De paarse draak, oermoeder der paarse krokodillen

De paarse draak

Net ontkomen aan de klauwen van een enorme draak, schoot ik zwetend overeind, had ik gedroomd over een groot paars monster?

Een paarse draak, de oermoeder der paarse krokodillen denk ik, was ons huis binnen gedrongen. De laatste draak die hier binnen kwam was jaren geleden. Ook zo’n monster waar wij helemaal niet om gevraagd hadden, maar zonder aankondiging en met hulp hier naar binnen geschoven. Ook toen hebben wij ons verzet, maar we werden overrompeld en waren moe gestreden door alle paarse krokodillen die we in de loop der jaren moesten bevechten. We waren uitgeput en hadden geen puf meer om terug te vechten. We gaven ons over. 

We plaatsten het doel van de draak en krokodillen uit huis, maar bij elke logeer partij en elk bezoek zagen we ze gluren door ramen en kieren, we hielden stand, maar niet van harte. Toen het ook daar, in dat andere huis, begon te wemelen van de monsters haalden we hem weer naar huis. Ons meest kwetsbare kind, zonder toekomst, die hoort thuis. Samen vooruit of samen ten onder.

De oude draak was inmiddels zo oud dat wij met herwonnen moed de strijd aangingen.  Als er dan toch een draak in huis moest wonen, dan eentje waar wij ons bij op ons gemak konden voelen, niet zo zwaar en agressief, milder en lichter met rode blosjes op zijn wangen als je naar hem kijkt. 

Maar het werd een bizar gesprek: 

NEE zeiden ze… 

Ja maar… zeiden wij dan weer

Helemaal niet, zeiden ze... 

Dat kan niet waar zijn, dachten wij en klopten op alle deuren die we tegen kwamen of bedenken konden

Daar zijn wij niet van gediend, zeiden zij toen weer…

En dat zetten wij dan weer uitgebreid op twitter…

Er kwam iemand van het land van de mislukte dokters. Heel zuur en duidelijk onbemind. Ze vroeg de gekste dingen, dingen die er niet toe deden of privacy gevoelig waren en zelfs zaken die allang tot haar kennis hadden kunnen behoren als ze haar huiswerk had gedaan. Maar mislukte dokters hoeven dat niet te doen want die worden toch wel betaald. Zo is het bepaald in de systemen. Ze dacht heel lang na en zei niet ja maar ook geen nee. Ze zei, hij hoort hier niet, hij hoort elders te wonen. Over de heuvels en langs de lanen met grote oude beukenbomen, waar kennis gedeeld wordt door systemen en wijsheid alleen op tegeltjes staat geschreven.

Toch kwam daar de ommezwaai. Steeds meer mensen gingen zich er mee bemoeien en het lieve draakje met de rode blosjes mocht komen. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt en gaven zich natuurlijk niet zo makkelijk gewonnen. Ze zochten en zochten, door stad en over land, boven en onder de grond. Net zo lang tot er een goedkoper alternatief was (op papier heel adequaat), voor het lieve draakje met de rode blosjes van bewezen kwaliteit. 

Ze vonden de draak der draken, moeder der paarse krokodillen in de krochten van het gemeentelijk depot. Ze straalden van genoegen en verkneukelde zich vast toen ze ons lieten verrassen door een niets vermoedende Kwel-zorg-verlener. Ik was alleen thuis, beet zijn kop af, schreef over mijn ongenoegen aan iedereen die ik bedenken kon en zette alles op twitter. Ik was woest, onhebbelijk, furieus, vilein en hysterisch. Ik verloor mijn cool en daarmee deze oneerlijke strijd. 

En dat was het moment dat ik wakker schrok. Was het een hele nare droom, of is het echt? Onze realiteit?

Inmiddels zijn de tranen op, het paarse monster van 32 onwillige kilo’s komt hier wonen. Hij gaat mee op vakantie met ons gezin. We gaan bijtanken na een lange intensieve periode van strijd, bloed, zweet en tranen, want dit was niet het enige gevecht. Ons ‘kind zonder toekomst’ gaat mee, niet alleen omdat het kan, maar ook omdat het moet, er zit niets anders op. We gaan proberen om niet bij elke transfer met het gedrocht terug te denken aan het verdriet en de strijd met paarse monsters en krokodillen. 

En als dat niet lukt? Dan gaat het monster na onze vakantie gewoon terug naar het donkere depot waar hij het best tot zijn recht komt en starten we de procedure gewoon weer opnieuw...