meer dan je best kun je niet doen, maar............

Agenda’s, Tuin agenda’s, Honden agenda’s, ik word er gek van!! Als je me nu vraagt doe je het volgend jaar weer? NO WAY!! Maar dat zei ik vorig jaar ook en zie mij nou, niet één, maar twee agenda’s voor 2012….

Hoe dan ook, ik zal blij zijn als de deadline er is en de agenda’s zijn goed gekeurd.

Ik blijf het lastig vinden, die combinatie van verantwoordelijkheden thuis met externe verantwoordelijkheden die ik aangegaan ben. Natuurlijk moet je leveren als je een opdracht aanneemt en wel op de afgesproken tijd en met de verwachte kwaliteit. Hoe het komt dat op het moment ik zo’n opdracht aanneem hier opeens alles in de soep dreigt te lopen, weet ik niet.

Spreek ik iets af om te bespreken, wordt ik steevast gebeld dat Bram in een status zit. Wil ik echt even lekker doorwerken, willen ze ook altijd juist op die dag langskomen voor een passing. Zit ik er net lekker in, krijg ik een verontrustend telefoontje van de indicatie steller, een PGB-controle of het hek houd opeens op met open en dicht gaan, de bus werkt niet meer en moet naar de garage, één van de honden gaat kotsen of loopt mank. You name it, maar het kan tijden rustig zijn maar als ik mij wil concentreren, is dat een trigger om met zijn allen even lekker dwars te gaan liggen. Tussen 8 en 12, maar het kan ook wat later worden……………

Ik weet dat anderen dit allemaal regelen met drie vingers in hun neus en dat in ieder huishouden zaken dreigen te ontsporen. Ik weet ook dat het aan mij ligt hoe ik er mee omga, maar ik schiet volledig in de stress. Het zal wel met belastbaarheid temaken hebben.

De afgelopen 12 jaar heb ik behoorlijk op mijn tenen gelopen. Relatief weinig geslapen, of in ieder geval altijd gebroken nachten gehad. Stad en land afgelopen met Bram en ondertussen heb ik getracht nog twee kleintjes geborgenheid, stabiliteit en gezelligheid te bieden, in telkens een nieuw huis en andere omgeving. De verantwoordelijkheid voor het welzijn van mijn kinderen die ik ooit naar mij toegetrokken heb is op verschillende fronten een stuk zwaarder gebleken dan ik aanvankelijk dacht en niet zo goed geslaagd als ik had willen hopen, dat houd je bezig en is niet zo goed voor je zelfvertrouwen.

Kort gezegd, het is hier op alle fronten een wankel evenwicht, al jaren. Wellicht idealiseer ik het allemaal een beetje, gevoed door mijn soms wat sombere inslag (?), maar het ontbreken van een partner naast me door de week, ervaar ik als geen vetpot.

Ik zie er dan ook erg naar uit om er even met zijn vieren helemaal tussenuit te gaan. De boel de boel te laten voor iedereen die oppast en zorgt en een hele week niet te koken, niet te poetsen, geen schema’s, nog de verplichtingen van alle dag. Nee, ik ga straks op vakantie en ik neem NIETS mee, wat een heerlijk vooruitzicht!

Nu nog even mijn deadline halen en één en ander regelen, ik heb nog even, zou het allemaal toch weer lukken?

Meet the doggies, Wynton & Beady!

Toen ik deze foto kreeg vandaag, bedacht ik mij opeens dat ik onze honden nooit heb geintroduceerd. Met enige regelmaat hadden wij logees van Stichting basset in nood. Stuk voor stuk schatten, maar net als Katrien, enorme haarballen. Bram en mijn huis zaten altijd onder. Niet erg voor even, maar voor de langere termijn niet verenigbaar met Bram's leven op de grond.

Tot Beady en Wynton kwamen. Zij hebben een pluk vacht, dus dat gaat een stuk beter. Beady kwam niet helemaal zonder gebreken, maar gelukkig gaat ook dat steeds beter met een pilletje. Nu haar manke poot nog en dan kan deze dame ook weer voor de volle 100% genieten.

Met name de kids zijn stuk voor stuk en elk op hun eigen manier heel gelukkig met het stel!

.... over kleine reuzen en stoelen

Bram net geen 10 jaar oud

Bram net 12 jaar oud

de tijdelijke nieuwe kuip van anatomic sitt, Jammer dat Bram zo snel groeit

(6 weken geleden gegoten en nu al te klein)

 en verdomd jammer dat in zweden dit ZWART is!!

Het gaat goed met mij!!

