“De geneeskunde heeft zo’n enorme ontwikkeling doorgemaakt, dat er nagenoeg geen gezond mens meer bestaat..”
Aldous Huxley (1894-1963) Engels-Amerikaans schrijver, essayist, dichter en schrijver van Brave New World.
Er ging een golf van verontwaardiging door NL omdat uit onderzoek is gebleken dat maar 16% van de Nederlanders vindt dat kinderen de plicht hebben voor hun ouders te zorgen. Er werden allerlei theorieën verzonnen waar dit aan zou liggen. Werkelijk onderzoek naar het waarom deed men nog niet. Ik denk (ook uit de mouw geschud hoor) dat nog geen 16% van de Nederlanders weet wat het tegenwoordig inhoud om voor een naaste te zorgen als deze werkelijk ziek is.
Wat?
De zorg die we van Mantelzorgers vragen is niet meer te vergelijken met de zorg die we als verwant of vriend verleenden voor de digitale revolutie. De ICT heeft in de loop der jaren ons allerlei oplossingen gegeven voor de zorg die simpel is. Dat pannetje soep bestellen we bij de supermarkt, die het tot in de keuken komt brengen en de magnetron warmt het op. Dat zelfde geldt voor kleding die gewassen moet worden en de stofzuiger die zijn ronde doet door alle kamers. Pillen die op tijd genomen moeten worden, zitten in een pillendoos met alarm en de doktersassistente beeld belt als het kastje bij je hart een signaal geeft dat er een tik is overgeslagen. Zelfs het incontinentiemateriaal heeft al eerder aangegeven nat te zijn dan dat jouw hersenen het signaal hebben kunnen verwerken…
Het nieuwe normaal
Roepen dat Mantelzorgers meer moeten doen, is daarom net zo onzinnig als alle andere maatregelen die tot nu toe geopperd zijn. Ook Mantelzorgers kunnen de kaalslag in de zorg niet oplossen.
In de zorg voor kinderen en mensen met een verstandelijke beperking is participatie van naasten in de zorg, al zeker 24 jaar heel normaal. Geen opname of poli bezoek zonder ondersteuning. Waken naast je kind is daar de normaalste zaak.
Consequenties
De consequenties hiervan zijn groot. Een of beide ouders moeten telkens vrij nemen, minder gaan werken of zelfs stoppen om aan de verwachtingen te kunnen voldoen. Broertjes en zusjes deinen op de golven mee. Het ziekenhuis en de poli is nl. niet de enige plek waar je kind zonder begeleiding, niet welkom is. De eerste lijn en respijtzorg heeft exact de zelfde verwachtingen van betrokkenheid.
De impact hiervan is niet altijd direct zichtbaar. Men is veel te druk met de zorgen over en voor het zieke kind. Wie men is? Het hele systeem, van minister tot moeder die wanhopig naast het bed zit van haar kind en alles om haar heen ziet afbrokkelen.
Simpel is niets
De gevolgen stapelen zich langzaam op tot ze wel zichtbaar zijn. Maar wie wil het zien? En wanneer gaan we er dan constructief wat aan doen? Als ouders oud en versleten zijn en hun kinderen niet willen belasten, of als zij hun kinderen aan Mantelzorg ten onder zien gaan?
Vrijdag Blogdag op Mantelzorgelijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten