schaatspret!

Iedereen is vandaag op de uiterwaarden aan het schaatsen in ons dorp. Wij waren al heel blij met het vooruitzicht van een wandeling. Bram, die er net weer een beetje was, glipte zo weer weg in een hele diepe slaap, helaas....

Gewandeld is er wel, maar zonder Bram, dus niet met zijn allen, nee de kids met de honden, die zijn iig buiten geweest.....

Ik werd net gebeld door een vriendin die al dagen aan het genieten is van de uiterwaarden. Er is muziek, koek en zopie, een hoop gezelligheid. Zij zelf, 4 kids en haar man, allemaal op de schaats net als andere dorpsgenoten. Ik zie het zo voor me. Af en toe komt er een kind voorbij, die vraagt wat aandacht, maar zelf houd ze ook van schaatsen, ze maakt haar eigen rondjes. Ze weet dat de kids zich wel redden en bovendien, er zijn zoveel mensen echt iets gebeuren zal er niet.

Er bekruipt me een naar gevoel. Of het zelf meelij is weet ik eigenlijk niet. Maar sinds Alfred en ik kinderen hebben is er eigenlijk nooit meer een echt relaxed genietmoment geweest. Ja, natuurlijk genieten we wel en relaxen kunnen we zeker, maar ‘echt’ is het nooit en onbevangen is het zeker nooit meer geweest.

Ik voel me boos. Niet op die vriendin hoor, die belde omdat ze ons miste. Ik ben boos omdat wij gedwongen zitten in een situatie waar wij niet om gevraagd hebben, die niet leuk is en waar we ook niet vanaf kunnen. Ik ben nog bozer omdat niemand begrijpt hoe vreselijk benauwend, belemmerend en ontmoedigend die situatie kan zijn. Tja en nog bozer wordt ik als ik bedenk hoe lastig het ons dan wordt gemaakt nu we alles proberen beter te organiseren om juist dat kleine beetje meer spontane vrijheid voor ons gezin te creëren......

 Trek het je niet aan Bram, slaap lekker!!