Als je het over de duivel hebt, stap je op zijn staart

Bram en ik zijn vrijdag glibberend en glijdend opstap geweest om te kijken naar een logeerhuis. Er moet toch wat regelmaat komen in het logeren en Bram wordt zo zwaar dat dat niet meer zomaar overal kan.

Het was heel gezellig. We hebben voor we naar binnen gingen even gewandeld door de sneeuw, vond hij heerlijk. Binnen zakte hij als een pudding in en vervolgens klaarde hij meteen op toen we weer buiten stonden, dus nog maar een rondje door de sneeuw gemaakt.

Thuisgekomen kwam Lina al snel en kon hij weer naar buiten. Hij genoot. Het gaat gewoon best lekker de laatste tijd. Alleen het eten en drinken gaat wat moeilijker, hij verslikt zich vaak, maar hoest goed. Ik denk dat het door de snotneus komt.

Maar tegen de avond zat het me toch niet lekker, 37,8 Niets aan de hand. Om 12 uur was Alfred thuis, toen we gingen slapen, toch nog even getempt, Bram haalde zo diep raspend adem: 39,2 Paracetamol er in, lekker instoppen en hopen dat de koorts gauw zou zakken. De volgende ochtend: 40,6 Dit is dus echt niet fijn. Een zwetend warm ventje dat heel moeizaam ademt en nauwelijks reactie geeft.

Ik had nog augmentin staan en wilde daar eigenlijk mee beginnen, dus de huisarts maar thuis gebeld. Die is gekomen en we hebben even besproken welke stappen we wel en niet doen deze keer. Wel AB, geen zuurstof, geen ziekenhuis, etc. Bram had nu 41,2 en zijn saturatie zat op 85% als hij nog verder zou zakken zouden we hem morfine pleisters geven om rustig te worden.

Gelukkig was het allemaal niet nodig. Na verloop van tijd reageerde hij eindelijk op de paracetamol en zakte de koorts. De AB is aangeslagen. Bram slaapt veel, maar hij is er weer, de koorts zo goed als weg. Kan weer gewoon rustig ademen, een beetje eten en me aankijken, hij plast weer, hij klimt er weer boven op!

Ik blijf het bijzonder vinden hoe snel hij reageerd op de AB en er dan weer bovenop klimt, hij was er weer echt heel erg slecht aan toe en dat zou je niet zeggen als je hem nu ziet. We waren wederom weer even heel bang........

12 JAAR!!!

Sommige mensen hoor je alleen op verjaardagen van “..”, anderen op verjaardagen juist niet, over het algemeen kan dat me echt niet deren, maar vandaag stelt iedereen me teleur.
(niet iedereen natuurlijk, maar die weten dat hopelijk wel!)


Zijn het de donkere dagen, het koude weer, het gevoel vakantie (lees ‘rust’) nodig te hebben van alle dagelijkse beslommeringen van huis en kinderen, of heb ik het gewoon moeilijk met de 12de verjaardag van Bram?

Ik weet het niet, ik denk een beetje van alles, maar waarschijnlijk heb ik het vooral heel moeilijk met mezelf en al doen mensen nog zo hun best, als ik katterig reageer, denk dan vooral: komt wel goed, ze heeft gewoon even haar dag niet!

Bram doet vandaag zeker zijn best! Hij heeft het belabberde opstaan (een dikke vette aanval toen de kids hem wilden kussen en voor hem zingen), meer dan goed gemaakt bij het trakteren op school. De afgelopen 10 jaar heeft hij elke keer met sinterklaas en zijn verjaardag alleen maar geslapen, of hij lag in het ziekenhuis. Daar ben ik zo aan gewend dat ik niet eens een fototoestel bij me had.

Maar Bram had het naar zijn zin, was blij met het cadeaupapier van het cadeautje dat hij had meegenomen als traktatie voor de groep (een sprekend fotolijstje) en was ook blij met de bokkenpoten van de bakker! We hebben zijn verjaardag gevierd in de kring en hij deed echt goed mee, dus ook een traktatie voor mama!! (een foto volgt nog)

12 JAAR!!!, wat een vent is het al. In de statafel heb je echt een krukje nodig om hem een kus te kunnen geven, nog even en het plafond moet verhoogd worden ;o). Maar met zijn au de toilet, zijn diepe stem en brede schouders, begint het echt een stuk te worden!!

GEFELICITEERD BRAM!!!

verdriet

Max is boos, heel boos, woest eigenlijk. Briesend heeft hij van alles door zijn kamer geslingerd, zijn nieuwe sinterklaas cadeaus zijn kamer uit gesmeten, een tekening gemaakt en op zijn dartbord geprikt en er pijlen op geworpen, bull’s eye!!! Hij heeft gehuild tot zijn tranen op waren……

Hij haat me. Vertelde me nog wel even zachtjes en snel dat hij wel van me blijft houden, maar me nu vreselijk haat!

En gelijk heeft hij. Dat mooie verhaal, die magische man met een eeuwen oude baard en zijn trouwe pieten, heb ik verpest. Spoken bestaan niet, monsters zijn verzinsels in boeken, Harry Potter is ook gewoon bedacht en er is een mooie film van gemaakt en dat is allemaal goed, gelukkig zelfs. Een zorg minder.

Maar die lieve onschuldige kindervriend, die niemand iets kwaad doet, de meest prachtige cadeaus mee brengt en nog over daken kan rijden en door schoorstenen kan klimmen ook, dat nou uitgerekend hij ook een verzinsel moet zijn, dat is goed waardeloos…….!

even een pakketje ophalen....

Bram heeft hele trouwe vrienden. Eéntje daarvan, een hele lieve, vergeet nog al eens iets na een logeerpartij. Nooit echt belangrijk, soms wel wat lastig. De laatste keer waren het de reservesleutels van de auto. Geen last, we hebben drie sleutels, dus voldoende. Toch werd het deze keer onverwacht lastig.


De vriend van Bram wilde het goed doen en stuurde de sleutels aangetekend op. Aan Bram. Prima zou je denken. Toch niet. Ik was helaas niet thuis toen de postbode aan de deur kwam en die nam het pakketje dus weer mee. Vreemd genoeg niet naar het postkantoortje hier in het dorp, maar één dorp verder op waar ze ons niet kennen. Na eerst nog het formuliertje een keer te zijn vergeten, ging ik op pad om de sleutel op te halen.

“Nee mevrouw, die kan ik u niet mee geven, het pakketje is nl niet voor u.” Uitlggen dat het voor Bram wat lastig is om langs te komen mocht niet baten, hij moest komen om te tekenen en zich te legitimeren……(??)

Goed, wat moet dat moet, in de bus en met paspoort op zak naar het postkantoor (ergens in een supermarkt). Bram was nog niet binnen of hij kreeg een lekkere grote aanval. Ik zei nog: schat doe nou niet, je moet nog tekenen, maar Bram keek glazig voor zich uit.

Ik kreeg direct zonder legitimeren het pakketje mee, gek hè?