 |
| Moos 2021-2023 |
Hij was nog maar een paar maanden oud toen ik vertelde dat ik grote zorgen had omdat ik het gevoel had dat er iets niet klopte. Ik sprak het uit omdat ik hoopte dat ik (h)erkenning zou vinden. Ik werd weggezet als niet bekwaam. Ik moest me niet zo druk maken, veel knuffelen, het zou allemaal wel goed komen...
Het was net of ik een kwart eeuw terug in de tijd werd gegooid. Mijn onderbuik zei dat het niet goed was en dat werd consequent genegeerd. In plaats van serieus luisteren, werd ik weggezet als een hysterische moeder. Toch was de enige reden waarom ik zo emotioneel werd, was omdat iedereen het beter wist en niet wilde luisteren. Niemand. Vriendinnen niet, familie niet, mijn moeder niet, de huisarts niet en op het consultatiebureau ook niet. Zelfs bij de eerste epileptische aanval niet. Mijn moeder die daar bij was schrok wel en sommeerde me naar het ziekenhuis te gaan. Maar weer wimpelde de medische wereld ons weg. Koortsstuipjes, gewoon rustig blijven. Het kan helemaal geen kwaad...
Een week later lag Bram in het ziekenhuis met talloze epileptische aanvallen. De kans is heel groot dat hij al na zijn geboorte hier de voorboden van liet zien. Dat het was wat ik probeerde te vertellen, maar niemand wilde geloven. En ook toen het overduidelijk was bleven ze 'hoop' rondpompen. Met de juiste medicatie zou het allemaal goed komen. Keer op keer weer die positieve insteek waar ik niets mee kon. 24/7 bracht ik door met mijn kind en elke dag weer zag ik hoe het erger werd en de lichtjes uit zijn ogen verdwenen. Dit jaar wordt hij 25 en nog word ik als 'donker' weggezet. Maar heel weinig mensen willen zien hoe leeg en eenzaam het leven van Bram werkelijk is. Zou het angst zijn dat ze dwingt de wereld roze te kleuren?
Als Moos 2 maanden is zeg ik het voor eerst hardop dat ik denk dat er iets niet klopt. En weer wordt mij verteld niet zo te moeten piekeren. Alsof ik niet instaat ben de zon te zien schijnen? We zijn inmiddels een jaar verder. Na veel aandacht, therapie en een heel programma aan opvoedrichtlijnen voor honden met bezitsagressie, hebben we gisteren op advies en aandringen van dierenarts en therapeut, afscheid genomen van Moos. Niet vanwege de bezitsagressie, maar omdat er onzorgvuldig gefokt is met twee rassen die beiden grote problemen kennen met agressie en waar keer op keer de gekende DNA fout weer boven komt.
Ondanks onze verslagenheid, verdriet en onmacht tegen zoveel onrecht voor zo'n klein, geliefd en onschuldig beestje, zijn we blij dat de dierenarts mogelijk heeft gemaakt dat hij zonder het te weten of realiseren, slapend op schoot is weggegleden.
Het blijft onbegrijpelijk voor ons dat we dit voor onszelf (de mens), op een zelfde humane manier niet toe willen staan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten