Pensions

Bram gaat nu alweer een tijdje naar zijn pension als we op vakantie gaan. Het is echt wel even wennen en je hoopt dat hij het goed heeft, vertellen kan hij het helaas niet.

Dit keer moesten de honden ook naar het pension. Onze trouwe oppassen konden niet en we wilden toch weg.

Ik zag er als een berg tegen op. Voor mijn gevoel zijn Wynton en Beady nu net echt een beetje ingeburgerd in de Villa Vega. Beady wordt bij elke pil die ze krijgt brutaler en enthousiaster en Wynton wordt steeds socialer en gaat meer en meer echt op ons letten.

Toen de honden net in Nederland waren, liep Wynton voorop en Beady sjokte er een beetje als eeyore achteraan, aan ieder grassprietje ruikend en altijd op zoek naar iets lekkers. Al vrij snel durfde ik het aan haar los te laten lopen. Wynton daar en tegen ging de eerste keer dat ie los was er als een speer vandoor, dus daar was ik wat afwachtender. Ook buiten in de tuin, moest ik hemel en aarde verzetten om die hond binnen te krijgen. Uren kon hij bij het huis zitten turen naar van alles en iedereen.

Nu zijn de rollen een beetje omgedraaid, Beady moet vast buiten het hek. Als ze niet aan de lijn zit, gaat ze er binnen een minuut als een gek vandoor achter haar neus aan. Trek gerust 3 kwartier tot 1 1/2 uur uit, komen doet madam pas als zij er zelf genoeg van heeft. De eens zo belangrijke brokjes, zelfs de aller lekkerste, zijn niet meer interessant. Tot twee keer toe heeft ze de tuin van een landgoed hier aan het einde van de straat van voor naar achteren, kriskras en weer terug afgezocht naar een poes, haas, konijn, hert, what ever, het rook lekker en ze deed het met veel bombarie, als een echte hound en dit doet ze met de rest van het bos ook. Beady moet dus vast!

 Wynton daar en tegen loopt nu helemaal los! Hij loopt soms wel een ommetje en is dan helemaal uit ’t zicht, maar een keertje fluiten en daar is meneer weer! Ik ben echt trots op ons, hij houd mij echt in de gaten en ik natuurlijk hem!

Dus tja, ik zag er tegen op. Helemaal niet nodig zo blijkt nu. Het is allemaal uitstekend gegaan. Kleinschalig, geen betonnen hokken, geen ijzeren hekken, allemaal gewoon gezellig bij elkaar bij de potkachel. In en uit lopen wanneer ze willen en heerlijk ravotten tot ze er bij neervallen.

Beady en Wynton waren blij ons te zien, maar heel even want ze waren het hek nog niet uit of ze denderden al over de tegenover gelegen voetbalvelden (waar gespeeld werd) Beady luid gillend, achter een poes aan..... Wynton kwam weer snel terug, Beady hebben we moeten halen :o)  

We zijn weer compleet en niets veranderd, gelukkig!