 |
| Max zijn Lego feestje.... |
Nog geen drie weken zijn er over en dan is het
alweer vakantie!
Dit schooljaar is werkelijk voorbij gevlogen!
Ik vond het geen leuk jaar. Voor mijn gevoel
heb ik het hele jaar nergens grip op kunnen krijgen en achter elk feit
aangelopen.
Zo gaat de één nog steeds matig op school en
de ander redelijk, maar er is weinig effect van alle extra uren die ik er
instop. Soms vraag ik me af of het niet beter is om los te laten. Ik neem het
mezelf zelfs met grote regelmaat voor, maar als puntje bij paaltje komt is het
echte loslaten te eng.
Pure deformatie ben ik bang. Ik heb Bram
immers dit jaar ook los moeten laten. Of zoals anderen het graag verwoorden:
anders vast moeten houden. Dat laatste geloof ik niet in. Als je wil dat
anderen goed voor je kind zorgen, moet je ze ook de ruimte geven en dus niet
vast blijven houden. Dat is na 13 jaar als een leeuwin waken over je kind, geen
makkelijke opgave en toch heel noodzakelijk.
Anderen voor je kind laten zorgen is lastig.
Zeker als je kind nog zo heel kwetsbaar is ondanks zijn grote postuur.
Bovendien zijn wij net als vele andere ouders zo vreselijk teleurgesteld op
momenten dat we die zorg even los lieten, dat het ingewikkeld is geworden om daar het volle vertrouwen in te
hebben.
Wij hebben door schade en schande geleerd om
voor iedere cm goede zorg en een beetje aandacht keihard te vechten. Elke dag
weer opnieuw omdat elke verworvenheid dagelijks weer ter discussie staat
en afgenomen kan worden.
Gelukkig heb ik dit jaar geleerd dat ik het vertrouwen
mag hebben in de medewerkers van “OnsHuis”, zij laten mij zien dat het kan en
mag, langs de zijlijn staan. Toch blijf je dan zitten met een beetje een kater,
een onbestendig en leeg gevoel: en nu?
Gelukkig belt dan de gemeente Apeldoorn. Niet
om Bram welkom te heten als nieuwe bewoner in deze gemeente. Nee, om vast even
terrein af te bakenen: wat heeft Bram nu aan hulpmiddelen, wij leveren
goedkoop, adequaat is wegbezuinigd en alles zal wel dubbel zijn (al in het huis
aanwezig) en wordt dus niet verstrekt, goede middag!!
Niet lang na dit gesprek gaat de telefoon
weer: in opdracht van uw verzekeraar komen wij het luiergebruik van uw zoon
inventariseren. Na een minder charmant gesprek heb ik het aantal te gebruiken
luiers per dag vast kunnen pinnen op 3 stuks. Dat wordt heel krap, maar is
beter dan de in eerste instantie geboden anderhalve luier per dag. Het is een
overwinning, maar zo voelt het niet, da’s weer jammer!
Zo gaat de telefoon nog een paar keer en neem
ik hem ook nog wat keren zelf ter hand of ik schrijf een mail. Voor je het weet
is de dag weer voorbij. Heb ik ook nog ruzie gemaakt over medicatie of
recepten, een onderdeel van de rolstoel dat er vanaf gebroken is, een
leverancier die alleen maar belt als er verdiend kan worden, maar nooit thuis
is als het stuk gaat. Toch maar weer eens een mail gewaagd aan PGB, AWBZ en
indicaties, enz. enz.
Genoeg te doen om je af te leiden zou je
denken. Klopt! Maar ook genoeg om juist een chagrijnig en leeg gevoel aan over
te houden. Ik vind het dan ook moeilijk om dit alles naast me neer te leggen
als die andere twee uit school komen. De één heeft een spreekbeurt die nu echt
af moet en een hoop rekenwerk, de ander een topo toets. Aan mij de taak ze aan
het werk te krijgen, ondanks de afkeer en het verzet. Ze willen ‘mèt de Lego’
en plannen maken voor een verjaardagsfeestje. Ze willen zelfs wel wandelen met
de honden als het maar geen huiswerk is dat ze moeten doen!
En weet je nou wat zo lullig is? Ik snap het
zo goed. Ze kunnen straks nog zo lang groot, volwassen en verstandig zijn. God
mag weten wat zij op hun pad krijgen om te verstouwen. Laat ze toch lekker
buiten hutten bouwen en binnen met de Lego spelen……..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten