Een blog opstarten is heel makkelijk, er op schrijven ook als er veel gebeurd. De laatste tijd is hier niet veel nieuws aan de hand. Bram kabbelt verder, Josephine en Max gaan naar school en we wachten even af hoe het zal gaan dit jaar. Max vindt school momenteel zo fijn dat al bakt hij er niets van, toch maakt het me blij en Josephine is een heel ander kind en daar maak ik me minder zorgen over. De tijd zal leren of dat onterecht is……
Toch wilde ik vandaag opeens weer wat schrijven. Ik hoorde nl, op het schoolplein nota bene, dat mijn overbuurvrouw vannacht is overleden. Een jonge vrouw, 4 jonge kinderen, hard werkende man, de spil van de familie, zomaar weg!
Ik had begrepen dat zij woensdag al was overleden en voelde mij heel raar dat ik daar niets van heb meegekregen, helemaal niets….. Ik heb mijn eigen onmacht maar ingeslikt en ben er maar direct naartoe gegaan om waar dan ook en hoe dan ook, mijn hulp aan te bieden. Al is het met de hond wandelen, als dat helpt, …….. zo bood ik aan, aan de man van Karin. De man van Karin die ik helemaal niet ken. Ik ken Karin van de straat, van school, van een kopje koffie ’s ochtends als het lekker stil is in huis, kinderen op school. Uit de reactie maak ik op dat ze helemaal niet woensdag is overleden, maar net vannacht!! Voor het zelfde geld was ik gister al gegaan als ik gister de info had gekregen die ik vandaag kreeg, brrrrr……
Maar ze is er niet meer. Een plotselinge hartstilstand. 4 kinderen die van alles hebben geprobeerd, in de buurt hebben staan roepen, 112 hebben gebeld, door het raam haar kamer in zijn geklommen (ze lag voor de deur), haar op bed hebben gelegd, etc. Ze ademde weer toen de ambulance kwam, maar het had geen zin. Ze had te lang niet genoeg zuurstof gehad…..
Vervolg
Een leuk gezin werd een ontredderd gezin. Een hardwerkende, schijnbaar emotieloze man werd een betrokken lieve vader. We maakten ons allemaal zorgen in het dorp, de bakker, de slager, de juf, de buurvrouw, een vriend, een vriendin. Hoe moet dit nu verder.…..
En nu, een week later, zien we een verdrietig, hecht, liefdevol en sterk gezin. Onze zorgen zijn er nog wel, maar ze zijn inmiddels wel gekoppeld aan vertrouwen, vertrouwen omdat Karin een mooi gezin achter laat en ook al was het veel te kort, zij heeft het knap gedaan, het zorgen……
Vaders huilen niet en moeders gaan niet dood.
Nu is er een moeder dood en huilt deze vader ……..
Zo begon Ad de dienst voor zijn vrouw, woorden die mij erg ontroeren.
Het leven kan heel kort zijn, zo blijkt maar weer. Als er mensen zijn die dat horen te weten zijn Alfred en ik dat wel. Veel te jong verloor Alfred zijn ouders en ik mijn vader. Waarom leven we dan toch alsof we onsterfelijk zijn? Alsof onze tijd om te genieten nog komen gaat? Laten we alsjeblieft lering trekken uit dit vreselijke verhaal.
