Déjà vu

Nee, u moet vooral aan de bel blijven trekken en vertellen wat er niet goed gaat, daar kunnen wij alleen maar van leren! U heeft zoveel ervaring en u legt het zo helder uit. Een willekeurige zin die ik me herinner uit mijn gesprek met WMO en Welzorg naar aanleiding van mijn officiële klacht over de rolstoel van Bram afgelopen week. 

Ik blader wat terug en zie dat de aanvraag voor deze rolstoel al dateert uit april 2010. Ik vind briefwisselingen terug over de aanvraag van de vorige stoel, die dateren uit juli 2008, de echte stoel werd afgeleverd op 11 september 2009, hij was toen alweer aan de krappe kant, maar de energie was even op, dat weet ik nog.

De rolstoel daarvoor was een Mika. Deze hadden wij in de zomer van 2004 aangemeten en in het voorjaar van 2005 werd hij met tegenzin in gebruik genomen, we moesten toch wat en hij was al zo vaak terug gestuurd, het ging niet goed met Bram en ook niet met zijn rug en in de buggy paste hij niet meer.

Voor de Mikka hadden wij een Kiddo. Ik wist toen nog niets van rolstoelen, dus hoe de levering is gegaan, geen idee. Thuis zat Bram voornamelijk in de buggy, maar hij moest mee met het leerlingenvervoer en daarom had hij ook een rolstoel nodig, die kun je nl beter vastzetten. Verder waren we er nog steeds van overtuigd dat hij zou gaan lopen, hij kon immers tegen een muur blijven staan en met veel moeite en steun stapjes zetten aan de hand, dus verdiepen in die stoel had niet mijn interesse. Toon aangevend bij de Kiddo is echter wel dat op bijna iedere foto Bram een groot pitten hoefijzerkussen om zich heeft zitten. Ik denk niet dat dit was omdat hij er zo goed in zat!?

Bij iedere levering en iedere misstap heb ik aan de bel getrokken. Ik lees opbouwende kritiek, neersabelende kritiek, via via en rechtstreeks, met de handen in het haar en in tranen, heel rustig en beheerst. Ik zie dat ik het soms even een weekje liet liggen omdat ik de motor misschien echt even niet warm kon krijgen om op stoom te komen, of ik had de energie even voor iets anders nodig misschien.

Toen ik dit aanhaalde in ons gesprek van de week, kreeg ik terug van de Welzorg dat we niet moeten blijven hangen in het oude, want zo kom je nooit verder. We moeten samenwerken en die mogelijkheid wordt nu geboden, grijp die kans, alleen zo komen we vooruit.

Déjà vu met als grote verschil, ik wordt steeds ouder, grijzer en sneu-er en mijn gesprekspartners worden steeds jonger, enthousiaster en lijken vol goede wil!

Wat een zuur en verdrietig mens, zie ik ze denken. Wat verschrikkelijk toch al die boosheid, dat gebrek aan vertrouwen en al die negativiteit......?? 

Ik geef het gesprek gauw een positieve draai, Laat ze mijn beste en charmantste kant zien. Ik zie ze opfleuren, we schudden elkaar de hand en wensen vooral beterschap. We zien uw mail graag heel spoedig en beloven er iets mee te doen! zeggen ze nog bij de uitgang.

En daar zit ik nu achter mijn appeltje, blanco pagina voor mijn neus, oude mails die ik ooit al stuurde erbij. Waarom vind ik het zo erg om als oud, grijs en zuur gezien te worden, dat ben ik toch? Als ik dat nu leer toegeven, hoef ik in ieder geval niet meer van die stomme nutteloze mails te sturen!!!