Mijn angst is waarheid geworden, Bram heeft een dikke vette longontsteking. De huisarts van de huisartsenpost is net geweest en Bram zijn rechter long zit helemaal vol. We hebben een kuur augmentin gekregen.
Eigenlijk leek het beter te gaan met Bram. Hij at en dronk weer goed en ondanks de enorme snotneus was hij weer redelijk tierig, ’s nacht had hij lol in zijn bed. Ja, hij kwijlde, uit zijn neus grote groene jongens, maar als gezegd, aan de beterende hand.
Tot Lina hem gisteren thuis bracht uit school. Hij had 40,8 en raspte en gorgelde bij het ademhalen. Direct een paracetamol er in met diazepam rectaal en zijn andere medicijnen. Dat was een foute beslissing. Hij zat ook in een status en slikken ging niet, echter de pil was al uit elkaar gevallen in zijn mond en niet meer terug te halen. De aanvallen volgden elkaar in een ras tempo en zijn kaken klemden op elkaar met zijn tong er tussen. Ondanks het spugen zat er geen beweging in.
De meest akelige grimassen zag ik op zijn gezicht. Volledig verwrongen, adem stotend en maskerend. Ondertussen zat Max op volume 50 tv te kijken en was Josephine een dood en ziek vogeltje op de stoel. Een vorm van paniek maakte zich van mij meester. 100 en meer gedachten gingen door mij heen, maar kon geen structuur in mijn beslissingen brengen.
Uiteindelijk heb ik een vriendinnetje uit Lochem gebeld, zij is van origine verpleegster en heeft ook een gehandicapt kindje. Ze was er zo snel, dat was ontzettend fijn…… Bram was al iets rustiger geworden. Zijn kaken klemden niet meer zo en ondanks zijn verhoogde pols en oppervlakkige ademhalen, was hij wel al rustiger, de diazepam leek eindelijk aan te slaan. Dat heeft toch 2 uur geduurd en in de max. dosering.
Bram ging weer zitten, maakte vrolijke geluiden, een echte opiaten reactie. Hieper de piep! Uit eindelijk is hij rustig gaan slapen, de koorts was weg en de aanvallen ook grotendeels.
Vanmorgen leek het ook prima, medicijnen gegeven en een fles en die dronk hij prima. Wel een snellere ademhaling, maar geen koorts. Ook met Joosje gaat het beter.
Maar langzaam maar zeker gaat zijn ademhaling steeds sneller, de koorts weer omhoog en zijn hartslag ook. Hij heeft het erg benauwd. Ik heb de huisartsenpost gebeld voor een AB kuur. Dat wilden ze niet zomaar geven en dus is hij langsgekomen en jawel, een forse longontsteking dus. De eerste augmentin zit er in.
Alle vragen blijven door mijn hoofd spoken. Wat doen we wel en wat doen we niet? Gaan we naar het ziekenhuis en welke dan? Hier in Deventer of in het WKZ. Deventer behandeld altijd, hoe dan ook. Utrecht is ver weg. Voegt een opname iets toe? Hoe staan Alfred en ik hier in, onze momenten samen zijn zo schaars, dat het op één lijn komen heel erg moeilijk is. Het is al moeilijk om uit te vinden òf we op één lijn zitten. Terwijl het keuzes moeten maken nu toch opeens weer op de loer ligt en zelfs akelig dichtbij is………
Bram ligt in zijn prachtige bed, hoofd en voeteneind omhoog, bellenbuis aan. Pyjama-papje en augmentin door de PEG. Neusdruppels en eucalyptus van boven en paracetamol en diazepam van onderen. En nu maar fingers crossed and hope for the best, what ever that may be....
……… ‘t arme kleine mannetje……….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten