Gisteren hadden we de gewraakte afspraak met Anesthesie en zoals dat meestal gaat, wanneer je klaar bent voor de strijd, dan valt het allemaal mee..!
We waren vroeg vertrokken richting Nijmegen, met een tussenstop in Brummen bij de CliniClowns die uitgenodigd waren door Stichting Spoenk. Bram genoot van veel aandacht, een plak cake en de gezelligheid. Met een goed humeur reden wij door naar Nijmegen en ditmaal zonder oponthoud of moeite de parkeergarage binnen. Direct rechts is er een lange rij plaatsen voor gehandicapten, alleen de aangepaste busjes zijn wat te lang voor de plekken die ze hebben gereserveerd, dus we namen er twee. Er ontstond een kleine opstopping toen ik Bram achter uit onze bus haalde. We liepen naar de dichtstbijzijnde uitgang, maar die bleek niet rolstoel geschikt, dus weer terug richting een andere uitgang. Daar troffen wij een lift waar Bram overdwars met moeite inpaste. Voordat we goed en wel binnen waren begonnen de rode lappen al voor mijn ogen te wapperen. Ik deed mijn best dit gevoel te onderdrukken, erg constructief wordt mijn houding er namelijk niet van.
We volgen route 725, de weg naar onze bestemming, het 'poliplein'. Eerst moeten we de barcode scannen. Gelukkig was ik niet de enige die niet begreep wat er van mij verwacht werd want er stond een heel peloton vrouwen in blauwe bloesjes om te helpen. U mag door naar de medicijn balie mevrouw Alvares Vega. Ze wist mijn naam? We gingen door naar de medicijn balie waar we door een doolhof van linten, net als op een luchthaven, stap voor stap een beetje dichterbij kwamen. Weer werd onze barcode gescand. Mevrouw Alvares Vega (u bent toch zijn moeder?) we willen graag weten welke medicijnen hij gebruikt. Dat stond in de brief die ik afgegeven heb tijdens onze eerste afspraak bij KNO, maar dat was niet voldoende en dus som ik de hele lijst weer op. We mogen gelukkig weer door naar de volgende balie, het coördinatiepunt Poli Anesthesiologie. Voor het televisiescherm rechtsaf en melden aan het einde van de gang. Daar was het net de douane in het buitenland, twee mensen achter een bureautje. Van de een kreeg ik een lijst en een klembord met een pen en van de ander een nummertje. Wanneer ik de ingevulde lijst inlever begint de tijd te lopen, dus opschieten heeft zo zijn voordeel wordt mij op het hart gedrukt. Ik parkeer Bram in de 'wachtzone' en ga zitten om de lijst in te vullen. Wat een waanzin. Wat een vragen die er helemaal niet toe doen. Wat een verspilling van tijd, energie en mankracht.Terwijl de hele wachtzone iets te doen heeft, staren naar Bram, vul ik keurig de lijsten in zoals mij gevraagd is. Constructief is inmiddels mijn mantra..
We leveren het klembord weer in en worden snel naar binnen gehaald. Een jonge vriendelijke anesthesist ontvangt ons. Hij luistert naar Brams hart, stelt een paar logische vragen en dan mag ik vragen stellen. Ik heb er maar 1: Wanneer Bram onverhoopt in nood komt, kunt u dan alstublieft onze met zorg opgestelde niet reanimeren verklaring respecteren. Ja, dat zullen wij natuurlijk doen. Ik schrijf het uit en laat het u straks nog even lezen om te zien of u het er mee eens bent... Zo anders dan mijn eerste bezoek, ik ben in een keer al mijn weerstand kwijt. Tot ik mij weer moet melden bij de douane beambten en wij naar een apart kamertje worden gebracht. Ik had de vragenlijst niet goed ingevuld want ik had hele stukken over geslagen. Over sport en activiteiten e.d. Ik lach
vriendelijk en stel voor dat ze het Bram zelf vraagt.
We gaan opeens een stuk sneller door de lijst. De laatste vraag maakt mij aan het lachen. Iets over of ik begrijp dat dit noodzakelijk is ivm de privacy wetgeving. Ik kan niet anders dan uitbrengen dat ik haar niet benijd om haar baan... Wat een waanzin wordt er van haar verwacht. Wat een gedrocht is de zorg geworden en wat een geld zal deze gekte kosten. Ze bevestigd wat ik denk en vertelt met een weemoedige blik, dat de laatste privacy regels nog niet eens zijn doorgevoerd.
Zodra het kan, stuiven we weg. Ik krijg Bram zelfs snel in de lift en binnen no time laten we Nijmegen achter ons. Ik zet de ramen open zodat het stormt achter in de bus, en de radio zo hard dat alle nare gedachten weg blazen en Bram en ik vrolijk wapperen in de wind!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten