Er wordt altijd veel over oma gepraat, vragen gesteld, herinneringen opgehaald en verhalen verteld. Als de kinderen verdrietig zijn en moeten huilen, komt steevast na de uitleg waarom ze huilen: .... en ik moet oma ook zo missen, ze was zo lief....
Bram leeft lekker in het nu en wat je weg neemt mist hij niet, alles wat terugkomt wordt warm onthaald. Bij Joos en Max is dat anders. Alles wat je bij ze wegneemt wordt enorm gemist en vijf minuten, een kwartier, een uur, vanmiddag, morgenochtend, kunnen ze inmiddels bevatten. Volgende week wordt al wat lastiger, laat staan dat ze zich 25 mei 2009 herinneren en toch hebben we het er ongemerkt al een week over.
De kinderen waren heel verdrietig vrijdagochtend. Joosje voelde zich schuldig en Max had zo gehoopt dat het goed zou komen. Terwijl ik ging douchen, kropen zij nog even bij Alfred in bed.
Na verloop van tijd hoorde ik steeds meer gelach uit de slaapkamer komen. Er werd een begrafenis voor het vogeltje gepland. Alfreds auto werd tot lijkwagen gedoopt. Het kistje voor het vogeltje (helemaal versierd) zou op de achterklep gezet worden met mooie bloemen er bij. Aan de antenne moest een zwart vlaggetje. Het dakraampje open en dan de muziek heel hard. Huil muziek!! Alfred begon enthousiast ' daar komt de bruid ...' te zingen en de kinderen rolden over elkaar van het lachen, nee papa, zoals bij oma!! Ze zouden achter de auto aan lopen, de Joppelaan af, heel langzaam, enz. enz. Het werd steeds bonter en grootser. Tijd om naar school te gaan, gelukkig werd er weer gelachen!
Om half vier, toen ze uit school kwamen, gingen ze direct aan de slag. Er werd een mooi kistje geknutseld door Joosje en Max zat er bij met het vogeltje in zijn hand. Hij is zo lief en zacht mam en hops daar waren de tranen weer. Er werd een gaatje gegraven en een mooi monument gemaakt. Bij het gemeentehuis werd grind gehaald voor de afwerking en de paadjes.
Toen Joosje ook nog om geld voor bloemen ging vragen, ben ik maar eens op de rem gaan staan. Genoeg is genoeg!!
Met zijn vijven waren we zo goed en zo kwaad als dat ging, even stil. De baar werd neergelaten (jammer dat hij niet elektrisch is he mam, zei joos nog) en zand er over. Het monument op de plek van het gat (met name tegen gravende honden en ander ongedierte) en tot slot de bloemen.
Het was een waardig afscheid en een mooie manier om ook Oma even te herdenken ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten