Soms heb je gewoon je dag niet.....

-->
Wat fijn om te lezen dat je zoveel verder bent met de verwerking van Bram, kreeg ik te horen naar aanleiding van mijn vorige blogje.

Waarom denkt men zo, wat is dat toch? Verder dan wat dan? Wat is men nu weer aan het vergelijken? En waarom? Het was vast bedoeld als een heel lief compliment, maar ik weet niet wat ik er mee moet. Ik ben er al de hele dag door van slag. Er borrelt weer iets, maar ik weet nu al dat het heel kwetsend zal zijn als ik het laat vliegen en toch moet het er uit..........

Nu was ik al van slag. Ik heb nl. net te horen gekregen van de gemeente dat de tillift die ik 5 jaar geleden heb aangevraagd eindelijk gehonoreerd wordt en de op en af stapjes worden nu ook aangepakt! Jippy........, maar wat moet ik er nu nog mee, die jongen woont amper meer thuis. 5 jaar te laat! Wat heb ik lopen janken en vloeken uit pure frustratie en onmacht. Geen goed moment dus voor zo'n opmerking.

Het klopt hoor, dat ik me soms aan veel van die zogenaamde mede moeders erger. Er zijn er maar een paar die ik een beetje begrijp. Soms is het namelijk net of ik alleen maar blije moeders tegen kom. Moeders die het ook fijn vinden om uit te dragen hoe sterk, stoer en kordaat ze wel niet zijn. Kinderen krijgen en opvoeden is een feest en gehandicapte kinderen zijn nog leuker!

Gehandicapte kinderen laten je nl voelen waar het in het leven echt om gaat. Zij kennen het pure geluk waar wij een hoop van kunnen leren. Ze zijn sterk en bezitten de veerkracht om er telkens weer bovenop te krabbelen. Eigenlijk moeten we allemaal heel jaloers zijn op gehandicapten en hun families..............

Nou, aan m'n hoela, niet die van mij. Ik had het heerlijk gevonden als Bram gezond was geweest of geworden. Het lijkt me een feestje om een gewoon gezin te zijn en bovendien is Bram geen slapjanus omdat hij door de epi wel ernstig is beschadigd en niet heeft leren lopen, praten of naar het speciaal onderwijs kan. 

Ik heb een lief en mooi kind, dat is een feit. Hij heeft geen gedragsproblemen en loopt niet weg. Vallen doet hij alleen op het blad van zijn rolstoel en dat is allemaal best handig. Op een goed moment ging hij zo achteruit dat de confrontatie wel heel akelig werd. Bram wist toen zelf nog eens fijntjes te benadrukken hoe ellendig hij er eigenlijk voorstond en dat als je van niets nog iets afhaalt, er verdomd weinig over blijft!

Gelukkig gaat het momenteel eigenlijk op de schaal van Bram, erg goed. We mogen niet klagen en dat doen we dan ook beslist niet. Maar om nu te gaan zeggen dat we het eindelijk verwerkt hebben en daar zo gelukkig van worden, sorry maar dat lukt niet....