De verbeter agenda's en zorgverlenende-bedrijven stoten als paddenstoelen uit de grond. Het is triest om te constateren dat alles draait om geld. De hoeveelheid mensen die aan de zorg een hele dikke belegde boterham verdienen groeit gestaag. De kennis die zij beweren te hebben is treurig, maar nog niet het ergste. Het ergste vind ik dat men zelf is gaan geloven dat men wél kennis van zaken heeft en het beste met gehandicapten voor!
Als men het beste met de gehandicapten voor zou hebben, dan zouden we dat op zijn minst terug moeten zien in betaalde zorg en activiteiten ipv zoveel overbelaste mantelzorgers en andere handen aan het bed. Men zou zich realiseren dat wat voor de ene groep hulpbehoevende een goede ontwikkeling is, voor de andere groep zeer nadelig kan zijn. Dat eigen regie vooral een kreet is geworden en dat mensen die stil en teruggetrokken in zich zelf gekeerd leven niet een probleem hebben waar ze mee geboren zijn, maar één die hun omgeving van hen gemaakt heeft.
En juist daar liggen de opdrachten van de zorgbestuurders en managers. Door kwalitatief goed geschoold en gemotiveerd personeel aan het werk te zetten en ruimte te maken voor nieuwe ontwikkelingen en het doorvoeren van alle nieuwe inzichten. Alleen dan kunnen we mensen meer individuele aandacht en geborgenheid geven zodat ze zich ontwikkelen en laten zien, maar bovenal zichzelf kunnen zijn.
Staatssecretaris van Rijn maakt zich druk om vermeende fraude, door mantelzorgers en gehandicapten en minder om fraude en verspilling door bedrijven en instellingen, waarom kan ik niet bedenken. Hij spreekt zijn zorg om de onbetaalbaarheid van het zorgsysteem uit en dus bouwt hij er nog meer! Ik ben moeder en mantelzorger van zo'n onbetaalbaar lief kind en probeer me te beperken tot mijn zorgen om zijn toekomst.
Bram werd geboren met allemaal tienen, een mooie toekomst voor hem én ons werd mij door de verloskundige beloofd! Na 5 maanden bleek dat die toekomst er heel anders uit zou gaan zien dan in onze dromen. Na 5 jaar dachten we allemaal dat hij nooit in de toekomst zou leven. En nu, zijn laatste jaar als 'kind' op papier, maar baby voor het leven, zie ik dat er geen plek is voor hem in de samenleving van nu, maar hij misschien toch 50, 60 of misschien wel 80 zal worden.
De verlenging van een mensenleven mag maximaal 80.000 euro kosten per jaar, zo is berekend. Mijn kind kost al 17 jaar een veelvoud daarvan en onze uitgaven zijn daarbij buiten beschouwing gelaten. Dat vind ik schokkend. Niet omdat ik geloof dat een mensenleven in geld uit te drukken is, maar wel als je die kosten afzet tegen de opbrengsten. Voor Bram zijn die namelijk maar minimaal. In zijn zorg en kwaliteit van leven zien wij al die uitgaven niet terug.
Ik denk anderen, werkend in de zorgsector, overigens wel....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten