The Strange Case of Miss Jekyll and Miss Hyde

-->

Miss Hyde is wel in voor een grap. 150 vrienden op facebook, even bijspringen als iemand hulp nodig heeft, een kletspraatje in de super. Tuurlijk, lijkt me gezellig hoor ik haar vaak zeggen met een grote glimlach op haar gezicht.

Miss Jekyll woont vanbinnen, komt niet zo vaak naar buiten, voornamelijk in dit blog. Als ze dat doet, dan schrikt men of voelt men zich aangevallen. Zij is verdrietig en teleurgesteld. Ze eet haar verdriet graag weg en gaat jonglerend door het leven, maar de ballen vallen te vaak op de grond.

"Is het fijn, Bram uit huis?" 

“Ja nou” antwoord mijn mevrouw Hyde. 

"Wat een vrijheid zal je hebben nu?" 

“Ja ongekend” antwoord mevrouw Hyde nog en we lopen verder. 

Mevrouw Jekyll die binnen in mij zit, denkt: “kan haar het schelen, ze weet niet eens waar hij woont, in welke plaats. Vrijheid, gezelligheid, pfffff”

Toch is dat waar men jarenlang op gehamerd heeft. Bram moest uit huis. Het gezin en vooral ik zou weer lucht krijgen. Ik zou weer dingen ondernemen en voor mezelf zorgen. Leuke dingen zouden weer echt leuk worden, gezellig en het beste voor iedereen!!

Ik zeg het maar eerlijk in dit blog, ik voel me zo nutteloos, futloos, verdrietig, eenzaam en leeg. Ik heb helemaal geen zin in die zogenaamde leuke dingen doen. De wereld waar ik instap met al mijn zogenaamde vrijheid, is koud en de gezelligheid is nep….

Toen duidelijk werd dat Bram zich niet goed zou ontwikkelen (hij was zo’n beetje 8 maanden), heeft mijn moeder aangedrongen op een uithuisplaatsing. Het zou vele malen beter zijn voor ons en vooral voor mij als we afscheid zouden nemen van Bram. Naar een instelling brengen en niet te vaak omkijken.

Bram lag gemiddeld zo’n 3-4 maanden per jaar in het ziekenhuis, toch kwam zelden iemand op bezoek, nog niet voor een uurtje. De ziekenhuizen lagen verspreid door het land, dus dat kan het probleem ook niet geweest zijn. 

Op een goed moment hebben we het leeuwendeel van de zorg voor Bram naar huis kunnen verplaatsen. Het monitoren mocht vanuit huis en verder poliklinisch behandelt worden. Ik denk dat het mensen benauwde om langs te komen, we konden nl geen kant op en de stemming was niet altijd hilarisch. Nooit heeft iemand gevraagd hoe het voelde. Onze vrienden blijken helemaal geen vrienden te willen zijn, maar veel liever kennissen. Iedereen gaat door met leven, we raken stilletjes aan steeds geïsoleerder.

Het zogenoemde lotgenoten contact is een poosje fijn maar zelden diepgaand. Als puntje bij paaltje komt is iedereen hoe dan ook ernstig met zichzelf bezig. Men vindt het leuk als je mee loopt, maar niet meer dan dat en loop vooral niet in de weg, dat kan pijn doen, veel pijn, net als in de boze buitenwereld!

En zo loop je toch ongemerkt een andere richting op. Je neemt beslissingen en beslissingen worden genomen. Ieders route is anders. Onze route ging opeens richting Ons Huis.

Ook daar is geen draaiboek voor. Gaandeweg de route zelf uit puzzelen. Nieuwe hiërarchieën om aan en in te passen, weer een nieuwe gemeente die bevochten mag gaan worden voor vergoedingen, 't is een groot feest. Ik richt zijn kamer in, probeer er toch iets van te maken. 

Moe gestreden en eenzaam kijk ik naast me, maar daar is het nu echt helemaal leeg geworden. Niemand komt kijken, deze nieuwe route is echt van mij alleen.

Vergeef me mijn cynisme als de Mevrouw Jekyll in mij even naar buiten glipt, maar ik kan het niet helpen om te bedenken hoe het zal gaan als Bram dood gaat. Zouden ze dan opeens allemaal weer tevoorschijn komen?