Feestdagen zijn verschrikkelijk!

Merry Christmas & Happy new year!!

Zo, dat is er uit. Het ligt niet zozeer aan de feestdagen zelf als wel het krampachtig samen willen zijn. Op school, bij vrienden en bij familie.

Wie kinderen heeft weet dat juist bij bezoekjes aan anderen van alles mis kan gaan. Luiers die overlopen, kots, kwijl, iets wat om gaat en een fles die alle kanten op spuit. You name it en je loopt er tegen aan als je kleine kinderen hebt. Gelukkig zijn er altijd een paar kinderen gelijktijdig klein en vallen dit soort dingen dan niet zo op al voel je je toch opgelaten als jou kind tot zijn oksels onder de poep zit en iedereen het huis uit stinkt.

Neem al deze ongemakken in je hoofd en vermenigvuldig dit met 14. Tel daar epilepsie bij op en leg deze 1:80 meter op een oud matras of slaapzak op de grond. Parkeer ook nog ergens die rolstoel met luiertas, fles en slabben en visualiseer het bezoek dat een tiental keer over hem heen stapt zonder er naast te gaan zitten of een hapje te delen.

Wij willen dat dus niet meer. We vinden het zielig, ongemakkelijk en gewoon niet leuk nog feestelijk. We willen niet meer doen alsof we alles aan kunnen en niets lastig, erg of ingewikkeld vinden. Wordt wakker!! Mensen van staal bestaan niet. 

Natuurlijk zien wij dat we een kind hebben dat door de ene helft volslagen genegeerd wordt of aangestaard en door de andere helft wat ongemakkelijk begroet, waar we ook heen gaan of ons vertonen. 

Wij dealen daar wel mee, maar voor Joos en Max vind ik het zielig. Die hebben steeds vaker de idee dat ze moeten uitleggen dat hun broer heel lief is en niet een groot monster. Dat je met hem kan knuffelen en hij het fijn vindt als je hem even helpt met een slokje uit zijn fles of de rammelaar die gevallen is.

Ze willen heel graag vertellen dat Bram geen vlieg kwaad doet en hun broer is, ook een mens van vlees en bloed!