Het is blijkbaar toch anders, een week Peru of gewoon een weekje Zwitserland. De kids zijn normaal nooit zo uitgelaten, veel verder dan een "Hay of Hallo" komt het meestal niet meer, maar nu wel. Alfred wordt heel enthousiast begroet!
Stiekem weet ik wel waarom, het was immers uitvoerig besproken door die twee: zou papa nu wel of niet wat leuks meenemen uit Peru. De kansen werden geschat op 50-50.
A Hij was er net met mama geweest en ze hadden toen ook al wat meegenomen
B Ik heb het heel vaak gevraagd, ik denk dat hij er wel aan denkt (aldus Joos)
Gelukkig gaat vrij vlot die koffer open. Een Peruaans voetbalshirt voor Max, 2 geknoopte armbandjes voor Joos en een voorraad Stevia voor 5 jaar voor mij (die arme schat heeft geen idee dat je dat hier ook gewoon in de super kan kopen, bovendien neem ik me voor me het maar niet aan te trekken: zoetstof!!). Maar er is meer. Nog twee pakketjes komen tevoorschijn. Gewikkeld in bubbelplastic.
Razendsnel maken die kleine vingertjes hun pakje open. Voor Max een door indianen vervaardigde en beschilderde uil. Hij is er oprecht blij mee. Die van Joos is iets groter en knal rood, mooi versierd met Inca schilderwerk.
Ik krijg hem onder mijn neus geduwd om hem (of liever haar) te bewonderen. Ik doe mijn best, maar voor dat ik op mijn tong kan bijten is ie er al uitgevlogen: Leuk zo'n mutsefluts..... Alfred en Joos kijken verschrikt naar het knalrode beeldje en we barsten in lachen uit. Foutje, niet gespot......
Aan Alfred even later de eer om uit te leggen waarom er in Peru beeldjes worden gemaakt met echte mutseflutsen er op!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten