houden van....

Kleine jongetjes worden groot, maar ze blijven lief, ook voor elkaar!

foto's

Bram is een mooi jongetje, iets wat door velen bevestigd wordt. Zelfs nu, als puber, ondanks de wat grovere gelaatstrekken, blijft het een mooi mannetje.
Maar er lekker uitzien en fotogeniek zijn zijn twee totaal verschillende dingen. Het is niet makkelijk een leuke foto van Bram te maken. Ten minste, de foto's die ik heb zijn vaak anders dan ik hem zie, of hij trekt één van zijn vele rare bekken. Soms kan hij er best slim uitzien, soms, echt in het geheel niet!!

 en een echte Bram - lach, zeldzaam, heerlijk, maar fotogeniek is anders!

Van de week vroeg iemand mij een foto van Bram te sturen. Prima! was mijn reactie. Maar tot mijn schrik had ik een berg mooie foto's van een jongere Bram, wel wat foto's van de 12 jarige Bram, maar niets wat ik echt geschikt vond. Dus aan de slag. Joosje en Max hebben me geholpen. Wij vinden hem wel gelukt, jullie?

De begrafenis

Er wordt altijd veel over oma gepraat, vragen gesteld, herinneringen opgehaald en verhalen verteld. Als de kinderen verdrietig zijn en moeten huilen, komt steevast na de uitleg waarom ze huilen: .... en ik moet oma ook zo missen, ze was zo lief....

Bram leeft lekker in het nu en wat je weg neemt mist hij niet, alles wat terugkomt wordt warm onthaald. Bij Joos en Max is dat anders. Alles wat je bij ze wegneemt wordt enorm gemist en vijf minuten, een kwartier, een uur, vanmiddag, morgenochtend, kunnen ze inmiddels bevatten. Volgende week wordt al wat lastiger, laat staan dat ze zich 25 mei 2009 herinneren en toch hebben we het er ongemerkt al een week over.

De kinderen waren heel verdrietig vrijdagochtend. Joosje voelde zich schuldig en Max had zo gehoopt dat het goed zou komen. Terwijl ik ging douchen, kropen zij nog even bij Alfred in bed.

Na verloop van tijd hoorde ik steeds meer gelach uit de slaapkamer komen. Er werd een begrafenis voor het vogeltje gepland. Alfreds auto werd tot lijkwagen gedoopt. Het kistje voor het vogeltje (helemaal versierd) zou op de achterklep gezet worden met mooie bloemen er bij. Aan de antenne moest een zwart vlaggetje. Het dakraampje open en dan de muziek heel hard. Huil muziek!! Alfred begon enthousiast ' daar komt de bruid ...' te zingen en de kinderen rolden over elkaar van het lachen, nee papa, zoals bij oma!! Ze zouden achter de auto aan lopen, de Joppelaan af, heel langzaam, enz. enz. Het werd steeds bonter en grootser. Tijd om naar school te gaan, gelukkig werd er weer gelachen!

Om half vier, toen ze uit school kwamen, gingen ze direct aan de slag. Er werd een mooi kistje geknutseld door Joosje en Max zat er bij met het vogeltje in zijn hand. Hij is zo lief en zacht mam en hops daar waren de tranen weer. Er werd een gaatje gegraven en een mooi monument gemaakt. Bij het gemeentehuis werd grind gehaald voor de afwerking en de paadjes.

Toen Joosje ook nog om geld voor bloemen ging vragen, ben ik maar eens op de rem gaan staan. Genoeg is genoeg!!

Rond 7 uur, was Alfred thuis en kon de ceremonie beginnen. Iets wat je prima aan Alfred kunt overlaten. In zijn pak: Wij zijn hier op deze mooie dag in mei bij elkaar om het leven van dit kleine vogeltje te vieren. Hij was zo mooi, zo zacht en nog oh zo jong en toch is de tijd gekomen om afscheid te nemen.......bla die bla... Met een ware doodgraversstem, een heel verhaal.

Met zijn vijven waren we zo goed en zo kwaad als dat ging, even stil. De baar werd neergelaten (jammer dat hij niet elektrisch is he mam, zei joos nog) en zand er over. Het monument op de plek van het gat (met name tegen gravende honden en ander ongedierte) en tot slot de bloemen.

Het was een waardig afscheid en een mooie manier om ook Oma even te herdenken ....

