Treinen? Om bloody moedeloos van te worden

Gisteren met een vriendin en onze dochters naar dè 'TINA dag' geweest. De meiden hebben genoten en ik ook! Heerlijk geshopt en gebebt, geluncht en veel lekkere koffie! In de ons omringende dorpen en stadjes is toch echt een heel ander aanbod van winkels dan in de Randstad en 't is verrassend genoeg ook veel goedkoper!?

Aangezien mijn auto niet meer de openbare weg op mag na 130.000 km en 15 jaar trouwe dienst (hij rijd nog als een zonnetje, maar het teveel aan uitstoot van mijn benzinemotor blijkt kwalijker dan dat van een getunede Duitse diesel), moesten we wel met de trein gaan. Net geen 80 euro met z'n tweetjes!!! Als student reisde ik om die reden zwart, maar het ging me wat ver om mijn nog o zo onschuldige dochter in te lijven...

Heen ging prima behalve dan dat het eerste stukje rails met de bus overbrugd moest worden ivm werkzaamheden aan het spoor.

De terugweg is echter een heel ander verhaal, man man, ik hoop snel weer een auto te hebben! Er vielen overal treinen uit en om verschillende redenen waarvan ik de helft liever niet met mijn dochter wilde delen. Op de digitale borden stond als oorzaak, een persoon op het spoor..... "Wat doet hij daar dan mam, dat is stom en gevaarlijk?!"

We zijn uiteindelijk meer dan 3 uur onderweg geweest om terug te komen, nergens sloot onze verbinding aan. Dat resulteert op zondag in wachttijden die vaak langer zijn dan een half uur. Van Den Haag naar Gouda, overstappen. Van Gouda naar Utrecht, overstappen. Van Utrecht naar Arnhem, overstappen. En last but not least, van Arnhem naar Zutphen, waar we ook weer een kwartier te laat aankwamen, maar gelukkig gehaald werden door Alfred. 6 uur gingen we weg, half 10 zaten we in de auto op weg naar huis...

3x raden wat ik mij vannacht opeens realiseerde? Juist ja, vergeten uit te checken met die verrekte chipkaarten :(
Bij het schijnsel van een bloody moon op internet gekeken wat ik kon doen. Heel duidelijk was de info niet voor deze niet OV gedreven hersens, dus belde ik het OV nummer dat 24/7 bereikbaar is. Dat had ik beter niet kunnen doen. Niks bloody moon, the bloody limit, dat is het!

Ik begrijp wel waarom veel mensen die vergeten zijn om uit te checken denken: "jammer van die 20 piek, maar láát maar....."
Volgens mij komen de RDW, NS, CiZ, SVB en VWS gewoon allemaal uit de zelfde ambtelijke koker oid. Man man, wat een bureaucratische brij. Om bloody moedeloos van te worden....

Ik ben primair verantwoordelijk voor zijn geluk en gelukkig is hij niet.....

Link naar het artikel

Een boeiend onderwerp waar ik altijd een beetje melancholisch van wordt.

Ik herken me in haar woorden, behalve dat ik die baan niet heb weten vast te houden. Tegen de tijd dat ik weer aan het werk wilde, kreeg ik dat in Oost Nederland waar we naar toe waren verhuisd, met de gedachte de rat-race te ontsnappen en een gezonde omgeving om kinderen op te laten groeien te vinden, niet voor elkaar. De spoeling voor banen is hier toch wat dunner dan in de Randstad waar we vandaan kwamen. Ook de ziekenhuizen liggen hier niet om de hoek. De zoektocht naar een diagnose en vooral een behandeling werd mijn taak en is over heel wat kilometers asfalt gegaan maar nog altijd, 16 jaar later, zonder resultaat. Ik was een ambitieuze jonge vrouw, aan het begin van mijn carrière toen Bram geboren werd. Mijn kind heeft mij veranderd, op sommige punten ten goede, maar ik vond mijzelf best leuk zoals ik was en zorgen was beslist niet mijn specialiteit...

Wat ik ook altijd moeilijk vind om te lezen is dat bijna iedereen altijd schrijft dat zijn of haar kind zo blij is en dat dat de zorg verlicht. Mijn kind is dat niet. Die reageert niet meer op mij, op ons, ook niet op zijn omgeving. Als hij lacht, en dat ziet er echt schattig uit, dan is dat epileptisch en verder wappert hij met zijn handen en lijkt dat als fijn te ervaren. Zodra iemand zijn kamer inkomt, krijgt hij een epileptische aanval. Als je stopt met wandelen ook en als je het eten opschept ook vaak. Na 16 jaar zorgen vind ik het dan ook vaak moeizaam om mezelf te motiveren om niet stilletjes te verschonen en te wassen, maar te blijven spreken en benoemen. Om te blijven zoeken naar ingangen en manieren om hem toch bij het gezin te betrekken en de epilepsie uit te stellen.

Vanwege werk en mijn 'zorgvermoeidheid' hebben we gekozen om hem in een initiatief te laten wonen, toen zich daar een plekje voordeed. Ik zou meer tijd voor mezelf en de andere kinderen hebben en niet minder belangrijk, onze relatie. Gezinssloof af als het ware. Toch pakt het heel anders uit. De zorg in het initiatief staat onder druk, mede door alle bezuinigingen die er in de afgelopen jaren al zijn doorgevoerd en de angst voor wat er komen gaat. Aandacht en kennis voor mijn kind, in instellingen en de politiek, is nooit vanzelfsprekend geweest, maar nu is niets meer zeker.

En dan blijf ik toch zijn moeder, ik heb hem gebaard en dit leven gegeven, ik heb hem tegen alle voorspellingen in van klein en fragiel popje op laten groeien tot een sterke volwassen vent. Ik ben primair verantwoordelijk voor zijn geluk en gelukkig is hij niet.....