Het afgelopen jaar was het voor zorgkantoren steeds lastiger om kwetsbare mensen op tijd te bemiddelen naar gehandicaptenzorg, verpleeghuiszorg of langdurige geestelijke gezondheidszorg. Meer regionale samenwerking door de verschillende sectoren en beter inzicht in hoe mensen instromen in de zorg die vergoed wordt vanuit de Wet langdurige zorg (Wlz) moet deze zorg toegankelijk houden.
Bron: NZa Nieuwsbericht | 13-12-2022 | 15:05
Wie zijn de kwetsbaren waar de NZa hier over spreekt? Juist, dit gaat weer hoofdzakelijk over ouderen en niet over de problemen waar gezinnen van kwetsbare kinderen (-18/18+) met meervoudige en vaak complexe beperkingen al jaren aandacht voor vragen. Een groep waar vaak al van jongs af aan gebruik gemaakt wordt van zorg die gefinancierd wordt vanuit de WLZ. Ouders én onafhankelijk cliëntondersteuners wijzen telkens weer op de problemen die zij ondervinden bij het vinden van passende zorg voor deze kinderen binnen de WLZ. Welke ouder wil niet dat zijn kind op een plek kan zijn waar het tot z’n recht komt? Ouders wensen dat zij in huislijke sfeer samen met broers en zussen kunnen hechten en opgroeien waarbij gaandeweg de wens zal groeien om uit te vliegen naar passende logeerplekken en uiteindelijk een vorm van wonen met alle noodzakelijke zorg en aandacht te gaan.
Roep om zorg voor ‘complexe zorgplekken’ steeds groter
De NZa, ZiN en haar zorgkantoren kunnen niet beweren dat ze er geen weet van hebben dat de ouders van deze zorgintensieve kinderen, met grote budgetten en allerlei toeslagen, uiteindelijk op zoek gaan naar passende plekken. Net als de uitgesproken wens om vanuit logeren door te kunnen stromen naar (deeltijd)wonen. Dergelijke zorg, passend bij de zorgvraag, is al vele jaren nauwelijks te vinden. Toch wordt de vraag om deze plekken door alle medische mogelijkheden waarmee we kinderen steeds vaker door hun uiterst kwetsbare kindertijd loodsen, steeds groter.
Het gevolg is dat deze kinderen (-18/18+) steeds langer thuis blijven wonen. De aanname dat voornamelijk ouders hierin een belemmerende factor zijn, is naar onze mening onjuist. Door het gebrek aan voldoende medewerkers en passende zorg en te weinig aandacht van de daarvoor verantwoordelijke partijen, vergroeien de gezinnen uiteindelijk met het PGB systeem en de zorgvraag van hun kwetsbare kind. En ja, dan wordt het steeds lastiger om je kind los te laten.
Ook moeilijk plaatsbare kinderen hebben uiteindelijk een plek nodig
De zorg en bezetting op de ontvangende locatie is vaak niet passend bij de complexe zorgvraag en geringe cognitieve leeftijd van deze kinderen waardoor de noodzaak om als ouders telkens weer bij te springen, blijft bestaan. Zolang er geen garantie gegeven kan worden voor de toekomst, dwingt dit ouders om zelf te blijven zorgen. Zij kunnen hun kind, waar ze vaak 10-20 jaar dag en nacht voor hebben gezorgd, niet aan hun lot over laten.
Toch zullen al deze kinderen ooit een zogenoemde ‘crisis opname’ nodig hebben. Ouders kunnen de zorg niet in lengte van dagen blijven geven, omdat ze zelf ouder en steeds kwetsbaarder zullen worden. Toch zien we deze groepen niet terug in de onderzoeken en cijfers. Wij vragen ons net als ouders af, wanneer hun roep om aandacht, erkenning en passende voorzieningen gehoord gaat worden?