De natuur is één grote snackbar

Het is hard en het is moeilijk te begrijpen, dus als je een net uitgevlogen jong vogeltje in nood ziet, dan wil je helpen.  Winter (hond) was in de tuin, gewoon lekker aan het spelen, met een ……kikker? Max vliegt naar buiten om de kikker te proberen te redden van het spel van Winter.

Hij komt terug rennen met iets bruins in zijn handen: het leeft nog, mamma, het is een klein vogeltje!! In zijn handen houdt hij een mini vogeltje, mini staartje, klein breed oranje snaveltje, kleine zwarte verschrikte kraaloogjes die je aankijken. Snel gaan we alle vogelhuisjes af om te kijken of daar broertjes en zusjes in zitten, maar helaas er zitten allemaal andere typjes in die ons angstig aankijken, geen familie.

Joosje zit huilend op het terras en met een minder charmante stem: ik wil het vogeltje ook eens vast houden, het is niet eerlijk, ik heb nog nóóit een jong vogeltje vast gehouden, enz. enz.

We gaan binnen een doosje zoeken om hem in te doen, zodat we even kunnen nadenken wat te doen. Onder tussen heeft Max, tegen mijn advies in, Joosje toch het vogeltje gegeven om ook even vast te houden. En wat doet die domme tuttebel, die laat hem op haar vlakke hand zitten en hups daar fladdert het jonge dingetje door de keuken. Op de knieën er achteraan, maar hij is telkens net te vlug. Bidi (ook hond) vond ons maar prutsers en heel trefzeker had zij HAP het vogeltje in haar bek. Door ons gegil liet ze het van schrik weer vallen en daar lag het, een klein epileptisch trekkend vogeltje…….

Bij de kinderen sloeg de paniek, hysterie en het verdriet toe. Met zijn tweeën wilden zij zich boos op Bidi storten: stomme hond, moordenaar….. Snel leg ik uit dat Bidi daar niets aan kan doen, dat is haar natuur, zo gaat dat in de natuur, het is net één grote snackbar, iedereen eet elkaar op. Als een Wolf Bidi tegenkomt, wordt Bidi ook opgegeten……

Joos weer helemaal hysterisch: maar dan heb ik het vogeltje vermoord, ik ben een moordenaar….

Inmiddels wordt er tussen de tranen door, met hier en daar een snik, druk gesproken en een plan gesmeed. In het doosje wordt een nestje gemaakt van theedoeken en het vogeltje wordt er in gelegd. Er zit nog een heel klein beetje leven in. Zijn hartje wordt al rustiger, zegt ze nog. Het doosje wordt op een donkere plek gezet en er wordt gehoopt, gesmeekt om een wonder. Joosje kan niet stoppen met huilen en gaat in de badkamer op mijn advies even een slokje water nemen en haar handen wassen. Gillend komt ze terug: Ik denk dat ik allergisch ben voor vogeltjes, kijk maar, ik zit helemaal onder de vlekken en ze wijst op haar gezicht!?? Dat komt door het huilen schat. Ja, maar gaat het nog wel weg? Het verdriet om het jonge vogeltje maakt acuut plaats voor totale paniek om haar uiterlijk……

Met veel moeite kreeg ik de kinderen in bed. Joosje aan het bidden voor een wondervoor haar gezicht en het vogeltje en Max aan het worstelen met gedachten over euthanasie, want zo’n doodstrijd vindt hij weer erg moeilijk om te aanvaarden, net als bij Bram als hij bol staat van de epilepsie en totaal onbereikbaar is. Tijd nemen voor dit soort gesprekjes helpt gelukkig.

Wonder boven wonder zijn ze vannacht niet gaan wandelen, niemand is uit bed gekomen.
Vanmorgen werd ik (veel te vroeg) gewekt door een huilende Max. Moeizaam doe ik mijn ogen open en kijk recht in de half gesloten oogjes van ons dode vogeltje die Max koesterend in zijn hand, vlak bij mijn neus houdt.

Hij is dood mam ……..

Het zit er weer op, de Mei vakantie

Twee weken vrij, twee weken heerlijk weer en twee weken heel relaxed!

De vakantie begon met Pasen. Eerste paasdag hebben we eerst hier thuis gezellig en lekker gebruncht met mijn zusje en haar gezin. De kids hebben lekker gespeeld en het zonnetje was zalig. Het was lastig om ons los te rukken van ons eigen terras, maar we hadden ook nog een afspraak bij Alice.

