-Als niemand durft toe te geven dat ze het
niet leuk vinden om voor een mens als mijn kind te zorgen omdat hij weinig respons geeft.
-Als aandacht schenken gereduceerd is tot
alleen nog maar een eenzijdig gesprekje tijdens het verschonen of voeren.
-Als in alle opleidingen in de zorg er geen aandacht wordt besteed aan het aller laagste niveau en het 'hoe doe je dat en hoe houd je
het vol om te zorgen voor iemand die helemaal niets kan?'.
-Als iedere vooruitgang in techniek en
onderwijs aan deze groep voorbij gaat.
-Als de zorgbudgetten op andere doelgroepen
worden vast gesteld en daar ook nog eens worden besteed.
-Als we alleen nog maar weten hoe we deze
groep in leven moeten houden, maar niet meer weten wat we voor ze kunnen en
willen doen om het leven aanvaardbaar en bijzonder te maken in deze hele snelle
maatschappij.
-Als kwaliteit van leven altijd voor anderen
op de agenda staat.
-Als de zorg voor hen niet evolueert en elke
dag, jaar in jaar uit, precies het zelfde is.
-Als het werken voor deze groep door het
systeem en de desinteresse minderwaardig wordt gemaakt.
-Als je uit liefde heel hard roept om
aandacht voor deze groep, maar er zijn altijd groepen die harder roepen dat ze
vergeten worden.
Hoe kunnen we dan ooit verwachten dat de
zorg voor deze mensen goed is, sprankelend, vernieuwend, van goede kwaliteit, interessant of tenminste menswaardig is?
Een leven waar ondanks alle tegenslag met
een tevreden gevoel aan terug kan worden gedacht omdat het vol leuke
momenten zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten