Bram heeft een zelfde soort dag als gisteren. Om daar elke dag over uit te wijden heeft volgens mij geen zin. Het heet niet voor niets een niet instelbare vorm van epilepsie. Toen Bram 3 maanden oud was kreeg hij zijn eerste aanval en sindsdien heeft hij nooit een dag zonder epilepsie mogen beleven. Zijn hele leven heeft hij al 100% epileptiforme activiteit. De enige reden die wij kennen waardoor hij is zoals hij is en wij 24/7 voor hem moeten zorgen en waken.
Daarom vandaag aandacht voor de uitzending van Kassa gisteren. Daar werd gesproken met Illya Soffer over het dikke rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau dat verscheen deze week. Zij had er maar één woord voor over: ” Dieptriest”.
Judith de Lang, senior redacteur bij dit programma en o.a. verantwoordelijk voor de programma's over misstanden in de zorg, schreef hier zelf op linkedin over:
Al meer dan vijf jaar maak ik samen met Suzan Hilhorst Evelien Vehof Esther R. Felicia Kuyten en eindredacteur Erwin Schievink items, reportages, studiogesprekken en zelfs hele uitzendingen over de zo gewenste zorg op maat, gekmakende bureaucratie, eindeloze wachtlijsten in de GGZ, kwetsbare kinderen en wanhopige mensen die niet gehoord worden.
Met twee grote acties #regelhet en #wijzienjewel en het manifest Pauline Gransier "Wij staan op", drongen we door tot de burelen van het ministerie van VWS en kwam er beweging in de taaie materie. Deze week verscheen een dik rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau waarin harde conclusies werden getrokken over de decentralisatie.
"Ik kan niet anders dan dit beamen: het laatste item over mensen die vastlopen, niet gehoord worden en nog erger, niet gezien worden, is dan ook nog niet gemaakt!" aldus Judith de Lang.
Wij zijn heel blij met de aandacht die we hebben kunnen genereren voor kinderen met ZEVMB en hun gezin, dankzij Kassa. Maar het gaf ons ook inzicht in de complexiteit van het systeem dat met de Zorg Zwaarte Pakketten (ZZP) in 2009 als vervanging van de Maatwerkprofielen, is begonnen. Men probeert sindsdien elk mens met beperkingen in een daartoe ontworpen hokje te passen. Voeg daar de decentralisatie bij en niet alleen de indicatiesteller, maar ook de plek waar je wiegje staat bepaalt of het zorgbudget en het aanbod dat je ontvangt, ook enigszins passend is bij de zorgvraag en situatie. En zelfs wanneer deze trajecten wel goed verlopen, is het nog de vraag of je zorgverleners kunt verleiden goed voor je te zorgen. Zorg moet immers wel leuk zijn en alles wat leuk aan het werk was, is op veel plekken visieloos wegbezuinigd. Hoe is het te verklaren dat met een lagere bezetting, kwalitatief mindere zorg en een schraler aanbod, de uitgaven zo hebben kunnen stijgen? En bij alles wat je bereikt geldt dat als je even niet oplet je weer opnieuw kunt beginnen.
Aan de basis ligt dat het lastig blijft om de werkelijke teloorgang van deze zorg te verklaren zolang niemand openheid van kosten / uitgaven wil geven en daarmee wegkomt. Dank Judith voor je tomeloze inzet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten