maandag 3 februari 2014




In de samenleving merk je overduidelijk vermoeidheid voor het onderwerp: bezuinigingen in de zorg. Het is ook wel begrijpelijk, je zult maar steeds geconfronteerd worden met hoe het leven ook had kunnen zijn?! 

Maar ons leven wordt er wel dagelijks door beïnvloed, ons houdt het wel degelijk bezig. Wij laten ok tekenen van vermoeidheid zien, niet van verveling, maar van de continue zorgen. Toen het in Nederland financieel voor de wind ging wilde iedereen een graantje meepikken. Er kwam een wildgroei aan managers in de zorg en de toeleveranciers concurreerden elkaar de tent uit. Prijzen en salarissen werden opgedreven. In al die goeie jaren is er een nieuwe economie ontstaan, eentje die flink heeft geprofiteerd van al het geld dat rond ging in de zorg en niemand wilde horen dat het niet klopte.

Ondertussen is de zorg slecht gemanaged en het geld slecht beheerd. Het leven van de op instellingen wonende gehandicapten is nauwelijks vooruit gegaan behalve dan dat men langer leeft.

Als alle bij de zorg betrokken managers (die echt niet allemaal zo heel goed hun werk doen), 1% van hun salaris zouden inleveren, dan zouden we veel meer kunnen bezuinigen dan die 600 miljoen die nu is gerealiseerd. Dan zouden we de handen die het werk doen gewoon kunnen behouden en hopelijk zelfs de kwaliteit van die handen weer wat kunnen opschroeven! Toch kiest dit kabinet er weer voor om de gehandicapten zelf te korten.

Ik ben blij dat wij zelf nog in staat zijn bij te dragen aan de zorg voor Bram, ook zonder hulp van familie, vrienden en kennissen. Mijn hart bloed voor al die mensen die alleen en volledig afhankelijk zijn van instellingen. Ik mis visie, ik mis interesse en ik mis betrokkenheid van de samenleving voor deze vreselijk kwetsbare groep mensen........


http://jusd1.wordpress.com/2014/01/30/schaamt-nederland-zich-zo-diep/


Geen opmerkingen:

Een reactie posten