Een blog van een blog

Via twitter kwam ik op een blog van Hugo van der Wedden:   http://www.hugovanderwedden.nl/blog/de-uitvoering-van-zinloos-geweld

Het verhaal wat hij schreef greep mij aan. Het is namelijk niet alleen het verhaal van oudere mensen, maar ook dat van ouders van een ouder wordend M©G kind,
maar dan anders.....

Dit is wat ik hem terug schreef:
http://www.hugovanderwedden.nl/blog/de-uitvoering-van-zinloosgeweld-maar-dan-anders

De uitvoering van zinloosgeweld (maar dan anders)

31.03.2015 - 11:33 — hugo.vanderwedden

Sarike de Zoeten las mijn blog de uitvoering van zinloos geweld, en herschreef hem vanuit haar eigen perspectief. Lees hieronder het aangrijpende resultaat. 

Een ernstig meervoudig gehandicapte jongen heeft een longontsteking ontwikkeld. Eten en drinken doet hij nauwelijks nog, en zijn intake hield al niet over, hij wordt al sinds zijn 4e bijgevoegd via zijn PEG. Zestien is hij, diep zwakzinnig, zwaar epileptisch en al levenslang rolstoel gebonden. Sinds twee jaar is hij woonachtig op een instelling, zijn ouders konden de zorg niet meer verenigen met het leven van het gezin. Dit wonen geeft een klein beetje rust, maar het verdriet om zijn leven blijft stil aanwezig. De verzorgende zet het bakje vla terug op het nachtkastje. Ze ziet in dat het geen zin heeft de slapende jongen iets aan te bieden. Met een nat washandje dept ze zijn droge lippen. ‘Het is goed zo schatje’, mompelt ze, ‘het is goed zo’.

Op hetzelfde moment, in een kamertje op het terrein van de instelling, gaat de wat oudere AVG-arts in gesprek met zijn moeder over de wenselijkheid van een palliatieve benadering.  Daar wil de AVG-arts echter niets van weten. ‘Hij is nog maar een kind’ zegt hij geïrriteerd en het is maar een longontsteking. ‘U kunt hem toch niet zomaar zo’n simpele behandeling onthouden?’ De moeder schrikt van de felheid van de dokter. Hoewel zij zich niet in het beleid kan vinden, laat ze zich weer overrompelen. De AVG-arts en verpleegkundigen startten met sondevoeding en antibiotica.

Dit is ook de alledaagse werkelijkheid achter het abstracte concept overbehandeling: een zeer ernstig gehandicapte jongen, aan wie het leven al jaren voorbij gaat, een ouder die zijn lijden ziet, maar de arts die het woord voert en ‘er nog niet aan toe is’ deze jongen te laten gaan. En, uiteraard, de angst van de arts die bang is voor de consequenties die de dood van deze jongen met zich meebrengen.

De sondevoeding en de antibiotica slaan aan bij de jongen en zijn ouders zullen wachten op een volgende longontsteking om hun wens voor hun zoon en het gezin, weer aan te geven. Als de jongen na jaren uiteindelijk overlijdt neemt de moeder met een gebroken hart afscheid. Haar kind zal ze elke dag missen, maar haar gezin kan eindelijk na vele jaren van strijd voor een minuscuul beetje kwaliteit van leven het verdriet gaan verwerken, weer bewegen en bouwen aan een toekomst zonder schuldgevoel om de zoon die in een instelling hangt in een rolstoel te wachten op, waarop eigenlijk….. ?