Een erg goede vriendin van een schoonzusje is gisteren door duikers bij haar woonark in Weesp gevonden, Tone Velle.

Sinds februari was ze zoek. Er was een afscheidsbrief, dus we wisten allemaal diep in ons hart dat ze zelfmoord had gepleegd, toch blijf je zoeken naar scenario’s met andere uitkomsten.

Maar dan ga je nadenken. Er was zoveel goeds in haar leven. Ze kende zoveel voorspoed. Alles wat ze aanpakte werd een succes, er was meer dan voldoende geld en een hoop vrienden, vriendinnen en bewonderaars. Ze was net terug van een vakantie op Bali, en toch was ze blijkbaar heel diep ongelukkig…….

Wat is het leven toch bizar. Iedereen loopt zijn eigen marathon. De één gaat door tot het gaatje, de ander haakt vroegtijdig af. Mijn moeder wist niet van ophouden, greep ieder moment aan om te genieten, maar werd gewoon gedwongen het op te geven. Het is moeilijk om te doorgronden wat de één beweegt om juist altijd maar door te gaan en de ander om de handdoek in de ring te gooien.

Mijn eerste gedachte was, wat laf, recht je rug en probeer van het geen je is gegeven iets moois te maken. Maar het is natuurlijk alles behalve laf. Ik zou veel te laf zijn om willens en wetens in een wak te springen op een bitterkoude februari nacht….., werkelijk, alleen de gedachte al.

Ik hoop dat iedereen die me dierbaar is, vooral te laf blijft om zoiets verdrietigs en eenzaams te doen en stoer genoeg om ook alle tegenslagen te aanvaarden en een plek te geven.