Hoe ik dat weet? Nou, ik kan ’s nachts uren wakker liggen, dan lig ik te malen. Allerlei zaken schieten door mijn hoofd. PGB verantwoordingen, herindicaties, 1 op 1 aandacht op het KDC van Bram, extra aandacht voor de andere twee omdat het op school echt niet zo lekker gaat als we hoopten bij sommige vakken, Max zijn onzekerheid, Bram zijn epi, achteruitgang en zijn enorme lijf dat maar in gekke bochten blijft groeien, het logeren, de impact van Alfred’s afwezigheid, financiën, gewoon, alle ballen die ik in de lucht moet houden en die vooral ook in de lucht moeten blijven. Gelukkig allemaal 's nachts zodat ik overdag tijd heb voor en kan genieten van de dingen die echt belangrijk zijn.

Maar vannacht niet. Ik lag wel wakker en ik ben er ook uit geweest voor Bram, dat is standaard en na 12 jaar heel gewoon, maar ik lag niet te malen over ballen en andere onthutsende zaken, nee ik maakte mij zorgen over de nieuwe bank en of hij wel naar binnen zou kunnen!!! Zo burgerlijk en o zo simpel, maar ook zo lekker…..

Wij zijn met zijn allen namelijk door de bank gezakt, ik ging als laatste van de vijf zitten (hmm??). Het was al een oudje en zorgde al jaren voor commentaar van vriendinnen, maar bij iedere verhuizing ging die trouwe en fijne bank weer mee, al 18 jaar! Maar nu was het over, echt versleten, echt op.

In de vakantie hebben Max en ik er een uitje van gemaakt, we zijn naar Eierkamp gegaan in Zutphen en hebben daar alle banken grondig getest. Op comfort, de juiste diepte, zachtheid, veerkracht en uitstraling. Sommige banken stuiterden we direct weer af, anderen waren echt te saai of te goedkoop (al wilden we beslist een goedkope bank dit maal). Er waren drie banken die ons konden bekoren. Op nummer 1 met stip een bank van meer dan 10.000 euro, dus die blijft gewoon een mooie droom. Op nummer 2 een ‘design’ showroom model van een Italiaanse ontwerpster, waar duidelijk veel en niet geheel zachtzinnig op proefgezeten is, net als Max en ik deden en op 3 een geheel neutrale iets te veel ‘hij is het net niet’ hoekbank.

Met een glas Fristi en een saucijzenbroodje hadden Max en ik beredeneerd dat nummer drie de meest verantwoorde keus zou zijn en dat we die maar aan papa moesten voorleggen dit weekend. En zo geschiede, en famille naar Eierkamp op zaterdag. Kijk pap, dit is hem dan!

Alfred gaat eens zitten, loopt er een rondje omheen en zegt: zullen we nog even een rondje lopen? Enigszins beteuterd droppen we de kids in de ballenbak en lopen met Bram een rondje Eierkamp en Cilo. De eerste bank die Alfred kan bekoren en die hij de moeite waard vindt om in te gaan zitten is de bewuste bank van meer dan 10.000 euro , maar gelukkig is ook hij diep onder de indruk van de prijs. We hobbelen door van bank naar bank en waaieren wat uit elkaar en dan wordt ik geroepen: Sariek, deze vind ik ook leuk……!

En ja hoor, het is de design showroombank, hoe is het mogelijk!!? We gaan er in zitten en beredeneren even met elkaar. Hij is enorm, ziet er van nature al rommelig uit, net of hij al jaren in ons huishouden heeft moeten staan en is inmiddels al drie keer afgeprijsd. Ik denk dat echt niemand hem wilde hebben……. Want de nieuwprijs die ooit het dubbele van het door ons bedachte budget was is inmiddels afgeprijsd tot onder het budget dat wij wilden besteden. Wij lagen in een deuk en Bram lachte gezellig precies op het juiste moment met ons mee.

Binnen 5 minuten hebben wij hem gekocht en de bezorging thuis geregeld en hebben dit boven weer met Fristi en saucijzenbroodjes met de kinderen gevierd!

En om nu terug te komen op mijn slapeloze nacht: in mijn dromen werd de bank steeds groter en pompeuzer. Zou dit enorme ding überhaupt wel door de deur kunnen? Nooit aan gedacht!

Gelukkig is alles goed gekomen en de bank is inderdaad enorm, maar hij past en is goddelijk! Ik weet niet waar ik vanavond in slaap val, maar mijn dromen zullen vrolijk zijn en het hele huis zal geverfd en ge-restyled worden in mijn slaap. Zoals iemand anders al zei: Het is zo fijn om in al die jaren ondanks de soms grote zorgen, ook kleuren te kunnen blijven zien.............  ;o)