zaterdag 3 april 2010

Maxje














Wij hebben drie snoepjes van kinderen. Bram is gewoon Bram, dat weten we nu inmiddels al 11 jaar. Max en Joos zijn twee totaal verschillende kinderen, lief, maar Max is eigenlijk te lief, daar heeft Joosje geen last van. Zij wil ook graag haar best doen, helpen en zorgen, maar als het een keertje niet uitkomt, laat ze net zo makkelijk haar taakjes vallen en een volgende keer pakt ze het weer op, zonder sorry of gêne, gaat ze gewoon weer lekker verder!


Max is heel anders, heel serieus en immer opzoek naar iets om ons te behagen. Heerlijk en intens lief, maar niet goed. Hij is 8 en zou lekker egocentrisch moeten zijn. Ik zou hem er aan moeten helpen herinneren dat het wel aardig is om rekening te houden met iemand anders i.p.v. dat hij mij er aan herinnerd, bij wijze van spreken.

Al vanaf de peuterspeelzaal valt het me op dat hij angstig is voor andere kinderen, ziet ze als een bedreiging, een gevaar. Houd zich liever afzijdig, ondanks dat zijn hele wezen ook heel graag stoer, kordaat en ondernemend zou willen zijn.

In de loop der tijd heb ik hier al menig gesprekje aan besteed. Een onderwerp dat keer op keer tijdens 10 min. gesprekken naar voren komt. Soms gaat het ietsje beter, maar hij vervalt heel snel in het zelfde patroon en we krijgen er maar geen grip op. Het beïnvloed hem ook heel sterk. Faalangst is een wezenlijk probleem dat invloed heeft op alles wat je doet. In de klas, maar net zo goed daar buiten.

Wel verstaat hij de kunst zich sociaal wenselijk te gedragen. Hij voelt feilloos aan wat men verwacht en wat een goede reden zou kunnen zijn iets niet te hoeven doen en zo laveert hij door het leven, maar begrijpen doet hij het niet. Telkens als ik zeg dat ik me zorgen maak, kijkt de meerderheid me aan met een meewarige blik. Teveel meegemaakt te beschermend, te angstig door Bram, het komt heus wel goed, laat los!

Door mijn gevoelens over Max zo openlijk te uiten, ben ik bang dat ik hem een beetje gestigmatiseerd heb. Er zijn mensen die hem met handschoentjes aanpakken, achter alles wat hij zegt iets zoeken of telkens bij mij proberen te benadrukken, zie je wel, heel gewoon!!

Natuurlijk wil ik dat hij heel gewoon is. Door al dat gedonder met Bram, wil ik zelfs heel graag heel erg normaal en heel erg gewoon! Maar wat ik zie, voel en wat ik wil, komen niet overeen.

Vorig jaar heb ik hem aangemeld bij een pedagoge, hij vond het heerlijk en keek naar de afspraken uit, zodanig dat ik me ook daar weer zorgen om begon te maken. Terugkijkend heeft het ons niets opgeleverd en een hoop geld gekost. Wat overigens niet aan de pedagoge lag, maar ik denk dat het probleem gewoon te complex was. Dit jaar heb ik het een tijdje aangekeken. Ingegeven door al het commentaar, school die het ook allemaal wel vond meevallen en genoeg andere dingen aan ons hoofd, heb ik het maar losgelaten tot de kerstvakantie, dat zou het eikpunt zijn.

Ik hield mijn hart vast voor het rapport. Uit alles meende ik op te maken dat het allemaal niet zo voorspoedig verliep. Wat schetst mijn verbazing? Allemaal zevens!! Je haalt eens opgelucht adem en gaat door. Maar het onderbuik gevoel bleef, Max was enorm aan het kwakkelen met zijn gezondheid en gewoon geen vrolijk, gelukkig mannetje, het bleef knagen.

In februari heb ik de knoop doorgehakt en hem aangemeld bij de kinderpsychiater. Ik wilde gewoon antwoord. Ofwel horen dat ik een beetje dolgedraaid ben en het los moet laten, of handvatten krijgen om mijn ventje weer gelukkig te zien worden.

Afgelopen week hebben we de uitslagen van allerlei testen binnen gekregen. God zij dank liggen er geen stoornissen aan ten grondslag, maar ’t is toch ook wel zorgelijk. Het is een erg gevoelig mannetje dat zich emotioneel alles zo aantrekt dat hij van jongs af aan al aardig veel klappen heeft opgelopen waar hij zelf niet uit komt. Hierdoor heeft hij een ontwikkelingsachterstand opgelopen en wordt het steeds moeilijker voor hem om de wereld te begrijpen, met als gevolg dat het gat steeds groter wordt op alle fronten……

Ik heb met mijn kleine bleke Betje te doen. Ben blij en verdrietig tegelijk dat mijn vermoedens bevestigd zijn. Maar boven al gelukkig dat we hem nu eindelijk kunnen gaan helpen. De weg zal niet kort zijn, maar hopelijk vinden we aan het einde van de route ons mannetje weer terug met een hoop meer zelfvertrouwen, levenslust en plezier!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten