Langdurige zorg? Ons een zorg!

http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3510352/2013/09/16/OPA-ziet-volop-kansen-bij-komende-verkiezingen.dhtml

Als ouderen elkaar ook al de tent uit gaan jagen, kunnen we dan a.u.b. spoed zetten achter het loskoppelen van langdurige zorg en de zorg voor ouderen met stramme botten?

Het is bijzonder jammer dat de ouderen die dit land zogenaamd hebben opgebouwd en ook weer hebben helpen afbreken, zich niet realiseren dat ze ook alles wat in de loop der jaren is opgebouwd voor mensen met een langdurigezorgvraag, volledig aan het vernietigen zijn, samen met hun andere politieke vriendjes. 

Een ieder die verzorging nodig heeft wordt helaas op een steeds groter wordende hoop gegooid. 

Ouderen verenigen zich en drukken met alle goede bedoelingen, hun stempel op de zorg. Zij zijn bang de eigen regie, verworven luxe en hun spaarcenten te verliezen. Maar mensen die langdurig zorg nodig hebben, soms zelfs levenslang, bouwen niets op. Geen huis met overwaarde, geen gevulde spaarrekening of een pensioen en vaak zelfs geen vrienden of kinderen die een bezoekje brengen en kijken of ze wel goed voor je zorgen.

Volledig afhankelijk zijn van wat anderen voor je bedenken. Een leven lang meewaaien met de grillen van de medewerkers, de managers, directeuren en van Politiek Den Haag. Alles voor de korte termijn en het electoraat. Dat is het voorland van de mensen die levenslang gebruik maken van de zorg. 

Voedsel van de voedselbank of de gaarkeuken in een instelling, ontloopt elkaar niet zo veel en dat koekje krijgen ze alleen als de begeleiding dat wil. Kreten als ‘participeren’ en ‘samen’ het bekt en bezuinigd zo lekker en levert ook een hoop subsidie op, maar effectief komt er zelden iets van de grond. Ik denk dat er op de instellingsterreinen best mensen wonen die kunnen en willen participeren, maar met wie en hoe dan? Over het algemeen gaat men nog liever met een duur ticket naar Afrika om daar een “feel good” moment en punten voor de sociale stage te halen dan een voet binnen een instelling te zetten.  

Lang leven de solidariteit!

Wachten tot je een ons weegt

Met een schoenlepel wringen wij Bram maar weer terug in zijn oude stoel. De nieuwe krijgen ze maar niet af.

In mei 2012 hebben wij hem aangevraagd, een kopie van wat hij had, met een nieuwe orthese, want de oude rolstoel was te oud en de orthese geen succes en gelukkig te klein. Dat klinkt vrij simpel, maar niets is minder waar. Vernieuwd recept, nu nog lekkerder is meestal een verkapte besparing, zo ook bij de rolstoellen retailer blijkt nu.

Vandaag heb ik weer heel wat uurtjes aan die vervloekte rolstoel besteed en dan worden die van mij niet vergoed….maar ik was niet in mijn eentje energie en tijd aan deze stoel aan het verspillen, Haleluja!

En Bram? Bram zit dag in dag uit heel lief in zijn veel te kleine stoel te wachten op een nieuwe rolstoel zonder dat hij weet dat hij aan het wachten is………….