De politiek doet zo zijn best mij aan te spreken, maar niemand spreekt mij aan

 

Sinds 1922 hebben we in Nederland actief kiesrecht voor vrouwen. In België sinds 1948 en in Zwitserland in sommige kantons pas sinds 1991!! Vandaar dat ik ook echt vind dat iedereen gebruik moet maken van dit recht.

Telkens als er nieuwe verkiezingen zijn sta ik op het punt om dit recht aan de wilgen te hangen. Het wordt keer op keer moeilijker om een keuze te maken.

Mijn ouders stemden op de VVD, dat hadden ze van huis uit meegekregen. Gelukkig heb ik mij nooit verplicht gevoeld dat ook te moeten doen. Heel even, in mijn pubertijd, ging ik op school voor de shock. Ik kaftte mijn boeken met VVD posters en had m’n agenda vol met plaatjes van Ed Nijpels geplakt. Geen idee had ik als brugwup waar de VVD voor stond. Wel was heel duidelijk dat het als een rode lap op een stier werkte bij de leerkrachten en dat was bijzonder leuk!

Toen ik in Engeland ging studeren hadden ze daar de Tories (Conservative Party) met Margaret Thatcher. In Nederland en bij ons thuis, werd ze geprezen voor haar politiek, in Engeland werd ze door een groot aantal van mijn mede studenten werkelijk gehaat. Langzaam maar zeker ging ik begrijpen waarom zovelen in Engeland zich tegen haar keerden. Bovendien was het effect van de discussie thuis ook heel leuk!

Ik leerde het belang en het voorrecht van kiezen pas echt toen ik in Peru verbleef, 21 jaar geleden. Het waren politiek roerige tijden voor mijn familieleden in Peru. Fujimori was net gekozen en een groot aantal familieleden had zich juist ingezet voor de oppositie. Ze waren boos dat ze hadden verloren en bang voor de gevolgen. Vrouwen en jonge meisjes waren niet uitgenodigd om over politiek te praten. Ik luisterde goed, maar hield na verloop van tijd toch maar mijn mond. Met Fujimori is het goed gekomen, zijn politiek is lange tijd goed geweest voor het land. Momenteel zetten familieleden zich zelfs in voor de partij van zijn dochter, waaronder een nicht van me!

Mijn interesse voor de politiek is gegroeid in de loop der jaren, maar ook zeker veranderd door de komst van Bram. Door hem leerde ik dat de huidige politiek zich vooral bezig houdt met de korte termijn en alleen uitspreekt waar men mee denkt te scoren bij het brede publiek.

Binnenkort hebben wij weer verkiezingen in Nederland. Ik probeer mij te interesseren voor de verschillende verkiezingsprogramma’s, maar ik krijg het niet voor elkaar. Gisteren vernam ik één en ander van het programma van de VVD in het nieuws. Er borrelde een acute en aperte aversie bij mij naar boven. Ten koste van elke vorm van fatsoen presenteert men een program dat een grote groep hele domme PVV kiezers moet aanspreken. Het chauvinisme daarbij beangstigd mij.

De andere partijen doen dat overigens geen haar beter hoor. De PvdA zet met Diederik Samson en zijn gehandicapte dochter in op mijn gevoel. Juist mij zou dat  moeten aanspreken, maar dat doet het niet, want ook dat vind ik beslist niet kies. Bovendien denk ik dat hij en zijn partij geen idee heeft van onze zorgen. Wij hebben niet een kind dat kan participeren en zijn dan ook  i.t.t. anderen misschien, niet bang dat voorrecht voor Bram kwijt te raken. 
Het CDA blijft zich richten tot het deel van de samenleving dat enorm aan het vergrijzen is en nu wordt ik wel grijs, maar vergrijzen doe ik nog niet.

Dan hebben we nog de SP en Roemer met zijn oneliners, Groenlinks en haar S(o)ap, de partij van de Dieren, de Christenen, de Gereformeerden en die van de 50 plussers. Tijdens het schrijven droogt de inspiratie die ik in eerste instantie had al helemaal op. Mijn interesse voor de politiek is er nog wel, maar mijn vertrouwen in de politiek is in de loop der jaren volledig verdampt.

Graag wil ik oproepen tot het plaatsen van een extra hokje op ons stembiljet. Een hokje waarmee je kunt aankruisen dat je niets kunt vinden dat je aanspreekt en jij je dus van kiezen onthoudt. Niet omdat je geen zin hebt, te dom bent of te lui. Ook niet omdat het niet zou leven in de samenleving en onder de jongere generaties, zoals men graag beweert bij lage opkomst van verkiezingen, maar gewoon omdat de politiek volledig het contact verloren is met zijn kiezers.

U moet namelijk niet denken dat u ons zult gaan bereiken door op zijn Amerikaans campagne te voeren. Geld smijtend het land door trekkend met bestickerde treinen, helikopters of autobussen, te domme oneliners roepend, snoepjes en ballonnen uitdelend aan mijn kinderen en onderwijl elkaar uitmakend voor rotte vis.

Want weet u meneer Rutte, meneer Roemer, meneer Samson, mevrouw Sap, meneer Haersma Buma en meneer Pechtholt, dan heeft u mij als kiezer echt voorgoed verloren, kiesrecht of niet!!