Een geweldig fietsenrek

Waren Joos en Max vroeger nog heel trots op hun broer, ik merk dat ze het lastiger gaan vinden. Zo wilde ze vroeger graag dat ik ze van school kwam halen met Bram. Parmantig werd er dan rondgestapt over het plein, net de rattenvanger van Hamelen, hele slingers kinderen er achter aan. Zodra ze stilstaan, duizend en één vragen. Mijn kinderen genoten zichtbaar van alle aandacht en Bram vindt het altijd wel best, als er maar beweging in zit!

Tegenwoordig is het anders. Zeiden ze vroeger vol trots: “mam, ze kijken naar ons” zo zeggen ze nu met een beetje gesmoorde stem: ”mam, ze kijken naar ons”. Zelfde zin, hele andere inhoud.

Eerlijk is eerlijk, gisteren had ik het ook even. Toen Bram jong was en zijn gebit door alle medicatie en appelsap voor onze ogen weg brokkelde gingen wij helemaal in Amsterdam naar de kindertandarts. Onder narcose is daar zijn gebitje opgeleukt met melk-stift-tandjes en andere kronen. Fijn voor de aanblik en een garantie dat zijn gebit niet de trigger kon zijn van de epilepsie door bv pijn. De grote mensen tanden van Bram vervingen één voor één zijn aangedane melkgebit. De bezoeken aan de tandarts werden minder en minder, tot ik me deze maand opeens schuldig voelde en maar eens een afspraak heb gemaakt bij ons in de buurt, bij onze eigen tandarts.

We moesten even wachten in de wachtruimte. Die zat behoorlijk vol met zowel kinderen voor de tandarts als wel kinderen voor een bezoek aan de orthodontist. We werden goed bekeken. Je kon iedereen horen denken en mispelen, Bram deed ook wel erg zijn best om op te vallen met al zijn lawaai. Hij had er echt zin in die dag. Ik was gaan zitten aan de orthodontie kant en Bram zijn smile deed vermoeden dat we daar goed zaten!

Het is grappig en gênant tegelijkertijd dat ouders met de ogen op steeltjes hun kinderen aanspreken op het feit dat ze kijken en vragen stellen.

Kijk, staar, zeg, vraag, doe, maar niet alsof please!

Bram had geen gaatjes, gezond roze tandvlees en was helemaal bij met wisselen! Complimenten voor het poetsen van een verbaasde tandarts. Nou, die complimenten verdien ik niet. Zeker, we poetsen, maar of dat nou zo goed gebeurt......Ik was net zo verbaasd als hij.

Esthetisch misschien wat jammer, maar lang leve het kwijlen, dat houd namelijk de ph precies goed in zijn mond en een goed fietsenrek doet ook wonderen!