In ons gezin zijn we allemaal anders. Zo lijkt Joos uiterlijk misschien op mij, toch heeft ze echt haar eigen identiteit, haar eigen voorkeuren en onzekerheden en is volop in ontwikkeling. Voor Max geldt het zelfde. Geen idee eigenlijk op wie hij lijkt, maar mijn hele angstige lieve kind is een stoere, evenwichtige en sterke man aan het worden. Ik vind het heerlijk en een wonder tegelijk. In al die jaren ziekenhuis heb ik geleerd dat het geen vanzelfsprekendheid is dat een kind zonder al teveel hobbels opgroeit.
Joos is vandaag naar de open dag geweest van de universiteit van Utrecht, samen met Alfred en ze heeft genoten. Alfred trouwens ook. Het is een lange meid, maar in haar doen en laten nog even schattig als toen ze een klein meisje was. Ze moet me beloven dat ze zo blijft.
Ze kwam vol verhalen thuis. Dat doen ze goed die universiteiten. Volgens mij gaat Joos vol energie en een nieuw impuls om haar schouders er onder te zetten, maandag weer naar school. School heeft tóch zin, dat straalt ze uit. Ik hoop dat er tegen de tijd dat het weer een beetje wegzakt, er weer ergens een open dag is!
Joos en Alfred waren vroeg op pad vanmorgen. De andere heren deden er wat langer over. Na een rustig opstaan en een storm van kleine aanvallen en absences was het tijd om Bram te luchten, dus hebben we van de nood een deugd gemaakt. Bram is gemakkelijk gezelschap en een bijzonder goed hulpmiddel bij het shoppen. Zo heeft echt ieder zijn eigen talent bij ons thuis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten