 |
| R.I.P. lief jongetje |
Er is een lief jongetje, iets ouder dan mijn Bram,
aan het vechten voor zijn leven. Stiekem hopen we allemaal dat hij het snel op
zal geven. Maanden geleden is er besloten dat hij stuk is en dat ze hem moeten
laten gaan. Hij staat bol van de epilepsie. Alles is een trigger en daarom ligt
hij bloot en in het donker. Als zijn moeder zijn kamer binnen komt zie je hem kijken, er komt
een twinkel in zijn ogen en hij gaat zitten. Als ik bij hem kom, duwt hij me
weg, hij wil mij niet, hij wil zijn moeder. Van zijn bed pakt hij een pluisje.
Hij kijkt er naar en rolt hem tussen duim en wijsvinger en gaat weer liggen…..
Zijn moeder is heel verdrietig, ze weet niet wat te doen. Haar
jongetje is haar jongetje niet meer. Ze heeft goed geluisterd naar de artsen en
de instelling waar hij woont. Ze moet zich er bij neerleggen, ze moet hem laten gaan……
Er is nog een jongetje, iets jonger, groot,
sterk en goed doorvoed. Hij heeft nooit echt iets gekund al heeft men dat wel
lang gehoopt. Ook hij is al jaren stuk en staat bol van de epilepsie. Alles is
een trigger en ook dit jongetje vertoefde lange tijd het liefst in het donker al gaven ze daar niet teveel aan toe. Hij
herkent je zelden als je bij hem komt. Met heel veel moeite kregen ze hem van
de dormicumpomp af en zworen hem dit nooit meer te geven. Zijn moeder begrijpt
de moeder van het jongetje hierboven heel goed.
Ze sprak nl. met veel
verschillende artsen over het nut van het redden. Vele mede ouders waren boos op haar en
begrepen haar niet, ze voelde zich heel erg alleen. Een arts van het WKZ begreep wel wat ze bedoelde en
legde uit hoe ze dat in Utrecht doen: Een beetje morfine, geen eten, geen
drinken. Het kan een tijdje duren, maar uiteindelijk werkt het altijd!
Het eerste jongetje heeft dokters uit het WKZ,
het tweede jongetje niet meer.
