de beslissing neemt over het hoe en wat. Tja, wist dit licht te melden, wij waren toch de opdrachtgever.................. duhhh, gek hè, het voelt heel anders.............
Mijn moeder kon niet komen, die was die nacht niet lekker geworden. Ze vond het heel naar. Ik vond het ook heel naar om dat te horen, eigenlijk is dit de eerste keer dat ik tussen de regels door hoor dat ze zich "echt" niet meer lekker voelt.
Kinderen teleurgesteld en in tranen, ze hadden er zo naar uitgekeken. Dus over naar plan B. lunchen bij de HEMA in de stad. Dat was heel gezellig, nog wat kleren gekocht bij de H&M, het is niet alleen Bram die als kool blijft groeien en toen weer naar huis. Joos naar Ballet, eten voorbereiden en Joos weer ophalen. Tegen die tijd had ik het koud en warm tegelijkertijd en voelde me honds beroerd. Wat had ik graag in een heel klein holletje gekropen. Om 1/2 8 lagen wij allemaal in bed en was het ligt uit.
Om een lang verhaal bordevol zelfmedelijden korter te maken, vrijdag heb ik met tegenzin van de HA (40+ graden koorts en één grote witte dikke massa achter in mijn keel en op mijn amandelen) eindelijk Broxil gekregen.
Vrijdag middag begon ik me werkelijk al wat beter te voelen........ Vandaag, zondag, kan ik zowaar weer wat beter slikken, heb geen koorts meer en zie het moederschap zowaar weer een beetje zitten............... Lang leven BROXIL!!!!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)