vrijdag 18 november 2011

Huilen om een stoel, het moet niet gekker worden....



Terug komend onderwerp en permanente ergernis is Bram zijn rolstoel. Voor iemand die niet kan lopen en nauwelijks kan zitten is de rolstoel van essentieel belang. Het lijkt me dat ieder mens dat kan invoelen. Naast de noodzaak en comfort is het natuurlijk ook een accessoire, je draagt het per slot de hele dag bij je. Je bent je rolstoel en de rolstoel is jou.

Door aan de ene kant teveel spierspanning en de andere kant te weinig spierspanning, heeft Bram een duidelijke aanleg voor een scoliose. In de loop der jaren heeft deze zich ook ontwikkeld. Het afgelopen jaar is Bram schokkend snel achteruit gegaan. Of dit echt door die hele slechte rolstoel waar hij al die tijd in gezeten heeft en waar maar geen plan voor kwam komt, zullen wij nooit kunnen bewijzen, maar geloof mij, het heeft de boel niet positief beïnvloed......

Op dit moment zijn er twee problemen: Bram moet in een orthese (meer dan ooit) en hij is groter dan 1.70 waardoor hij niet meer in aanmerking komt voor een kinderrolstoel. Aan kinderrolstoelen wordt veel tijd besteed om ze op te leuken, grote mensen rolstoelen zijn alleen fraai als je zelf kan zitten en niet hoeft te kantelen. Bram kan dit niet en valt dus in de categorie bejaarden fauteuil op wielen! Bejaarden komen nauwelijks buiten om te luchten, worden zo nu en dan over een stoepje of fietspad verplaatst voor een boodschapje of een uitje naar de bingo. Bejaarden die meer willen, hebben een scootmobile of een elektrisch aangedreven rolstoel. Een lekkere crosscountry boswandeling met het gezin komt hoogstzelden voor. 

Met andere woorden: Bram, 12 jaar, bijna 13, zal vanaf nu tot St. Juttemus moeten vertoeven in een uit hoogwaardig hoogovenstaal vervaardigde dementenfauteuil-rolstoel als het aan de WMO onder lijding van de Welzorg, ligt.

Ik weet dat velen denken: wees blij dat je wat krijgt, het zijn allemaal onze belastingscenten, sommigen zeggen dat ook ronduit in mijn gezicht. Ik kan het niet ontkennen, theoretisch is dat ook zo. Rolstoelen zoals Bram die nodig heeft zijn er niet en wat er over blijft is exorbitant duur omdat de prijs kunstmatig hoog gehouden wordt. Ze stammen nog uit de ziekenfonds tijd en zijn door een stel machinebankwerkers ooit, heel lang geleden ontwikkeld. LTS-ers die nimmer overwogen hebben naar de academie voor industriële vormgeving te gaan en zelfs niet een boek bij de bibliotheek hebben geleend over design om eens door te bladeren. Plak daar de uitgaven aan bureaucratie en stompzinnigheid bovenop en we hebben het over bedragen die voor de particulier niet te overzien zijn en al helemaal niet voor een product dat niemand wil hebben!

Tja, de oplossing? Ik weet het even niet, ben behoorlijk uit het veld geslagen. 

Meestal weet ik één en ander nog wel op te pimpen, maar de inspiratie met dit monster is pardoes het raam uit gevlogen en de dromen van een crosscountry rolstoel die ik ooit gespot heb op het net weer naar binnen......

Dromen kan geen kwaad, toch?



Bram’s wheelchair has finally arrived and I must admit, I am totally speechless. This monster, which we have been endlessly waiting for, is totally and utterly grotesque in my opinion.

Holland, a hip and renowned country for it's design has nothing more to offer to a young adolescent (Bram is a 12, almost 13-year-old boy who has to sit in a chair all day) than this demented wheelchair for old farts!??

I am sad, I am furious and I am terribly upset. Any teenager would rather die than having to sit in this. Fortunately for him, he does not have the brain capacity for such thoughts. Would that be the case, they would probably be giving him the chair in the second picture with out hesitation. Sometimes I wonder why life is so unfair......

Geen opmerkingen:

Een reactie posten