Meiden voetbal! Waarom zouden meiden niet kunnen voetballen?
- Claudia de Breij bij 'M' op 7 juni 2019 -
We leren onze meiden dat ze net zo belangrijk zijn als jongens en vrouwen net zoveel kunnen bereiken als mannen. We geven ze mee dat ze er toe doen en het goed is als ze voor zichzelf opkomen en van zich laten horen als ze het gevoel krijgen niet voor vol te worden aangezien. We willen vrouwen aan de top, een vrouwen quotum, ook in de politiek. Amsterdam heeft een vrouwelijke burgemeester. Nog even en dan worden de Leeuwinnen kampioen en is de volgende minister president van Nederland een vrouw! Vrouwen doen er toe en hebben hun eigen talent. Behalve als iemand ziek wordt en verzorgd moet worden. Dan willen we graag op onze vrouwen* kunnen terugvallen en moet de emancipatie even wachten.
Meisjes studeren en ambities groeien, ik hoor het in de dromen van mijn dochter. "Mam ik wil later geen kinderen, ik ga werken, carrière maken, reizen en echt leven!" Het is of ik mezelf zie en hoor spreken. Ze wil van alles en houdt haar opties open, behalve de zorg, dat wil ze echt niet. Mijn moeder was verpleegkundige en ook ik wilde van alles, maar de zorg niet. Het lot besliste anders.
In de afgelopen jaren ben ik er heel veel tegen gekomen. Goed opgeleide jonge vrouwen, in de bloei van hun leven, bouwend aan hun carrière, die uit pure wanhoop hun baan opzeggen om thuis de zorg voor hun ernstig zieke kind te gaan runnen. Niet omdat ze dat leuk vinden, maar omdat er niemand is die de verantwoordelijkheid neemt die op dat moment noodzakelijk is. Iedereen ontfermt zich over een heel klein stukje van de zorg. Maar zonder dat iemand alles aan elkaar verbind, blijven het maar hele kleine stukjes zorg. Met het PGB, de ouder en een gezin dat zich aanpast wordt het een bedrijf dat moet worden gerund. Het doel is kwaliteit van leven voor iedereen binnen dat gezin. De lat ligt hoog en steeds hoger. Zelfs kinderen die nooit ouder dan 6 jaar zouden worden, worden nu met veel aandacht en hard werken 10, 20, inmiddels zelfs 30 jaar oud. Fantastisch, heel knap, maar dit maatwerk heeft ook een keerzijde.
Net als bij gezonde mensen gaat ook bij het zorgintensieve kind met de leeftijd het schattige er echt af, maar het kwijlen blijft. Het vinden van medewerkers om thuis de zorg te verlenen wordt steeds moeilijker. Het hele systeem maakt het verblijf in een instelling voorliggend, een plek waarvan men denkt dat er kennis en aandacht voor mensen met (meervoudige)beperkingen is. In de praktijk blijkt kennis over de zorg voor deze groep te verdwijnen i.p.v. geactualiseerd te worden. De 1 op 1 relatie die de medewerker tegenwoordig met administratie opbouwt is veel intensiever dan die met de cliënt. De cliënt moet het doen met groepsactiviteiten en robotica, echte aandacht voor het individu is er nauwelijks meer. Het bedrijf gaat voor de dienstverlening. De lat ligt te hoog, een zorginstelling kan niet voldoen aan de zorgstandaard die al die jaren thuis wordt gerealiseerd. De instelling is een bedrijf met medewerkers, een directie, vastgoed en een bestuur, geen moeder met een PGB en maar één doel, een menswaardige bestaan voor een kind dat zelf geen mogelijkheden heeft.
Terwijl deze moeders vechten om het onmogelijke mogelijk te maken, komen ze bijna allemaal buiten de maatschappij te staan. De kring waar ze zich in begeven wordt steeds kleiner naar mate hun zieke kind groter wordt en hun vrienden door gaan naar volgende levensfases. De afstand tot de arbeidsmarkt wordt langzaam maar zeker niet meer te overbruggen. Ze zijn niet alleen die moeders waar iedereen bewondering of zelfs diep respect voor heeft, maar ook een 'liability' voor elke werkgever. In Nederland heeft iedereen die werkt rechten en elk bedrijf plichten. Vrouwen die zorgen hebben geen rechten en er is ook niemand die zich verantwoordelijk voelt voor de plichten. De overheid faciliteert het zorgen, maar biedt deze vrouwen niets om aan een bestendige toekomst te bouwen. Wanneer de zorg op orde is, het kind overlijd, een huwelijk strand, of de economie tegenzit, blijven deze hardwerkende moeders die alles aan de kant hebben moeten zetten, met niets achter.
Ik kan me levendig voorstellen dat mijn dochter die mijn leven met Bram als voorbeeld heeft, zoals ze nu al aangeeft, straks van een kinderwens afziet. Ik hoop dat ze alle kansen benut om een florerende carrière te bouwen, zich laat inspireren om de top te bereiken en alle hulp die haar daarbij geboden wordt met twee handen aangrijpt. Ik beloof haar bij deze dat ik voordat ik oud en versleten ben en zelf mantelzorg nodig heb, er samen met Bram tussenuit knijp en haar niet met deze onmenselijke opdracht zal opzadelen. Ik wens haar alles wat ik zelf gedroomd heb, maar niet zonder de broodnodige hulp heb kunnen waarmaken.
*Zorgende mannen zijn er natuurlijk ook, maar het zijn nou eenmaal meestal vrouwen die die verantwoordelijkheid naar zich toetrekken, of toegeschoven krijgen.
