Als iemand overlijdt is dat heel verdrietig. De gedachte dat je elkaar nooit meer zal zien of vasthouden, is onwerkelijk en naar. De spijt dat je al even geen contact hebt gehad omdat het leven je in een greep houdt, klinkt dan opeens stom en schud je wakker. We leven nu en niet morgen, volgende maand of volgend jaar..
Mijn nicht Ilona, de oudste van mijn generatie kinderen in de familie, is onverwacht overleden. Op haar uitvaart werd opgeroepen om niet te treuren om wat we verloren hebben, maar om vooral alle leuke dingen te herinneren die we met elkaar hebben meegemaakt. Ik kreeg accuut een grijns op mijn gezicht bij de gedachten die mij vulden..
Alle mensen die ik tot nu toe verloren ben, zijn dood gegaan na een langdurig ziek zijn. Ik zie de dood dan ook vooral als een verlossing. Wat natuurlijk niet altijd zo is. Wanneer ik bij een afscheid ben, dwalen mijn gedachten altijd even langs Bram. Ook bij hem denk ik aan een verlossing, hoezeer zijn leven ook verweven is met het mijne en hoeveel ik zijn zachte lijf en mooie lieve gezicht zal missen. Maar hij is er nog, tegen alle verwachtingen in. Bijna 24 en fysiek in goede gezondheid voor zover je daarvan kunt spreken bij Bram. Toch heb ik nog altijd de hoop dat ik bij zijn afscheid aanwezig zal zijn.
Ik hoop zo dat ik tegen die tijd nog leuke dingen over hem herinneren kan en niet alleen maar de strijd die we hebben moeten leveren. Terug kijken op een mooi leven zal niet lukken, want dat was het gewoon niet, maar ik blijf elke dag, met niets dan liefde strijden voor kwaliteit van leven en sterven voor mijn kwetsbare kind en voor de regie over zijn leven voor zijn gezin dat van hem houdt. Hoe gek men dat ook vindt, dat zal ik doen tot zijn en mijn dood en zal mij hoe dan ook vullen met voldoening en waardevolle herinneringen..
Vandaag geen tekening of ilustratie van mijn hand, maar dit prachtige glas-in-lood raam uit 1937 dat zit in de aula van de begraafplaats Den en Rust in Bilthoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten