dinsdag 23 maart 2010

Bram zijn nieuwe speelplek is gearriveerd!!


Met wat denk en tekenwerk heb ik een kast ontworpen die je aan zijn bed kan koppelen. In de kast is plek voor twee bellenbuizen en andere elektronica, of speelgoed.

Wij hebben gemerkt dat Bram het gelukkigst is op zijn kamer in zijn bed. Hoe het komt weten we niet, maar hij vermaakt zich prima en heeft beduidend minder aanvallen dan waar dan ook.

Ook heeft hij een fetisj voor bellenbuizen: voelen en kijken.

Nu heb ik een kast laten maken die koppelbaar is aan zijn bed waar dat allemaal inzit. Vandaag is ie afgeleverd. Hij moet nog geschilderd en gepolsterd, maar ben er eigenlijk zo trots op dat ik hem vast wil laten zien:




maandag 22 maart 2010

Het is gelukt!!
Wij, Alfred en ik, zijn inderdaad weg geweest en het was heerlijk!!

Geen afspraken, geen gedoe, alleen maar genieten van goeie sneeuw (net 40 cm vers!!), strak blauwe luchten en elkaar, TOP!!

donderdag 11 maart 2010

Vandaag heb ik maar eens lekker een potje zitten huilen

Het huis van mijn moeder in Frankrijk is verkocht. De overwaarde is in vieren verdeeld en een ieder van ons heeft het op zijn rekening bijgeschreven gekregen.
Nou, niet dus! Drie keer raden bij wie het mis is gegaan? Ja, idd moi!

Hoe en wat en waarom, geen idee en om daar achter te komen is precies een klusje voor mij. Administratief accuraad en punctueel, kennis van de franse taal en geduld was de vacature omschrijving. Ik heb me direct aangemeld, leuk! NOT!!!!!!

Ik heb inmiddels al gemaild, het antwoord was dat omdat mijn bank verder weg is, het er misschien wat langer over doet???? Mijn broer op Bali heeft het zelfs ontvangen, nou dat is pas ver!!

De IBAN/BIC etc. nummers fout? Ik ging direct aan mijzelf twijfelen, maar heb ze gecheckt (langleven internet) maar die kloppen ook, ’t is een wonder, maar waar! De bank gebeld, het voice respons systeem had ik al eerder vandaag uitgetest, maar ondanks dat je alle toetsen weet moet je toch alles eerst afluisteren, ook zo fijn! Nee, zij hebben niets ontvangen en kunnen niets voor mij doen, maar of ik al wist wat ik met dit bedrag ging doen? Beleggen?

Duhhh, in mijn oude sok, nou goed! (met mijn geluk wordt ik ook nog beroofd, dus dat ook maar weer niet, veel teveel stress). Heb haar uitgelegd dat mijn man bij een bank werkt en dat het wel goed komt!

De notaris in Frankrijk gebeld, maar natuurlijk zijn die alleen in de ochtend bereikbaar……

De dag was nog niet voorbij, ik moest ook nog geld ophalen om de aanpassing aan de bus te betalen. Op naar het filiaal in Gorssel! Helaas pindakaas, die bestaan niet meer, sinds kort is het een lege huls met een pinautomaat. Op naar Deventer. Had net genoeg tijd om op tijd uit en thuis te zijn. Uiteraard waren de wegen opgebroken op de route die ik koos en er was natuurlijk geen parkeerplek (wat wil je als je al die dorpen Deventer instuurt voor hun bankzaken …… :-(

Geheel tegen de regels mijn auto op een invalide plek gezet. Ik stap uit en op dat moment wordt er een oudere dame door een scooter aangereden, zij valt neer en komt heel beroerd terecht en de scooter rijd gewoon door. Gelukkig kwamen er allemaal mensen aangehold en dacht ik het mooi aan mij voorbij te kunnen laten gaan, maar helaas, ik was getuige en of ik zo vriendelijk wilde zijn om te blijven voor het proces-verbaal, natuurlijk, altijd al willen doen!

Toen naar de bank, een enorme hal, 1 loket met één persoon achter de balie en een dikke rij mensen aan de andere kant, TOP!

Een langverhaal kort, ik mocht buiten bij de rechter automaat, een heleboel eurie staan pinnen, ik voelde me daar heel veilig met al die groene briefjes die maar bleven komen………, gelukkig was de politie en de ambulance er nog om die mevrouw te verzorgen!

Thuis lag een briefje van de bus-meneer dat hij had gewacht, maar helaas hij moest ook weer verder en zou het aan het einde van de dag misschien nog eens proberen.

Komt er toch nog een hoop geld in mijn matras?!

Update: de 'groene' briefjes zijn gelukkig meegenomen, morgen hoor ik meer van de madame uit Frankrijk en Bram is weer een heel klein beetje blijer.......
‘t Is weer mis. Bram heeft hele nare aanvallen van een nieuwe soort. Zijn kaken klemmen op elkaar, zijn tong er tussen, moeilijk ademend en bizarre grimassen.


Daarbij duren en duren ze maar. Een nieuw type status, hij is niet meer non-convulsief te noemen. Eigenlijk helpt niets. 20 mg stesoliet doet niets. Tussendoor heeft hij ook nog van die rottige TC’s, maar hij maakt ze niet af en blijft dus hangen in die andere nare dingen.

Ik moet even goed nadenken wat we hier nou weer mee moeten.

’t Is niet leuk om toe te geven, maar het speelt wel door mijn hoofd. Alfred en ik hebben net bedacht weer eens een gokje te wagen en een paar dagen samen weg te gaan. Eerst zouden we alleen naar het Zurich gaan, maar die plannen zijn veranderd in samen een paar dagen gaan skiën in Oostenrijk. We sluiten het geheel af met een etentje wat we twee jaar geleden ook probeerden te hebben. Toen moesten we na een dag al weer met spoed terug naar Nederland. Ik ben bang voor een herhaling.

We moeten maar een schietgebedje doen en er het beste van hopen……

zaterdag 6 maart 2010

Een erg goede vriendin van een schoonzusje is gisteren door duikers bij haar woonark in Weesp gevonden, Tone Velle.

Sinds februari was ze zoek. Er was een afscheidsbrief, dus we wisten allemaal diep in ons hart dat ze zelfmoord had gepleegd, toch blijf je zoeken naar scenario’s met andere uitkomsten.

Maar dan ga je nadenken. Er was zoveel goeds in haar leven. Ze kende zoveel voorspoed. Alles wat ze aanpakte werd een succes, er was meer dan voldoende geld en een hoop vrienden, vriendinnen en bewonderaars. Ze was net terug van een vakantie op Bali, en toch was ze blijkbaar heel diep ongelukkig…….

Wat is het leven toch bizar. Iedereen loopt zijn eigen marathon. De één gaat door tot het gaatje, de ander haakt vroegtijdig af. Mijn moeder wist niet van ophouden, greep ieder moment aan om te genieten, maar werd gewoon gedwongen het op te geven. Het is moeilijk om te doorgronden wat de één beweegt om juist altijd maar door te gaan en de ander om de handdoek in de ring te gooien.

Mijn eerste gedachte was, wat laf, recht je rug en probeer van het geen je is gegeven iets moois te maken. Maar het is natuurlijk alles behalve laf. Ik zou veel te laf zijn om willens en wetens in een wak te springen op een bitterkoude februari nacht….., werkelijk, alleen de gedachte al.

Ik hoop dat iedereen die me dierbaar is, vooral te laf blijft om zoiets verdrietigs en eenzaams te doen en stoer genoeg om ook alle tegenslagen te aanvaarden en een plek te geven.