Ik liep een dorpsgenoot tegen het lijf, zij heeft jaren gewerkt in de politiek en mij ooit wat tips gegeven hoe je in Den Haag wat kunt bereiken. Vooral vasthouden en doorgaan, dat was haar devies. Haar partij heeft veel gedaan om de zorg voor mijn kind te ondermijnen. Dat maakte een werkelijk inhoudelijk gesprek over de zorg wat lastig.
Ze vroeg hoe het ging en ik was blij dat ik eindelijk eens wat positiefs te melden had en vertelde haar over het succes van de #ikziejewel actie en hoe fijn het is om daadwerkelijk beweging te zien. Natuurlijk vroeg ik ook hoe het met haar was. Ik had haar nl al een tijd niet meer gezien.
"Mijn zoon is heel erg ziek, heel erg ziek en dat doet wat met je", vertelde ze me. Dat snap ik. De wereld gaat gewoon door alsof er niets aan de hand is terwijl je hele leven op zijn kop staat. "Ja dat gevoel".
".....maar jij kent dat natuurlijk....." ik zag het tot haar doordringen. Ze realiseerde zich opeens waarom ik al die jaren al aan het ploeteren ben voor erkenning, meer aandacht en betere zorg voor mijn zoon.
Het spijt me dat haar kind zo ziek is. Een ernstig ziek kind, dat gun je niemand. Het doet iets met je...
