Agenda’s, Tuin agenda’s, Honden agenda’s, ik word er gek van!! Als je me nu vraagt doe je het volgend jaar weer? NO WAY!! Maar dat zei ik vorig jaar ook en zie mij nou, niet één, maar twee agenda’s voor 2012….
Hoe dan ook, ik zal blij zijn als de deadline er is en de agenda’s zijn goed gekeurd.
Ik blijf het lastig vinden, die combinatie van verantwoordelijkheden thuis met externe verantwoordelijkheden die ik aangegaan ben. Natuurlijk moet je leveren als je een opdracht aanneemt en wel op de afgesproken tijd en met de verwachte kwaliteit. Hoe het komt dat op het moment ik zo’n opdracht aanneem hier opeens alles in de soep dreigt te lopen, weet ik niet.
Spreek ik iets af om te bespreken, wordt ik steevast gebeld dat Bram in een status zit. Wil ik echt even lekker doorwerken, willen ze ook altijd juist op die dag langskomen voor een passing. Zit ik er net lekker in, krijg ik een verontrustend telefoontje van de indicatie steller, een PGB-controle of het hek houd opeens op met open en dicht gaan, de bus werkt niet meer en moet naar de garage, één van de honden gaat kotsen of loopt mank. You name it, maar het kan tijden rustig zijn maar als ik mij wil concentreren, is dat een trigger om met zijn allen even lekker dwars te gaan liggen. Tussen 8 en 12, maar het kan ook wat later worden……………
Ik weet dat anderen dit allemaal regelen met drie vingers in hun neus en dat in ieder huishouden zaken dreigen te ontsporen. Ik weet ook dat het aan mij ligt hoe ik er mee omga, maar ik schiet volledig in de stress. Het zal wel met belastbaarheid temaken hebben.
De afgelopen 12 jaar heb ik behoorlijk op mijn tenen gelopen. Relatief weinig geslapen, of in ieder geval altijd gebroken nachten gehad. Stad en land afgelopen met Bram en ondertussen heb ik getracht nog twee kleintjes geborgenheid, stabiliteit en gezelligheid te bieden, in telkens een nieuw huis en andere omgeving. De verantwoordelijkheid voor het welzijn van mijn kinderen die ik ooit naar mij toegetrokken heb is op verschillende fronten een stuk zwaarder gebleken dan ik aanvankelijk dacht en niet zo goed geslaagd als ik had willen hopen, dat houd je bezig en is niet zo goed voor je zelfvertrouwen.
Kort gezegd, het is hier op alle fronten een wankel evenwicht, al jaren. Wellicht idealiseer ik het allemaal een beetje, gevoed door mijn soms wat sombere inslag (?), maar het ontbreken van een partner naast me door de week, ervaar ik als geen vetpot.
Ik zie er dan ook erg naar uit om er even met zijn vieren helemaal tussenuit te gaan. De boel de boel te laten voor iedereen die oppast en zorgt en een hele week niet te koken, niet te poetsen, geen schema’s, nog de verplichtingen van alle dag. Nee, ik ga straks op vakantie en ik neem NIETS mee, wat een heerlijk vooruitzicht!
Nu nog even mijn deadline halen en één en ander regelen, ik heb nog even, zou het allemaal toch weer lukken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten