Ik wandel met Bram over het terrein van een instelling. We gaan naar de boerderij. In het weekend is het net alsof de dieren en de mensen geen verzorging en gezelligheid nodig hebben.
Het is stil op het hele terrein, het ligt er verlaten bij en toch is iedereen
thuis, het is weekend, wat voor anderen vrij en vrolijk betekent.
Soms kan ik binnenkijken bij groepen bewoners.
Er zit nog iemand aan tafel, 3 zitten er voor de buis, een paar zijn her en der
in de ruimte geparkeerd en er staan ook 1 of 2 rolstoelen met inhoud voor het raam,
allemaal een beetje te dutten, altijd het zelfde verstilde ongemakkelijke beeld.
Ieder huisje heeft zijn eigen tuintje. In de
zomer staan ze daar dan met de rolstoelen op een rij langs het hek. Grote
badhanddoeken als slabben om hun nek geslagen. Nu ligt daar sneeuw. De enige sporen in de
sneeuw zijn die van wat vogeltjes die daar hebben gescharreld opzoek naar wat
te eten. Bij de deur zie ik voetstappen, maar geen bandensporen. Ze zijn van
het personeel denk ik, dat naar binnen en weer naar buiten gaat als de dienst
er op zit, lekker naar huis waar het warm, knus en gezellig is……
Ik sla mijn blik meestal gauw weer weg omdat
wat ik zie mij zo verdrietig maakt en schuldig laat voelen over de toekomst.
Bram zijn toekomst. Ik sjor nog maar eens aan Bram zijn jas, en leg zijn handen
weer terug op zijn blad, fluister iets in zijn oor en geef zijn warme nek een
kus, we stappen stevig door.
Onderweg komen we allemaal borden tegen die
vertellen over de geschiedenis van het terrein. Deze instelling is ooit
opgericht voor en door Joodse mensen. Daar loop ik dan met mijn lieve Abraham
Alfred Alvares Vega. Ik denk aan zijn grootouders die wonderwel in deze stad wisten te overleven, maar ook aan de familieleden die niet meer terug
kwamen. Hoe zou het er hier tussen 1900 en 1940 er uit hebben gezien. Hoe zou de zorg
voor de (Z)EVMB (zeer ernstig verstandelijk en meervoudig beperkt) toen zijn geweest? Of klopt het dat deze mensen nooit zo oude werden als Bram nu is en in relatief zo'n goede gezondheid.
We wandelen door en mijn gedachten gaan terug
naar mijn bezoek van vorige week. Ik ben gaan kijken naar de verschillende
mogelijkheden voor dagbesteding op het instellingsterrein voor de (Z)EVMB cliënten,
zodat we het vervoer kunnen omzeilen, aangezien dat komt te vervallen per 1
maart.
In woorden kan ik niet uitleggen wat voor een
treurigheid ik daar aantrof. Kale ruimten met gekraste deuren, geen muziek,
gezelligheid, humor of grapje. 1 of 2 medewerkers verdiept in hun eigen gedachten. Smoezelig geklede mensen in oude rolstoelen, kriskras
door elkaar, wachtend op…. Tja waar wachten ze eigenlijk allemaal
op…..
Op jou!!
BeantwoordenVerwijderen