Daar was het echt lente. De boel was versierd, allemaal gezellige plekjes om te gaan zitten en genieten van het weer, nogmaals heerlijk eten, muziek van de ouderwetse grammofoon en van iemand die Bram zijn hart stal met percussie. Van het moment dat hij begon te spelen, kon Bram niet meer stilzitten! Wat heb ik daar van genoten!

Dinsdag werd Bram opgehaald door Rochus om met hem bij zijn ouders te logeren. Bus, rolstoel, fiets en zwemspullen zijn meegegaan en goed gebruikt. Ik kreeg een lief briefje van zijn moeder die ook enorm genoten heeft van Bram. Hij kwam blij, heerlijk gebruind en nog altijd vrolijk weer thuis. De kids waren toen nog aan het genieten van het koninginnen festijn en kwamen helemaal voldaan thuis, blij om Bram weer te zien.

Maandag en dinsdag ging Bram weer naar het KDC en het leek best lang geleden dat hij daar was. Bram bleef vrolijk en woensdag ging onze nog altijd vrolijke Bram, onder begeleiding van zijn professionele chauffeur, weer naar de Glind.

We zijn naar de film geweest, hebben zomerkleren geshopt, gezwommen, gezellig bezoek gehad, ijsjes gegeten, uit eten geweest, plantjes gekocht en in de zon gezeten.

Vandaag, Moederdag, ben ik verwend door mijn kinderen en Alfred. Ontbijt op bed en natuurlijk de cadeautjes die ze alle drie op school hebben gemaakt, maar Joos en Max zijn dit jaar, geheel uit eigen initiatief met geld uit hun spaarpot, opzoek gegaan naar hun eigen Moederdag cadeautje. Joosje heeft gekozen voor een boek, een misdaad thriller, “want daar houd je toch van mama?” En dat klopt, ik lees vaak dit genre. En Maxje, hij is op zijn fiets naar de fotograaf gegaan en kwam met een foto van zich zelf. Bram hebben we vanmorgen weer opgehaald bij de Glind, waar we hem weer super vrolijk en hartstikke bruin buiten gezellig op een kleed troffen. Wat heb ik toch drie schatjes van kindjes, wat zijn het toch stuk voor stuk snoepjes!!

De foto van Max

Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, best wel heel moeilijk…..

Bram heeft al een aantal jaar een orthese, we hopen dat zijn rug zo niet nog krommer wordt. Zijn vorige orthese was een bijzondere belevenis. Eerst wordt er van gips een mal gemaakt en met de mal, op de werkplaats, een zitorthese.

Er werd een personeelslid ziek, het duurde en duurde en tja, toen was Bram bij oplevering er uit gegroeid. Een nieuwe werd gegipst en eerlijkheid gebied, het was een hele goede orthese. Bram zat er prachtig in!

Maar Bram groeide door en door en door en er moest een nieuwe komen. Lastig bij een orthese is dat de tilband die we nu toch echt nodig hebben er niet mooi in blijft, daar bij het ziet er niet uit!!

Met dat in ons achterhoofd kwamen we uit op Anatomic sitt. Een orthese met inlay die tevens als tilband gebruikt kan worden. Hoe die aanvraag verliep heb ik al eens eerder beschreven. Uiteindelijk is er weer een gipsen mal gemaakt (door een meneer die speciaal uit zweden over is gekomen) en aan de hand daarvan

Een kuipje om te zitten.

Helaas pindakaas: tussen het maken van de mal en aflevering zaten maar 5 weken, maar hij was al te klein. Een nieuwe wordt gemaakt. Gisteren was de passing. Bram is niet noemenswaardig gegroeid, nee, ze zijn gewoon vergeten om niet alleen de rug, maar ook het zitvlak te verlengen.... Verder zijn ze eigenlijk een hoop dingen op het lijstje van aanpassingen vergeten, of ze hebben iets raars gedaan.

Zo heeft hij bv zo’n 10 cm schuim onder zijn oksels gepropt gekregen wat ook niet heel comfortabel oogt maar is de klos tussen zijn benen nog altijd veel te laag en kort, heeft de inlay nog steeds geen hoofdsteun, wat het tillen moeilijk maakt en ............ is zwart nog steeds PAARS!

't Is wat.....  Ik vind het heel jammer dat het zo loopt, Bram zit veel in zijn stoel, een orthese is op het lichaam gemaakt, maar comfortabel is deze stoel niet. Best heel zielig eigenlijk..... 

Hadden we dan toch eerst met de badstoel moeten beginnen? Nou nee, dat denk ik ook weerniet.