Ik was dit weekend op een tuinfeest. Een mooi feest. Als ik in mijn leven één keer zo'n feest geef, dan ben ik trots en streep ik feesten geven van mijn to do lijstje. Het was heel bijzonder. Er waren allerlei mensen, ook veel buurtgenoten.
Alfred en ik hebben er vaak moeite mee, dit soort gezelligheid. Nadat Bram ziek is geworden is ons leven zo anders geworden dat we vaak de aansluiting met de gesprekjes van alle dag missen, maar het ging goed. Het is grappig om te merken dat het mij, sinds ik effect voel van al onze inzet om de zorg daadwerkelijk te veranderen, steeds beter afgaat om een avond mee te doen. Een wat oudere man vroeg me hoe het met ons gaat. Eigenlijk nauwelijks over Bram, maar vooral hoe wij zelf op de been blijven en hij vroeg door, of wij ons niet eenzaam voelden in een dorp als het onze. Hij had duidelijk over ons, ons gezin en alle beperkingen die wij als gezin ook hebben door Bram, nagedacht. Dat is lief, want in ons dorp vraagt eigenlijk zelden iemand hoe het met ons gaat.
We wonen in een mooi dorp. Het is er rustig en groen. Import en lokale bewoners gaan zo'n beetje fifty fifty op en het mengt redelijk. Velen hebben het goed en er is een actief social leven. Wij vallen daar al jaren een beetje buiten. Dat is niet erg, dat is nou eenmaal zo.
Twee dagen later kwam er een collectant aan de deur van het Prins Bernhard Cultuurfonds, ik ken haar niet en het fonds boeit me niet zo. Het staat te ver van ons leven af. Daar verontschuldigde zij zich voor terwijl ik wat klein geld in de bus deed. Zij vroeg hoe het ging met ons. Ze had alle uitzendingen gezien van Kassa en ook Pauw en vertelde dat het diepe indruk had gemaakt bij haar en hoeveel respect ze had voor de wijze waarop Vanessa en ik vertelden over onze kinderen en zorgen en waarom we graag willen dat er dingen veranderen voor dat kleine groepje ZEVMB kinderen.
Dat ontroerde me. Onbekend maakt onbemind, en daar komt werkelijk beweging in. Het is juist de interesse en ondersteuning voor de gezinnen die we zo graag willen veranderen met de werkzaamheden van onze Stichting 2CU en de werkgroep Wij zien je Wel. Wanneer gezinnen beter worden ondersteund in alle taken waar zij bij de komst van een zo ernstig gehandicapt kind aan moeten voldoen, boven op hun verdriet en totaal veranderde leven, krijgen ze meer ruimte om te blijven functioneren als een redelijk gewoon gezin. Misschien lukt het hen dan om beter betrokken te blijven bij het dagelijkse en gewone leven. Misschien zullen deze gezinnen makkelijker in contact blijven met vrienden en leeftijdgenoten in de buurt. En wie weet zullen zij dan wèl ruimte voor prietpraat hebben en goed feest kunnen vieren!
