Ik heb geleerd dat bij strijd, strijdmakkers onontbeerlijk zijn. Op dit moment wordt er een strijd geleverd in het speciaal onderwijs/rugzakjesland. Via de mail en fora word ik opgeroepen mee te strijden en petities te ondertekenen. De oproepen komen binnen via de lagere school van mijn kinderen maar ook via de (epilepsie) netwerken waar ik lid van ben. Het brengt mij in verwarring.
Op het moment dat ik ergens tegenaan loop in zorgland, hoop ik ook dat anderen mij steunen in mijn strijd ook al raakt het hen niet direct. En toch heb ik moeite de petitie te ondertekenen. Niet omdat ik menigmaal die steun zelf niet heb ondervonden toen ik hem juist nodig had in mijn gevecht, maar omdat ik merk dat ik in eerste instantie eigenlijk tevreden ben dat al die rugzakjes eens onder de loep worden genomen.
Aan de ene kant heb ik een kind dat ik met moeite vrijgesteld heb gekregen door onderwijsinspectie van onderwijs. Bram heeft een niet meetbaar laag IQ en gaat daarom naar een dagbesteding. Bij deze dagbesteding wordt tot mijn grote ergernis en frustratie jaar in jaar uit bezuinigd. Zorg is nog altijd gegarandeerd, maar het stukje besteding staat permanent onder druk en is enorm verschraald de afgelopen jaren. Alles wat ‘leuk’ en ‘individueel’ was is al lang wegbezuinigd.
Aan de andere kant heb ik twee kinderen die om welke reden dan ook niet goed mee komen in het regulier onderwijs. Met name de cito’s en rekenen zijn een probleem. Als we oefenen en huiswerk maken is dyscalculie of wel moeilijk automatiseren het eerste wat je te binnen schiet. Toch merk je dat met een beetje extra aandacht en een consequente, opbouwende benadering, we toch een heel eind kunnen komen, maar niet alleen, daar hebben we hulp bij nodig van de school.
Helaas pindakaas, daar is op school moeizaam interesse en medewerking voor te krijgen. Eerst hoorden we dat het niet erg genoeg was, vervolgens ontstond er een duimendik dossier, maar was er immer nog geen sprake van constructieve hulp en vervolgens kregen we de vraag of we niet wilden laten testen omdat er naar de inzichten van de juf misschien wel sprake zou kunnen zijn van ADD of een andere afkorting en dan zouden we gebruik kunnen maken van een rugzakjesregeling!!
Dit maakte mij boos, heel erg boos zelfs. Ik ben er niet alleen van overtuigd dat met een beetje energie, aandacht en ouderwetse betrokkenheid een groot deel van de problemen opgelost kunnen worden (inmiddels heb ik daar zelfs bewijs van en is de stijgende lijn voor in ieder geval één van de twee ingezet). Ik weet ook dat deze rugzakjes bekostigd worden uit de zelfde pot geld waar ook de budgetten voor de zorg voor Bram vandaan komen.
De besteding van deze pot met geld mag wat mij betreft dan ook best eens goed onder de loep gelegd worden. Ook mogen scholen van mij best eens kritisch kijken naar de manier waarop ze omgaan met zorgleerlingen en de budgetten die zij toegekend hebben gekregen. Zorgen komen namelijk niet alleen met een afkorting en een budget.
De pot waar het regulier basisonderwijs uit hengelt voor zijn ‘zorg’ leerlingen is de zelfde als de pot waar men voor Bram in hengelt, waar het speciaal onderwijs in hengelt en waar bv ook in gehengeld wordt door organisaties en scholen die extra zorg geven aan kinderen als Bram met een normaal IQ, maar te pas en te onpas op de grond donderen omdat ook hun epilepsie niet instelbaar is.
Waar mijn dilemma zit? Nou, ik gun mijn regulier schoolgaande kinderen ook wat extra aandacht en zolang de enige manier om dit te krijgen van school een afkorting is, merk ik dat alleen mijn fatsoen en mijn potjes kennis, mij tot nu toe weerhouden heeft om ook zo’n mooie afkorting voor hen te bemachtigen.
Echter, het gaat wel over de toekomst en welbevinden van alle drie mijn kinderen en dat is een enorm dilemma!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten