“Om de passende zorg te versnellen is het belangrijk om de zorg anders te benaderen. We pleiten ervoor om de nadruk te verleggen van het individu en zelfredzaamheid naar samenredzaamheid en omzien naar elkaar. Het anders organiseren van de zorg moet dit ondersteunen”, aldus Karin Timm, bestuurder Zorginstituut Nederland.
De verwachtingen die ik lees in het nieuwsbericht op 29/08/2024 “Zorginstituut pleit voor aanpassen Wet langdurige zorg en zet in op samenredzaamheid”, zijn voor mensen met complexe zorgvragen, hun verwanten en de gemeenschap om hen heen, onrealistisch. Maar als niemand bereid is de gevolgen die door de invoering van het PGB zichtbaar zijn geworden te onderzoeken, zullen we als lemmingen in de stroom achter de beleidsmakers aan moeten. De burgers met grote zorgtaken als eerste…
Voor wat je niet ziet kun je geen beleid maken
In 2006 klommen vele ouders van kinderen met complexe zorgtaken, op de barricades. Het was onmogelijk om de noodzakelijke zorg te verlenen zonder offer van carrière, inkomen en een fijn en gezond leven voor het gezin. En wonderwel lukte het om de aandacht te vestigen op deze problemen in de zorg. Meerzorg werd mogelijk, ZZP’s en budgetten werden aangepast. Het inkopen van passende verpleegkundige zorg werd mogelijk, vooral voor de jonge gezinnen. Voor de oudere kinderen was dat lastiger. Die hadden ook meer budget te besteden, maar de schattigheid was er af.
Het duurde niet heel lang of er werd opnieuw getornd aan het systeem, de voorwaarden, de uurprijzen en de budgetten, waardoor het voor velen al jaren onmogelijk is om de zorg dekkend te organiseren en zelf aan het werk te kunnen. Plekken in instellingen om te wonen of te logeren, kwamen er ondanks vele beloften, niet bij. Het is geen wonder dat de druk op de medewerkers steeds verder oploopt en tegelijk het aantal woon- en logeerplekken met voldoende bezetting om 24/7 zorg direct nabij te bieden afneemt.
Onderzoek
De uitstroom van medewerkers is in de gehandicaptenzorg al lang geen nieuws meer. De inzet van verwanten ook niet. Verwanten van mensen die intensieve en/of complexe zorg nodig hebben, springen al jaren bij om de zorg op te vangen die niet ingevuld kan worden. Thuis en in de instelling. Niet alleen om de druk die op medewerkers wordt gelegd te verlichten, maar vooral omdat hun verwanten niet buiten komen, uren voor zich uit zitten te turen en er onvoldoende ruimte is om voldoende activiteiten aan te bieden.
En ja, verwanten voelen zich verantwoordelijk en zullen altijd bijspringen, daar hoeft niemand aan te twijfelen, maar dat wil niet zeggen dat het goed met ze gaat. Waarom wordt er geen onderzoek gedaan naar wat er wel en niet goed gaat in deze groep ‘nieuwe’ zorgverleners? De gevolgen die we zien bij de verwanten die PGB hebben ingezet om de problemen in de zorg op te vangen, zijn ongemakkelijk groot. Zo groot dat we niet zomaar kunnen roepen dat we de problemen kunnen oplossen door ongegeneerd iedereen aan te spreken op zijn of haar verantwoordelijkheid.
Gelijkwaardigheid
Het is maar zelden dat een verwant iemand echt laat vallen, maar het is algemeen bekend dat veel verwanten overbelast zijn, velen met burn-out klachten kampen of instorten. Gezinnen vallen uit elkaar. Mensen gaan fysiek, emotioneel én financieel er aan onderdoor en toch lijkt niemand het te willen horen? Wat als de vergrijzing in dit tempo doorzet, ook in de VG en GGZ sector waar iedereen net zo goed steeds ouder wordt? Is dit dan echt de oplossing van alle problemen? Laten we het daar met elkaar over hebben en in onderzoek ook het belang en levensgeluk van verwanten meenemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten